Ντράζεν Πέτροβιτς: Ο "γιος του διαβόλου"
Ο Γιώργος Συρίγος θυμάται τον μεγάλο Ντράζεν Πέτροβιτς, ο οποίος έφυγε σαν σήμερα πριν από 21 χρόνια από τη ζωή.
Ο Ντράζεν Πέτροβιτς ήταν για την δική μου γενιά ότι ο Χέντριξ, ο Μόρισον και η Τζόπλιν για τα παιδιά των λουλουδιών. Μπορεί να «έφυγε» δυο χρόνια μεγαλύτερος απ’ τα τρία μέλη του «καταραμένου κλαμπ των 27» και να τον φώναζαν Μότσαρτ, αλλά ήταν και αυτός ροκ.
Ο δικός μου Πέτροβιτς
Όπως όλοι οι πραγματικοί ροκάδες λοιπόν, δεν έμπαινε σε καλούπια. Ναι, δεν ήταν Σαμπόνις. Το μπάσκετ ουδέποτε είχε γνωρίσει άλλον σέντερ με μπόι 2,20 που «μιλούσε» στη μπάλα όπως ο «πρίγκιπας της Βαλτικής» και πιθανότατα αυτό δεν θα συμβεί ποτέ. Για τον Ντράζεν υπήρχε πάντα ο Μπέλοφ.
Ο Ρώσος ήταν ο πρώτος παγκόσμιας κλάσης Ευρωπαίος γκαρντ που – με ύψος 1,91 στις αρχές των 60’ς – μπορούσε να πάρει τον διάδρομο προς το καλάθι και να νικήσει στα ίσια τα θηρία της εποχής. Τι νόημα έχουν όμως οι συγκρίσεις μπροστά στο μεγαλείο του Ντράζεν; Και για τον Χέντριξ υπήρχε ο Μπάντι Γκάι. Υπάρχει έστω ένας που στέκεται σε αυτό;
Το μικρό προεφηβικό μυαλό μου είχε παγιδευτεί σε ένα (ανούσιο, όπως το σκέφτομαι τώρα) ερώτημα: ο Ντράζεν είναι ψηλότερος, προφανώς πιο πολυδιάστατος, μπορεί όμως να σκοράρει σαν τον Γκάλη;
Την απάντηση την πήρα μια και καλή στα 13 μου, όταν ο Πέτροβιτς συνάντησε τον Οσκάρ Σμιντ τον Μάρτιο του ’89 στο ΣΕΦ, στον αλησμόνητο τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων ανάμεσα στη Ρεάλ και την Καζέρτα. Ο «γιος του διαβόλου» νίκησε τον Βραζιλιάνο μπόμπερ 62-44, αλλά αυτό ήταν το λιγότερο. Στην παράταση έπαιζε τους Ιταλούς μόνος του, πετυχαίνοντας 10 πόντους και μαζί τα δύο καθοριστικότερα καλάθια του τελικού. Θεός ο Νικ, αλλά ο Πέτροβιτς ήταν από άλλο ανέκδοτο…
Δεν έπρεπε να είναι εκεί...
Όπως ισχύει με κάθε μεγάλο ροκ σταρ που χάθηκε νωρίς, έτσι και στην περίπτωση του Πέτροβιτς υπάρχει μια ιστορία που συνδέεται με τον θάνατό του, η οποία σε κάνει να ανατριχιάζεις. Ο Ντράζεν κανονικά δεν έπρεπε να ήταν μέσα στο καταραμένο κόκκινο «Γκολφ» που ξεκίνησε απ’ την Φρανκφούρτη με προορισμό το Ζάγκρεμπ. Για να ήμαστε ακριβείς, δεν έπρεπε καν να βρίσκεται με την Εθνική ομάδα της Κροατίας στα προκριματικά του Ευρωμπάσκετ.
Το παρακάτω κείμενο γράφτηκε πριν από έναν χρόνο, στη στήλη «πίσω πάσα» της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας:
Οι Νετς έχουν μόλις αποκλειστεί από τους Καβαλίερς στον πρώτο γύρο των πλέι οφ του ΝΒΑ και ο Ντράζεν Πέτροβιτς δείχνει αποφασισμένος να ρίξει μαύρη πέτρα πίσω του. Οι Νετς δεν του έχουν προσφέρει επέκταση συμβολαίου, επιπλέον το κλίμα μέσα στην ομάδα έχει διαταραχθεί και ο χαρισματικός Κροάτης βρίσκει «καταφύγιο» στην αγαπημένη του Εθνική ομάδα που έχει μπροστά της τα προκριματικά του Ευρωμπάσκετ της Γερμανίας.
«Θα προκρινόμασταν σίγουρα και χωρίς τον Ντράζεν, όμως γνωρίζοντάς τον καλά, ήμουν βέβαιος ότι θα ήταν εκεί μαζί μας. Προερχόταν μάλιστα από διάστρεμμα και ο πατέρας μας επέμενε: "Ξεκουράσου, πρέπει να είσαι έτοιμος για το Ευρωμπάσκετ". Εκείνος απαντούσε μονότονα: "Αποκλείεται. Θα είναι όλοι εκεί. Οικογένεια, φίλοι. Δεν θα είμαι εγώ αυτός που δεν θα εμφανιστεί". Και πράγματι έτσι έγινε», θυμάται ο αδελφός του, Αλεξάντερ.
Η "αυλαία"
Βρότσλαβ, Πολωνία, 6 Ιουνίου 1993. Η Κροατία αντιμετωπίζει τη Σλοβενία, στο παιχνίδι που έμελλε να αποδειχτεί το ρέκβιεμ του «Μότσαρτ». Την επομένη, η αποστολή της ομάδας φτάνει στην Φρανκφούρτη, απ' όπου ετοιμάζεται να πάρει το αεροπλάνο της επιστροφής για την Κροατία. «Μιλούσαμε στο αεροδρόμιο και ξαφνικά μου λέει: "Θα σε δω αύριο στην προπόνηση. Έχω ένα τέλειο δρομολόγιο για το Ζάγκρεμπ". Κι έφυγε», διηγείται τη σκηνή του αποχαιρετισμού ο Μίρκο Νόβοσελ. «Ελα μαζί μας με το αεροπλάνο», του λέει ο Στόγιαν Βράνκοβιτς, για να λάβει την εξής απάντηση: «You fly, you die» («πετάς, πεθαίνεις»).
Ο Πέτροβιτς μπαίνει στο αυτοκίνητο μαζί με την κοπέλα του και έπειτα από κάποια χιλιόμετρα, εξαντλημένος απ' το βεβαρημένο πρόγραμμα των προηγούμενων ημερών, της δίνει το τιμόνι. Οι καιρικές συνθήκες είναι κακές, η οδηγός όχι ιδιαίτερα πεπειραμένη και λίγο έξω από το Ντένκεντορφ της Βαυαρίας έρχεται το μοιραίο: το αυτοκίνητο τσακίζεται πάνω σε ένα φορτηγό και ο Ντράζεν πεθαίνει ακαριαία, λίγους μήνες πριν κλείσει τα 29 του χρόνια.
Το «Τρίποντο» κυκλοφορεί την Τρίτη με τη φωτογραφία του στην πρώτη σελίδα: «Θα τα πάρω όλα», λέει ο τίτλος του περιοδικού, που αναφέρεται στα σχέδιά του για τον Παναθηναϊκό. Ο «γιος του διαβόλου» είναι όμως ήδη νεκρός.
Όση ώρα έγραφα αυτό το κείμενο, είχα βάλει στο λαπ τοπ της γυναίκας μου τον τελικό του ’92 στη Βαρκελώνη ανάμεσα στην αυθεντική Ντριμ Τιμ και την Κροατία. Είναι αλήθεια αυτό που έλεγε ο Τζόρνταν: ο Ντράζεν τον σεβόταν, αλλά ήταν ίσως ο μόνος που δεν τον φοβόταν. Τι θα μπορούσε άραγε να είχε γίνει σε εκείνο το παιχνίδι αν στο πλευρό του είχε και τους υπόλοιπους της μεγάλης των «πλάβι» σχολής (Ντίβατς, Πάσπαλι, Ζντοβτς, κλπ), που μαζί είχαν «τρομοκρατήσει» τον κόσμο ολόκληρο το ’89, το ’90 και (χωρίς τον Ζντοβτς) το ’91; Ας όψεται ο πόλεμος…
