Δεν θα χαθεί η ευκαιρία
Στην καθημερινότητά μας γινόμασταν μάρτυρες ρατσιστικών συμπεριφορών από ανθρώπους που δεν μπορούσαν ( ή δεν ήθελαν) να κατανοήσουν ότι οι πολίτες με κινητικά ή άλλα προβλήματα δεν είναι πολίτες 2ης κατηγορίας.
Παράδειγμα: Περίμενες το λεωφορείο στη στάση μαζί με κάποιον που ήταν καθηλωμένος στο αναπηρικό καροτσάκι. Ο οδηγός είτε δεν πλεύριζε όσο θα έπρεπε στο πεζοδρόμιο έτσι ώστε να έχει νόημα το άνοιγμα της σχετικής μπάρας ή δεν την άνοιγε καθόλου. Αποτέλεσμα; Οι περαστικοί έπαιρναν στα χέρια τον συνάνθρώπο μας και τον επιβίβαζαν στο όχημα. Φανταζόμαστε ότι τέτοιου είδους περιστατικά συνέβαιναν και συμβαίνουν στην Ελλάδα κάθε ημέρα.
Mετά την διοργάνωση των Παραολυμπιακών Αγώνων από την χώρα μας και την επαφή μας για 11 μέρες με την καθημερινότητα των ατόμων με ιδιαίτερες ανάγκες είναι χρυσή ευκαιρία να αλλάξει η συμπεριφορά μας. Και πεποίθησή μας είναι ότι η αλλαγή αυτή θα γίνει πραγματικότητα. Ας είμαστε μία φορά αισιόδοξοι. Χιλιάδες μαθητές παρακολούθησαν από κοντά τους Αγώνες, θαύμασαν τις εκπληκτικές προσπάθειες των αθλητών και έμαθαν ότι οι συνάνθρωποί μας που είχαν την ατυχία να αντιμετωπίσουν κάποιο πρόβλημα υγείας στην ζωή τους αξίζουν το σεβασμό και την προσοχή μας. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο κέρδος για την χώρα από αυτούς τους αγώνες. Από την παιδεία της νέας γενιάς ξεκινάνε οι μεγάλες αλλαγές σε μία κοινωνία.
H ευκαιρία αυτή δεν πρέπει να χαθεί και δεν θα χαθεί. Γιατί όλοι μας πλέον πριν παρκάρουμε το αυτοκίνητό μας μπροστά από μία μπάρα αναπήρων θα σκεφτούμε ότι εμποδίζουμε κάποιον να κινηθεί άνετα με το καροτσάκι του. Θα έχουμε υπ’ όψιν μας πλέον ότι η πόλη μας και η κάθε πόλη έχει την υποχρέωση να δημιουργήσει τις κατάλληλες υποδομές. Θα ξέρουμε ότι οι ανελκυστήρες στις Δημόσιες Υπηρεσίες και στα άλλα μεγάλα κτίρια πρέπει πάντα να δουλεύουν γιατί κάποιοι τους χρειάζονται.
Και σε τελική ανάλυση θα αλλάξει ο τρόπος με τον οποίο σκεφτόμαστε και συμπεριφερόμαστε. Επιτέλους καταλάβαμε ότι η ισότητα των πολιτών πρέπει να αποδεικνύεται στην πράξη.
