"Με τη Spalding, με τη Spalding…"

Τα τελευταία λεπτά πριν το ξεκίνημα κάθε μονού σε κάθε ανοιχτό γηπεδάκι της πόλης μοιάζουν (μάλλον) με αυτό που συμβαίνει στις κυψέλες. Η βασίλισσα είναι μία (η μπασκέτα, το γήπεδο, τα μέτρα που θα παιχτεί το πρώτο μονό) και οι κηφήνες πολλοί. Αν ξεπερνούν τους οκτώ, κάποιοι θα περισσέψουν. Μπορεί να παίξουν στο επόμενο μονό, μπορεί να ταξιδέψουν σε άλλη μπασκέτα για μια καλύτερη τύχη.

Άλλος με βροχή από τρίποντα, άλλος με εκατό ντρίμπλες πριν σουτάρει, άλλος με μπασίματα και σταυρωτές, οι κηφήνες, αποφεύγοντας να κοιτάξουν ο ένας τον άλλον στα μάτια, παρουσιάζουν το ρεπερτόριό τους χωρίς πολλά πολλά, ελπίζοντας ότι θα παίξουν άμεσα και ότι δε θα βασανιστούν περαιτέρω στην άλλη μπασκέτα.

Πρόκειται για μια από τις πιο ενδιαφέρουσες αθλητικές ιεροτελεστίες στη ζωή του μέσου ερασιτέχνη-εραστή του μπάσκετ. Η αθόρυβη προσπάθεια να μοιάσει ένας από τους εκλεκτούς. Ε, και αν πάνε όλα καλά και μοιάσει, δηλαδή κληθεί σε μια από τις δύο ομάδες του μονού, τίποτα δεν είναι πλέον αθόρυβο.

Ο σκεπτικός, αθόρυβος, σκυφτός τυπάκος που δεν ενοχλούσε κανέναν στο ζέσταμα είναι πια ένας στρατηγός του μπάσκετ, βάζει φωνή. Και φυσικά, ΦΥΣΙΚΑ, ζητάει να πιάσει τις, πόσες, τρεις, τέσσερις, πέντε(;) μπάλες που σκάνε κάτω από την μπασκέτα για να διαλέξει την καλύτερη.

Αυτή που διαλέγαμε πάντα από ένστικτο (ή ‘εμπειρία’), ειδικά όταν εμείς ήμασταν μικρότεροι και αυτές ήταν μετρημένες, ήταν οι Spalding. Η πιο χαρακτηριστική που έλεγε (λέγαμε) είχε δύο προτάσεις χωρίς ρήμα που αποτελούνταν από τις ίδιες τρεις λέξεις.

“Με τη Spalding, με τη Spalding…”.

Η Spalding ήταν η αυτόματη επιλογή, ένα είδος καταδικασμένο να ξεχωρίσει στη ζούγκλα των ανοιχτών του μπάσκετ στα μέσα των ‘90s. Κανείς δεν μπορούσε να εγγυηθεί ότι θα βρεθεί μια Spalding κάθε φορά που πήγαινες για μονό. Η αναλογία, τουλάχιστον αυτή που έζησα εγώ, ήταν περίπου 1 στα 4 μονά με Spalding. Προφανώς, ιδιαίτερο ρόλο στην τελική επιλογή μας έπαιζαν και θέματα ταξικής απόχρωσης. Η Spalding ήταν πιο ακριβή από τις συμβατικές πορτοκαλί μπάλες με τα καρούμπαλα ή ακόμα και από τις καλύτερες πορτοκαλί μπάλες, τις ιστορικές Molten. Και ως γνωστόν, στα παιδικά (και όχι μόνο) μάτια, το ακριβό είναι συνυφασμένο με το καλύτερο. Ισχύει στις περισσότερες περιπτώσεις, όχι σε όλες.

Ναι, αλλά όταν έτρωγαν κλωτσιά, οι Molten έβγαζαν καρούμπαλο. Και η κρίσιμη διαφορά εδώ, δεν είναι ότι οι Spalding δεν έβγαζαν καρούμπαλο. Είναι ότι δεν έτρωγαν κλωτσιά

Προϊόντος του χρόνου, οι Spalding αυξήθηκαν. Το ίδιο και η παλέτα των χρωμάτων τους. Από τις κλασικές, χρυσές και ασημί, πήγαμε κατά περιπτώσεις σε λίγο άστοχους συνδυασμούς. Για μένα, η μαύρη με τα χρυσά γράμματα ας πούμε, δεν συνιστά κάποιο σπουδαίο κατόρθωμα. Ίσως, επειδή μεγάλωσα με την μπάλα στην αρχέγονη βερσιόν της. Μαύρες πλαστικές ραφές/χωρίσματα, βαθύ καφέ χρώμα στη σάρκα και το κούφιο αλλά γλυκό ‘ντουπ’ κάθε που η μπάλα χτυπούσε στο τσιμέντο. (Ποιο παρκέ;).

Ακόμα και σε μικρή ηλικία βέβαια, υπήρχε η στοιχειώδης αυτογνωσία. Ήξερες ότι είσαι καλός ή κακός ή μέτριος σουτέρ, ανεξαρτήτως της μπάλας που διάλεγες να στείλεις στο καλάθι. Κατέχω το μίνιμουμ της σοβαρότητας ώστε να μη γράψω ότι με τη Spalding ήμουν πιο εύστοχος. Τα έβαζα με όλες τις μπάλες. (Εντάξει, προκλητικός, καλέστε με κάποιος σε μονομαχία στον Φωκιανό, μόνο τρίποντα όμως, όχι μονά και σαχλαμάρες).

Πέρα από την πλάκα, αυτή είναι η πιο σαφής σημαντικότητα του να παίζεις μπάσκετ με Spalding, ειδικά την εποχή των λίγων διαθέσιμων. Το ότι έμοιαζε σαν να κρατάς ένα έργο τέχνης. Για την ακρίβεια, έμοιαζε σαν να ρίχνεις ένα έργο τέχνης σε μια στεφάνη, τρία μέτρα και πέντε εκατοστά πάνω από τη γη. Το πόσο σημαντικός ήσουν ήταν ευθέως ανάλογο με το πόσο σημαντική ήταν η μπάλα σου.

Σε μια εποχή που το ίντερνετ είτε δεν υπήρχε είτε υπήρχε ως κάτι τρομακτικά αργό και μακρόσυρτο, το μπάσκετ στα ανοιχτά γηπεδάκια ήταν ακόμα το χάιλάιτ της ζωής αρκετών από εμάς. Ε, αν παίζαμε και με Spalding, το πράγμα γινόταν ακόμη καλύτερο.

(κεντρική φωτογραφία: Eurokinissi)