Ένα "Τρίποντο", μια ιστορία

Διατηρεί τον τίτλο του μακροβιότερου αθλητικού περιοδικού στην ιστορία. Βρισκόταν κάθε Τρίτη στα περίπτερα από τον Νοέμβριο του 1988 και για σχεδόν 17 χρόνια, μέχρι τον Μάιο του 2004. 808 εβδομάδες, 808 τεύχη. Μεγάλωσε στα σίγουρα μια γενιά μπασκετόφιλων και έγραψε ιστορία στον ελληνικό Τύπο.

Από τις σελίδες του πέρασαν οι περισσότεροι δημοσιογράφοι του μπάσκετ εκείνης της εποχής. Όπως εύστοχα είχε πει κάποιος καλός συνάδελφος: "Θα μπορούσαμε να δουλεύουμε και τζάμπα στο Τρίποντο. Ήταν τίτλος τιμής να ανήκεις στη συντακτική ομάδα του". Ήταν το έντυπο που έχτισε το μύθο της μπασκετικής… μασονίας. Αφορμή οι ιστορικές συσκέψεις που κάναμε κάθε Τρίτη στα γραφεία της οδού Κωνσταντινουπόλεως και όλοι πίστευαν ότι… συνωμοτούσαμε για το καλό του μπάσκετ.

Έφτιαξε φιλίες που άντεξαν και αντέχουν στον χρόνο. Έφτιαξε και έχθρες που επίσης άντεξαν μέσα στο χρόνο. Σχέσεις ζωής με άλλα λόγια. Η μεγαλύτερη και ισχυρότερη σχέση του, όμως, ήταν με τους αναγνώστες. Ακόμη και σήμερα ακούω από ανθρώπους που συναντάω και ασχολούνται ελάχιστα με το μπάσκετ το κλασικό: "Καρύδας είπες; Στο Τρίποντο δεν έγραφες;"

Βασίστηκε σε μια ιδέα του Φίλιππου Συρίγου, που με τη σειρά του είχε βασιστεί σε ένα άλλο ιστορικό μπασκετικό έντυπο, το ιταλικό "Super Basket", που και αυτό πέρασε στο χρονοντούλαπο των πεθαμένων τίτλων πριν από μερικά χρόνια. Ο Φίλιππος έπιασε το πνεύμα της εποχής και την έκρηξη του ενδιαφέροντος για το μπάσκετ μετά από το Ευρωπαϊκό του 1987 και προχώρησε με εκδότες δύο τυπογράφους της εποχής, τον Νασίκα και τον Φλουράκη. Ο Συρίγος μάζεψε στο πρώτο επιτελείο του Τρίποντου σχεδόν όλους τους μπασκετικούς δημοσιογράφους της εποχής. Ακόμη κι αυτούς που εκείνο το διάστημα αντιπαθούσε, όπως η αφεντιά μου.

"Κοίταξε, ξέρω ότι δεν θα γίνουμε ποτέ φίλοι, αλλά μαζεύω όλους τους καλούς δημοσιογράφους για να βγάλω ένα περιοδικό. Για επαγγελματικούς λόγους και για να έχει το μπάσκετ ένα καλό περιοδικό, θα ανεχτούμε ο ένας τον άλλο", μου είχε πει ένα μεσημέρι στο Ρότερνταμ, στη διάρκεια του Προολυμπιακού του 1988.

Συνήθως δεν έπεφτε έξω στις προβλέψεις του. Σε αυτήν έπεσε. Όχι μόνο τα πήγαμε καλά, αλλά χάρη στο Τρίποντο φτιάξαμε και μια πολύ δυνατή σχέση, γίναμε φίλοι και αυτό κράτησε μέχρι τον θάνατο του. Ο Φίλιππος έφυγε νωρίς από το περιοδικό, το ίδιο και οι αρχικοί εκδότες του. Το περιοδικό συνέχισε, μέχρι που πια το τσάκισαν οι αλλαγές της εποχής, η είσοδος του Ίντερνετ, η πτώση του μπάσκετ, παράγοντες σχεδόν ανίκητοι, ειδικά μετά από τη σταδιακή αποχώρηση όλων των μελών της αρχικής συντακτικής ομάδας.

Αρκετοί από εκείνη την αρχική ομάδα, έναν χρόνο μετά, μαζευτήκαμε κάτω από άλλη στέγη και συνεχίζουμε μέχρι σήμερα με την έκδοση του μηνιαίου (πλέον) All Star Basket. Εναρμονισμένοι στο όνειρο και στον στόχο του Φίλιππου: "Για να έχει το μπάσκετ ένα καλό περιοδικό". Αλλά εκείνα τα χρόνια είχαν κάτι μαγικό. Οι συσκέψεις, οι πλάκες, το άγχος να πάμε τα χειρόγραφα με την ύλη στο περιοδικό την εποχή που δεν υπήρχε καλά καλά ούτε φαξ (για μέιλ ούτε λόγος), οι πρωτοποριακές στήλες, τα στατιστικά που συνόδευαν τους αγώνες, έγιναν κομμάτι της ζωής μας.

Υ.Γ.1: Λένε πως όταν γράφεται η ιστορία, αυτοί που μετέχουν στη διαδικασία δεν το καταλαβαίνουν. Με κάθε ειλικρίνεια, δεν καταλαβαίναμε τότε ότι γράφαμε ιστορία στον ελληνικό Τύπο. Το καταλαβαίνουμε τώρα, που έχουμε πια μεγάλη χρονική απόσταση από τα γεγονότα. Και αισθάνομαι πολύ καλά όταν μου λένε: "Καρύδας είπες; Μα, ναι σε διάβαζα στο Τρίποντο παλιά". Το Τρίποντο ήταν κάτι σαν το γάλα... Νουνού, το κλασικό Μίκυ Μάους ή τον Γιάννη Πετρίδη στο ραδιόφωνο.

Υ.Γ.2: Τα εξώφυλλα του σημερινού αφιερώματος στο Contra.gr είναι ενδεικτικά, αλλά έχουν μεγάλη αξία, όχι μόνο γιατί αναπαριστούν διάφορες εποχές και γεγονότα του ελληνικού μπάσκετ. Έχουν πια και συλλεκτική αξία. Πριν από έναν χρόνο, μπροστά μου, σε παλαιοβιβλιοπώλη στο Μοναστηράκι, ένας φανατικός συλλέκτης και φίλος μου, θέλοντας να αγοράσει τις χαμένες αναμνήσεις των νεανικών του χρόνων πλήρωσε 3.000 ευρώ για μια πλήρη συλλογή των 808 τευχών. Και όταν τόλμησα να του πω ότι τα πλήρωσε ακριβά, μού απάντησε ενώ τα φορτώναμε στο πορτ μπαγκάζ του αυτοκινήτου του: "Μα τι λες τώρα... Στο σπίτι όταν θα αρχίσω να τα ξεφυλλίζω, θα νιώσω ότι τα χρόνια δεν πέρασαν ποτέ και ότι είμαι πάλι ένας πιτσιρικάς που περιμένει να έρθει Τρίτη για να πάει στο περίπτερο της γειτονιάς πρωί πρωί να αγοράσει το περιοδικό’".

* Η φωτογραφία του θέματος είναι ένα σκίτσο του Πατρινού Δράνη (σκιτσογράφος του περιοδικού για κάποια χρόνια), με ένα μεγάλο μέρος της αρχικής συντακτικής ομάδας.

Πάνω σειρά: Σκουντής, Παπαδογιάννης, Καρύδας, Συρίγος, Δρυμώνας, Κεχαγιάς (ο γραφίστας του περιοδικού). Κάτω: Φιλέρης, Ψαράκης, Ντεντόπουλος και ο ίδιος ο σκιτσογράφος (Δράνης).

Διαβάστε ακόμη

Το περιοδικό που μας έμαθε μπάσκετ