Υπάρχει ζωή μετά το... πρωτάθλημα;

Τα τελευταία 24ωρα το πρωτάθλημα της Basket League πήρε δύο ισχυρές δόσεις αυτοπεποίθησης. Η νίκη του ΠΑΟΚ επί του Παναθηναϊκού απέδειξε αυτό που υποψιαζόμαστε... Το δίπολο της κορυφής δεν είναι αχτύπητο. Ήδη, πριν καλά καλά τελειώσει ο πρώτος γύρος έχουν ηττηθεί από μια φορά σε ξένες έδρες, χωρίς να υπολογίζεται το μεταξύ τους ντέρμπι. Σπάνιο για την τελευταία δεκαετία. Και τους περιμένει ένας εξαιρετικά βαρύς χειμώνας με πολλές μετακινήσεις, κουραστικά ταξίδια στην Ευρώπη, που σε πολλές περιπτώσεις ακολουθούν ταξίδια εντός των συνόρων.

Πιο σημαντικό πάντως για τους ακραιφνείς μπασκετόφιλους ήταν η ανακοίνωση του ΕΣΑΚΕ για την εκρηκτική αύξηση του αριθμού των εισιτηρίων σε σχέση με την πολύ καλή προηγούμενη σεζόν: 70% πάνω! Στη λίγκα ήδη μιλάνε για την πιθανότητα το πρωτάθλημα να κάνει ρεκόρ προσέλευσης θεατών για την τελευταία δεκαετία.

Τελικά, μήπως το έχουμε υποτιμήσει, άλλος λίγος, άλλος περισσότερο το πρωτάθλημα μας; Για να δούμε λοιπόν αν όλα αυτά στοιχειοθετούν μια πραγματικά πρόοδο ή είναι ένα μπασκετικό matrix…

Όπως και στο παρελθόν

Μιλάμε για την ανταγωνιστικότητα του πρωταθλήματος και λέμε ότι δεν έχει ενδιαφέρον λόγω της ύπαρξης μόνο δύο διεκδικητών του τίτλου. Και πότε είχαμε περισσότερους; Το μεγαλύτερο μέρος της δεκαετίας του ’80 κύλησε με δύο ομάδες να έχουν τεράστια απόσταση από όλες τις υπόλοιπες. Τον Άρη και τον ΠΑΟΚ. Ο Πανιώνιος αποτέλεσε μια τρίτη δύναμη αλλά ούτε πρωτάθλημα, μπορούσε να πάρει ούτε ποτέ απείλησε αληθινά το συγκεκριμένο δίδυμο, μένοντας με την κατάκτηση του Κυπέλλου που ήρθε λίγο αργότερα (1991).

Στο ξεκίνημα της δεκαετίας του ’90 δημιουργήθηκε η πιο ενδιαφέρουσα κατάσταση. Για μερικά χρόνια έμειναν στο προσκήνιο και ο Άρης και ο ΠΑΟΚ και η αναγέννηση Ολυμπιακού - Παναθηναϊκού δημιούργησε ένα σκηνικό άκρως ανταγωνιστικό. Υπήρχε η ΑΕΚ, έμεινε ψηλά ο Πανιώνιος αλλά και πάλι η αλήθεια είναι μια: Όταν ξέπεσε σταδιακά η αυτοκρατορία του Άρη, όλοι ξέραμε ότι το πρωτάθλημα ήταν υπόθεση για δύο.

Η προσπάθεια του ΠΑΟΚ όλη τη δεκαετία του ’90 ανταμείφθηκε με ένα τίτλο, η ΑΕΚ περίμενε λίγο παραπάνω για τη δική της… παρένθεση και η κούρσα έγινε υπόθεση για δύο. Κάποια χρόνια, την εποχή που ο Κόκκαλης είχε ουσιαστικά εγκαταλείψει τον Ολυμπιακό και οι Αγγελόπουλοι δεν είχαν ξεκινήσει τη δική τους εποχή, ήταν υπόθεση για έναν! Εκτός αν κάποιος πίστευε αληθινά ότι το Μαρούσι ή το Περιστέρι είχαν σοβαρή τύχη να πάρουν τον τίτλο από τον Παναθηναϊκό...

Συνεπώς η τωρινή παγιωμένη κατάσταση δεν διαφέρει πολύ από όσα έχουμε βιώσει στο παρελθόν. Ρίξτε μια ματιά και στην αλήθεια των αριθμών. Από το 1986, όταν η Α' Εθνική βαφτίστηκε Α1 -και μεταγενέστερα Basket League-, σε σύνολο 28 διοργανώσεων, μόνο σε 10 από αυτές ο πρώτος της κανονικής περιόδου είχε 4 ή 5 ήττες παθητικό! Περίπου μια φορά κάθε τρία χρόνια. Δεν ξέρω αν είναι πιθανό να δούμε τον φετινό πρώτο να έχει 3 ή 4 ήττες παθητικό, αλλά κάτι τέτοιο έχει να συμβεί από το τέλος της κανονικής περιόδου τη σεζόν 2004-05.

Η διασπορά και η ΑΕΚ

Το θέμα της αύξησης των εισιτηρίων έχει πολύ λογική εξήγηση. Στη δεκαετία του ’90 είχαμε βαρεθεί να βλέπουμε κάθε γειτονιά ή μεγάλο προάστιο της Αθήνας να εκπροσωπείται στην Α1. Κάποια στιγμή το φαινόμενο επεκτάθηκε με τις συμμετοχές του ΒΑΟ και της ΜΕΝΤ και στη Θεσσαλονίκη. Τα σημερινά οικονομικά δεδομένα απαγορεύουν κάτι ανάλογο. Αντέχει ακόμη η Νέα Σμύρνη, Μαρούσι και Περιστέρι βολοδέρνουν στη Β΄Εθνική και η τελευταία σχετική προσπάθεια του Ίκαρου Καλλιθέας ξέφτισε νωρίς και γρήγορα. Απομένει να μάθουμε τις αντοχές σε βάθος χρόνου των ανθρώπων της Κηφισιάς.

Η διασπορά του μπάσκετ έγινε με σχεδόν... υποχρεωτικό τρόπο. Μόνο οι τοπικές κοινωνίες έχουν τη δυνατότητα να στηρίξουν ομάδες, είτε με την προσέλευση κόσμου στο γήπεδο, όπως γίνεται σε Πάτρα και Ρέθυμνο, είτε με την οικονομική βοήθεια πολλών μικρών επιχειρήσεων. Κάπως έτσι, και χωρίς να γίνει κεντρική προσπάθεια βρεθήκαμε να έχουμε ένα ιδανικό, από πλευράς διασποράς, πρωτάθλημα με τα περισσότερα περιφερειακά γήπεδα να γεμίζουν κάθε Σάββατο. Και σιγά-σιγά το μπάσκετ ετοιμάζεται να βάλει και μερικές ακόμη πινέζες στο χάρτη τα επόμενα χρόνια: Κύμη, Δόξα Λευκάδας και Αρκαδικός έρχονται με... φόρα και μέσα στην επόμενη διετία-τριετία ενδέχεται να δούμε κάποια ή κάποιες από αυτές τις ομάδες στη μεγάλη κατηγορία. Καλώς να ορίσουν.

Παράλληλα, στην πιο ευνοϊκή χρονικά συγκυρία, βρέθηκε πίσω στη μεγάλη κατηγορία και η ΑΕΚ που αποτελεί ένα υπολογίσιμο μέγεθος λόγω του κόσμου που μπορεί να "τραβήξει". Η χρήση του ΟΑΚΑ βοηθάει λίγο παραπάνω στο όλο ζήτημα.

Προσθέστε ότι μετά από αρκετά χρόνια και με εξαίρεση τους δύο "Ευρωπαίους", το μπάσκετ απέκτησε εκ νέου δική του... ζώνη. Κάτι που δεν εξυπηρετεί μόνο τις τηλεοπτικές ανάγκες προβολής του με την παράλληλη διεξαγωγή πέντε αγώνων στις 5 το απόγευμα, αλλά "αυτοματοποιεί" και το πρόγραμμα όσων θέλουν να πάνε στο γήπεδο. Διπλό καλό με άλλα λόγια, αφού για περισσότερο από μια δεκαετία, με τη διασπορά των τηλεοπτικών δικαιωμάτων, κάτι τέτοιο δεν ήταν εφικτό...

Γενικά, οι μικρές αυτές αλλαγές έγιναν όλες προς τη σωστή κατεύθυνση με ένα συγχρονισμό που ευνόησε την αύξηση του ενδιαφέροντος. Εντάξει, δεν τρέφουμε αυταπάτες. Είναι εξαιρετικά απίθανο το πρωτάθλημα να βρει την αγωνιστική ποιότητα που είχε για το μεγαλύτερο μέρος της δεκαετίας του ’90, αλλά αν το δούμε συνολικά και όχι μόνο συγκρίνοντας τις κορυφαίες ομάδες με όλους τους υπόλοιπους, δεν είναι αρνητικό ένα ακόμη πεδίο σύγκρισης: Το 70-75% των παιχνιδιών την τελευταία τριετία, όταν δεν εμπλέκονται σε αυτά Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός, κρίνονται σε μονοψήφιες διαφορές.

Με απλά λόγια: Αξίζει να δώσουμε μια (ακόμη) ευκαιρία σε ένα πρωτάθλημα που μάλλον είναι καλύτερο από όσο πιστεύει ο μέσος φίλαθλος.