Η μηχανή ήθελε... μεσσηνιακό λάδι

H (αγωνιστική) εικόνα της Εθνικής στο ματς με το Καζακστάν θύμισε άλλες εποχές που με πολύ κόπο κατορθώσαμε να τις ρίξουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας. Εποχές που το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα δυσκολευόταν να βρει τα κλειδιά της νίκης ακόμα και κόντρα σε χώρες που με δυσκολία έβρισκες στο χάρτη.

Ωστόσο, το θαύμα του Αλμάτι θα μείνει χαραγμένο στις μνήμες για την μεγάλη επιστροφή του πιο αδικημένου Ελληνα παίκτη της τελευταίας δεκαετίας. Όχι βέβαια ότι ο Λυμπερόπουλος πραγματοποίησε καμία σούπερ εμφάνιση, άλλωστε το επίπεδο του αντίπαλου ήταν τέτοιο που δεν επιτρέπει τη διατύπωση κάποιας ιδιαίτερης κριτικής.

Ο Μεσσήνιος μέσος όμως, παρά το χρόνια απουσίας του από την ομάδα, έδειξε ότι δεν την έβγαλε ποτέ από την καρδιά του. Επαιξε λες και ήταν μέλος της ανελλιπώς τα τελευταία χρόνια, ξεδίπλωσε πτυχές του ταλέντου του και τέλος πάντων έδειξε ότι τα ηγετικά του προσόντα αποτελούν χρήσιμο εργαλείο στα χέρια του Ρεχάγκελ.

Φυσικά ο ομοσπονδιακός τεχνικός, βαθύς γνώστης του ποδοσφαίρου και μπαρουτοκαπνισμένος τόσα χρόνια στα γήπεδα, αποκλείεται να μην κατάλαβε την χρησιμότητα του Λυμπερόπουλου. Για αυτό και στο παιχνίδι κόντρα στη Δανία που κατά τα φαινόμενα θα κρίνει την πρόκρισή μας ο «Λύμπε» δικαιούται μία θέση στην εντεκάδα της πρωταθλήτριας Ευρώπης έστω και αν είναι νωρίς να μιλάμε για αυτό το παιχνίδι.

Τι άλλο χρειάζεται η Εθνική για την κρίσιμη μάχη με τους Δανούς; Καθαρό μυαλό (που δεν το είχε την Τετάρτη), αυτοπεποίθηση, συγκεκριμένο αγωνιστικό πλάνο και… παιχνίδια στα πόδια των διεθνών, στοιχείο που τα ματς πρωταθλήματος αλλά και αυτά στο Τσάμπιονς Λιγκ θα χαρίσουν στους παίκτες μας.

Ο Ρεχάγκελ από την πλευρά του κέρδισε το στοίχημα που έβαλε με τον εαυτό του φέρνοντας στην ομάδα νέα πρόσωπα και καλείται να συνεχίσει στο μονοπάτι που ο ίδιος χάραξε. Αλλωστε, ο Γερμανός με τις ικανότητες και το άστρο του οδηγεί την Εθνική με ασφάλεια έστω και αν ο δρόμος έχει ακόμα αρκετές δυσκολίες.