Η Βραζιλία των 16 ωρών

Όλα άρχισαν από ένα sold out. Αυτό της πληρότητας των πτήσεων από το Αρακαζού για το Νατάλ. Σε αυτό, αν προσθέσουμε και την μανία για να βρεθούμε στην καρδιά την γεγονότων (ασχέτως αν αυτοί που αφήσαμε πίσω πλακώθηκαν), ερμηνεύεται ο λόγος που απορρίψαμε την αυθημερόν πτήση για τον αγώνα. Θέλαμε να φτάσουμε στην πόλη που θα γινόταν ο αγώνας μια μέρα πριν. Να δούμε λίγο τις καταστροφές από τις πρόσφατες πλημμύρες, τα θεόρατα (αλα Μανχάταν) κτίρια και φυσικά να ακούσουμε Έλληνες και Ιάπωνες πριν από το μεγάλο τελικό.

Θέλαμε. Μεγάλη λέξη. Γιατί η επιθυμία από την πραγματικότητα απέχουν πολύ. Για την ακρίβεια περίπου 16 ώρες. Όσες δηλαδή περάσαμε μέσα σε ένα βανάκι για να φτάσουμε στον προορισμό μας. Αυτά, όμως, είναι που μένουν από μια αποστολή. Πόσω μάλλον από ένα ταξίδι στη Βραζιλία των αντιθέσεων. Άσχετα που ήταν σαν να πήγαμε Πελοπόννησο μέσω Θεσσαλίας...

Το να είσαι φτωχός από επιλογή

Τα περίπου 1.000 χιλιόμετρα σε δάση, βουνά, λαγκάδια, παραλιακούς-επαρχιακούς δρόμους και εθνικές οδούς ήταν μια μοναδική ευκαιρία για να γνωρίσουμε καλύτερα τον λαό που φιλοξενεί το Παγκόσμιο Κύπελλο. Μαζί με αυτούς ήρθαμε πιο κοντά και με τους "μύθους" τους. Με τα άκρως επικίνδυνα σαμαράκια τους (οροσειρές όπως τα βάφτισε ο συνοδοιπόρος Γιάννης, οπερατέρ του MEGA), με τον γεμάτο τεράστιες λακκούβες εθνικό δρόμο τους, με τις γυναίκες που ξυπόλητες περπατούσαν μεγάλες αποστάσεις με τις λεκάνες από τα ρούχα στο κεφάλι, με τους άντρες που άραζαν στο δρόμο με το βλέμμα της κυριαρχίας έναντι των γυναικόπαιδων.

Κυρίως, όμως, γνωρίσαμε την αθωότητα και την καλή καρδιά ανθρώπων που (πολλοί από αυτούς) είναι από επιλογή φτωχοί. Γιατί η φτώχεια στη Βραζιλία είναι τρόπος ζωής και σημαίνει ανεμελιά. Ειδικά για ανθρώπους που έζησαν ως σκλάβοι (στη Βραζιλία υπάρχουν μέχρι και σήμερα τέτοιοι), η φτώχεια είναι ελευθερία. Άνθρωποι χωρίς πονηριά, με ενδιαφέρον μόνο για να εξασφαλίσουν το φαγητό της μέρας.

Η διαδρομή από το Αρακαζού στο Νατάλ είναι 7 ώρες βαριά (σύμφωνα με τον Αλέξη, τον αρχηγό του ταξιδιού και φίλο και συνάδελφο από το MEGA). Όπως αποδείχθηκε όμως, σε μια άγνωστη χώρα, δεν μπορείς να τα υπολογίσεις όλα, και κυρίως δεν μπορείς να διανοηθείς ότι το GPS θα χάσει τον προσανατολισμό και την επαφή με το δορυφόρο! Πρώτη φορά βρέθηκα οδηγούσα για τρεις ώρες σε ευθεία με 130 χιλιόμετρα και το GPS έδειχνε συνεχώς ότι απομένουν 656 χιλιόμετρα για τον προορισμό μας... Ας είναι όμως. Περάσαμε ακόμη και από την πόλη του Ριβαλντο (Ρεσίφε) αλλά και από το Περναμπουκάνο, το χωριό που που οι περισσότεροι νομίζουν ότι είναι μόνο ποδοσφαιριστής!

Καλύτερη απ' ότι στα ντοκιμαντέρ

Για τα τοπία της Βραζιλίας δεν υπάρχουν και πολλές λέξεις να τα περιγράψεις. Παρθένα, άγρια, χωρίς ανθρώπινη παρέμβαση. Σπίτια χτισμένα στο "πουθενά", παραλίες απέραντες, άνθρωποι που ζουν σε έναν δικό τους ρυθμό: βραζιλιάνικο. Χωρίς άγχος. Με χαμόγελο, κέφι και ποδόσφαιρο. Δεν υπήρχε χωριό που να περάσαμε και να μην είδαμε αυτοσχέδιο ποδοσφαιρικό γήπεδο, με χώμα, με χόρτο, με δοκάρια από κορμούς δέντρων. Όπως τα βλέπουμε στα ντοκιμαντέρ και καλύτερα.

Αυτό το οδικό ταξίδι θα είναι ένας από τους βασικούς λόγους που θα λέω ότι έχω πάει στη Βραζιλία. Ισάξιος με την ποδοσφαιρική εμπειρία. Το "roadtrip", έστω κι αν ήταν απρόσμενο, είναι πάντα η καλύτερη μέθοδος για να διαπιστώνεις που βρίσκεσαι, με ποιον λαό έχεις να κάνεις και ποιες είναι οι συνήθειές του.

Οι Βραζιλιάνοι χαμογελούν με τα απλά

Εικόνες δυνατές πολλές όλες αυτές τις ώρες. Για μένα, όμως, η εικόνα του Μινερίνιο θα είναι η πιο έντονη για να μου θυμίζει όταν θα περάσουν τα χρόνια, ότι ταξίδεψα στη Βραζιλία. Ένας άνθρωπος μια σπιθαμή, αλλά με τεράστια ψυχή, που συναντήσαμε σαν μάννα εξ ουρανού την ώρα της μεγάλης απελπισίας, μετά από δύο στραβωμένες ζάντες και λάστιχα στα όρια τους. Σε ένα χωματόδρομο παράλληλο με το εθνικό δίκτυο, ο Μινερίνιο δεν φαινόταν. Μόνο κάτι τεράστια λάστιχα φορτηγών. Μέσα από αυτά ξεφύτρωσε αυτός ο "γίγαντας" (στα μάτια μας), μας κατέβασε από το αυτοκίνητο και μέσα σε 15 λεπτά τα είχε διευθετήσει όλα. Χωρίς να του πούμε (πορτογαλική) λέξη. Άλλωστε δεν θα μπορούσαμε. Το μόνο που κάναμε με ευχαρίστηση ήταν να του αφήσουμε πολλά παραπάνω από τα εξευτελιστικά λίγα που μας ζήτησε για την επιδιόρθωση της ζημιάς. Το βλέμμα των ματιών του, πρόδιδε ότι σε αυτή τη χώρα υπάρχουν ΑΝΘΡΩΠΟΙ που δεν έχουν καν τα βασικά, αλλά τους αρκούν τα ελάχιστα.