Η επιστροφή του δράκου

«Η επιστροφή του δράκου» θα μπορούσε να ήταν ο τίτλος του τελευταίου επεισοδίου με πρωταγωνίστρια την Εθνική ομάδα μπάσκετ. Καταρχήν επιβεβαιώθηκαν όσοι έλεγαν ότι ο Γιάννης Ιωαννίδης δεν θα καταφέρει να ξεπεράσει το ασυμβίβαστο - και υπό τον φόβο να χάσει τη βουλευτική έδρα - έμεινε ορφανή η θέση στην άκρη του πάγκου.

Ο Παναγιώτης Γιαννάκης επανέρχεται δριμύτερος και με τις καλύτερες προϋποθέσεις. Ο τεχνικός του Αμαρουσίου θα ηγηθεί και πάλι της προσπάθειας για διάκριση με τα εθνικά χρώματα μετά από 5 χρόνια. Ηταν Φεβρουάριος του 1999 όταν έπεφτε η αυλαία της πρώτης του επαφής από τη θέση του ομοσπονδιακού προπονητή.

Τότε όλοι έλεγαν ότι το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα δεν μπορούσε - με εκείνον στον πάγκο - να κάνει την υπέρβαση. Ο λόγος; Ότι ήμασταν τέταρτοι στο Ευρωμπάσκετ του 1997 και στο Μουντομπάσκετ ένα χρόνο αργότερα, χάνοντας στον ημιτελικό από την καλύτερη ίσως Γιουγκοσλαβία μετά τη διάσπαση. Εκείνος ο αγώνας στο κλειστό των ολυμπιακών εγκαταστάσεων ήταν συγκλονιστικός και χρειάστηκε παράταση για να μας λυγίσουν οι Σέρβοι. Κι όμως τότε δεν έκανε, διότι δεν βρεθήκαμε στον τελικό…

Επίσης όταν ανέλαβε την ομάδα κατηγορούσαν τον Βασιλακόπουλο για το γεγονός ότι έχρισε έναν άπειρο προπονητή για ομοσπονδιακό. Όταν βέβαια το κάνουν οι Γιουγκοσλάβοι με τον Ομπράντοβιτς λέμε "μπράβο" , όταν πάμε να το επιχειρήσουμε εμείς αρχίζουμε την καταστροφολογία…

Η μετά Γιαννάκη εποχή στην Εθνική ήταν τραγική. Αποκλεισμοί από την πρώτη φάση και μεγάλες διοργανώσεις από την τηλεόραση ( Μουντομπάσκετ, Ολυμπιακοί στο Σίδνεϊ). Η τελευταία προσπάθεια με τον ξανθό δεν ήταν και η καλύτερη και τώρα πάμε σε ένα μοντέλο που πέτυχε στη Σερβία, αλλά αποτελεί μεγάλο ερωτηματικό για μας με τα κουσούρια που έχουμε…

Τεχνικός σύμβουλος ο Ιωαννίδης, πρώτος προπονητής ο Γιαννάκης και βοηθός του ο Κακιούσης. Τρεις τεχνικοί που μπορούσαν να κοουτσάρουν τις τρεις κορυφαίες ομάδες του ελληνικού πρωταθλήματος.

Εάν αυτό το παζλ καταφέρει να ολοκληρωθεί χωρίς προβλήματα και γίνουν διακριτοί οι ρόλοι του καθενός, ίσως πετύχει. Δεν το έχουμε δουλέψει στη χώρα μας, δεν το έχουμε συνηθίσει και το κυριότερο με την πρώτη στραβή θα το χλευάσουμε.

Η πρώτη γκρίνια – και να είστε σίγουροι για αυτό – θα ακουστεί για τις επιλογές των παικτών και δεν θα είναι τόσο αθώα. Ορισμένοι περιμένουν στην γωνία για μια νέα αποτυχία, το θέμα είναι να γίνει ότι μπορεί ώστε να την αποφύγουμε γιατί το επίπεδο των αγώνων δεν έχει καμία σχέση με το Ευρωμπάσκετ και στην Αθήνα θα βρεθούν οι κορυφαίες ομάδες του κόσμου, ίσως είναι το πιο ανταγωνιστικό τουρνουά όλων των εποχών.

ΥΓ: Αποφύγαμε να κρίνουμε το πρώτο πέρασμα του Γιαννάκη στην Εθνική και ο λόγος είναι απλός. Όταν είσαι τέταρτος στον κόσμο και στην Ευρώπη η κριτική περισσεύει. Θα μπορούσαν κάποια πράγματα να είχαν γίνει καλύτερα, αλλά σίγουρα και πολύ χειρότερα. Καλή επιτυχία στον νέο ομοσπονδιακό προπονητή και το κυριότερο να έχει γερό στομάχι…