Η "μασονία" επιστρέφει
Τα όμορφα τα λόγια τα μεγάλα μετατράπηκαν σε αρπακτές δεξιά και αριστερά από παράγοντες, δημοσιογράφους, προπονητές και λιγότερο από τους παίκτες. Από τις αρχές της δεκαετίας του 2000 τα γνωστά πορτοκαλί όρνεα πέταξαν μακριά. Ό,τι ήταν να φάνε, φάγανε.
Μετά από αυστηρή δίαιτα ανοίγεται πάλι μπροστά τους πεδίο δόξας λαμπρό. Όσοι ήταν στο Βελιγράδι άκουσαν την γνωστή ατάκα: «Το ποδόσφαιρο πέθανε. Το φάγαμε». Ένας αντίλαλος από τα μέσα του ‘90 όταν με αλαζονεία, όσοι οικονόμησαν από το μπάσκετ, κορόιδευαν τους… ποδοσφαιρικούς τους συναδέλφους.
Η αλήθεια είναι ότι μέχρι το 1998 η πορτοκαλί μπάλα κέντριζε το ενδιαφέρον αλλά ουσιαστικά αυτή ήταν μία παρά φύση πρωτιά. Αυτήν την κατάσταση την πλήρωσε το άθλημα που ματώνει μέχρι τώρα. Οι γνωστοί αλαζόνες συνέχισαν να κερδίζουν από το μπάσκετ το οποίο ουσιαστικά ποτέ δεν αγάπησαν πραγματικά. Το ποδόσφαιρο όμως θα είναι πάντα πρώτο με μικρή ή μεγάλη διαφορά. Το ζητούμενο για το μπάσκετ είναι να κρατά μία καλή θέση στην καρδιά του κόσμου.
Τώρα το τοπίο είναι ξεκάθαρο. Τα κοράκια επιστρέφουν δυναμικά για ένα δεύτερο φαγοπότι. Νομίζουν πως, όπως το 1987, τα επόμενα χρόνια θα ανοίξουν θέσεις στις ομάδες με πλούσιους προέδρους, περιοδικά για δημοσιογράφους, γραφεία Τύπου, κανάλια, εφημερίδες. Μεγάλη μάσα.
Η αλαζονεία σκότωσε το μπάσκετ την πρώτη φορά και παράλληλα δεν του επέτρεψε να αποκτήσει στέρεες βάσεις. Δεν έχουμε ανάγκη από 100.000 μπάλες αλλά να κοντύνουν τα χέρια ορισμένων. Δυστυχώς δεν κάναμε την καλύτερη αρχή. Πριν προλάβουν να μιλήσουν οι θριαμβευτές στην τηλεόραση, είχε πάρει θέση απέναντι στην κάμερα το γνωστό αφεντικό του ελληνικού μπάσκετ θεωρώντας ότι μόνος του πήρε το χρυσό. Δεν αρχίσαμε καλά…