Αγγλικό ... δράμα
Η καλή ή η κακή πορεία μιας μεγάλης ομάδας σε μια διοργάνωση σαν το Ευρωπαϊκό Κύπελλο κρίνεται στα προημιτελικά. Αν προκριθείς, περνάς στους 4 και έχεις πιθανότητες να παίξεις τελικό, αν αποκλειστείς, γυρνάς στην πατρίδα σου και δεν έχεις να θυμάσαι τίποτα (μια και ο αποκλεισμός στην φάση των ομίλων θεωρείται αποτυχία που δεν στην συγχωρούν οι οπαδοί σου, όπως είδαμε στην Ιταλία και την Ισπανία).
Η Αγγλία όμως έχει καταφέρει κάτι διαφορετικό. Να αποκλείεται στα προημιτελικά και να μην ξέρει αν αυτό αποτελεί αποτυχία ή απλά κακοδαιμονία. Πώς γίνεται αυτό; Πολύ απλά, με τον αποκλεισμό της στα πέναλτυ. Η Αγγλία δείχνει πλέον να είναι ιδανική στο να χάνει στα πέναλντυ. Για την ακρίβεια, δεν μπορεί να κερδίσει στην διαδικασία των πέναλτυ με τίποτα.
Στις προηγούμενες διοργανώσεις έφταιγαν οι πάντα τυχεροί Γερμανοί (υπαίτιοι για δύο αποκλεισμούς των Άγγλων, στο Μουντιάλ του 1990 και στο Ευρωπαϊκό Κύπελλο του 1996) ή οι αντιπαθητικοί Αργεντινοί (Μουντιάλ του 1998). Τώρα ήρθαν να προστεθούν και οι Πορτογάλοι.
Πιθανότατα ο Έρικσον θα την γλιτώσει στην αρχή, μια και ο αγγλικός τύπος θα ασχοληθεί με την ατυχία της ομάδας και τα χαμένα πέναλτυ του Μπέκαμ και του Βασέλ. Όμως ακόμα πιο πιθανό είναι ότι μόλις καταλαγιάσει η παραφιλολογία περί ατυχίας, ο Έρικσον θα τα ακούσει για τα καλά. Η τακτική του είναι πιο ευρωπαϊκή από ότι έχουν μάθει οι Άγγλοι.
Αυτό το στυλ παιχνιδιού, που θέλει την ομάδα που προηγείται στο σκορ, να οπισθοχωρεί και να περιμένει την ευκαιρία στις αντεπιθέσεις, δεν αρέσει στους Άγγλους φιλάθλους, αλλά το είχαν δεχτεί με την ελπίδα ότι θα τους αποφέρει κάτι καλό.
Όμως είδαν και πάλι την ομάδα τους να αποτυγχάνει. Είναι η δεύτερη αποτυχία του Σουηδού προπονητή και είναι πιθανόν να μην του την συγχωρέσουν μακροπρόθεσμα. Όμως, ποιος πιστεύει ότι μπορεί η αγγλική ομοσπονδία να βρει κάποιον περισσότερο ικανό προπονητή για να οδηγήσει την Αγγλία στην επιτυχία;
Από την άλλη, η απόδοση ορισμένων παιχτών ήταν κατώτερη του αναμενόμενου από την αρχή της διοργάνωσης και έχουν και αυτοί την ευθύνη τους. Αυτό που μένει λοιπόν είναι το ερωτηματικό, πως είναι δυνατόν αυτή η χώρα να αποκλείεται συνεχώς στα πέναλντυ. Η μόνη απάντηση που μπορεί να δοθεί είναι ότι οι παλιότερες αποτυχίες στην ίδια διαδικασία, έχουν δημιουργήσει ανυπέρβλητο βάρος στα πόδια των παιχτών και ακόμα και ο Μπέκαμ δεν μπόρεσε να αντέξει. Όσο για τον Βασέλ, ατύχησε.
Όλοι θα τον θυμούνται πλέον για αυτή του την αστοχία και στις επόμενες δεκαετίες, οι νεότερες γενιές θα βλέπουν ξανά και ξανά το χαμένο του πέναλντυ, όπως συνηθίζουν οι Άγγλοι να κάνουν σε τέτοιες περιπτώσεις (βλέπε Γουόντλ, Μπάτι, Σάουθγκεητ κ.α.). Το παραμύθι έλαβε τέλος λοιπόν και αυτό που προέχει είναι να περάσει λίγος καιρός, να χαμηλώσουν οι τόνοι και να βρεθούν οι αιτίες της αποτυχίας. Το θέμα είναι αν θα βρει τις αιτίες ο Έρικσον ή ο αντικαταστάτης του.