Ήταν Μάρτης του 2002...

Οι, κατά τεκμήριο, καλύτερες δύο ελληνικές ομάδες ρίχτηκαν στη μάχη ακόμη μίας πρόκλησης στο Τσάμπιονς Λιγκ. Όπως συνηθίζεται στα τέλη Αυγούστου, όποια και αν είναι η κλήρωση, οι ελπίδες πάντα υπάρχουν. " Μπορούμε ", " έντεκα αυτοί, έντεκα κι εμείς ", " να μην φοβηθούμε ", " να ανταποκριθούμε στη πρόκληση " και τα συναφή.

Με τη πρώτη αγωνιστική ολοκληρωμένη, μπορούμε να γράψουμε ορισμένα πράγματα, με όση ασφάλεια μπορούν να δώσουν οι δεκαπέντε βαθμοί που διακυβεύονται. Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός έδωσαν ο μεν το -θεωρητικά- πιο εύκολο παιχνίδι του, ο δε ένα ματς στο οποίο η αποφυγή της ήττας, πέρα από ως και αναγκαία, ήταν και –στα χαρτιά– εφικτή.

Το ρεζουμέ όμως κάνει λόγο για μηδέν πόντους, ένα γκολ υπέρ και έξι στη πλάτη. Η εικόνα, ακόμη χειρότερη. Αδυναμία εναρμόνισης με τις επιταγές του σύγχρονου ποδοσφαίρου (ταχύτητα, επιθετική άμυνα), έλλειψη καθαρού μυαλού τόσο μέσα όσο και έξω από τον αγωνιστικό χώρο, για να μην επεκταθούμε σε αγωνιστικό προσανατολισμό, συνθέτουν την ακτινογραφία των εκπροσώπων μας στο κορυφαίο επίπεδο.

Ευχή όλων είναι τα πράγματα να αλλάξουν άρδην. Αν όμως υπήρχε πρόσφορο έδαφος, τότε δε θα κάναμε λόγο για ευχή αλλά για αναμονή. Αρκεί ίσως να θυμίσουμε πως η τελευταία φορά κατά την οποία ομάδα πανηγύρισε την πρόκρισή της μέσα από όμιλο (Παναθηναϊκός), μας πηγαίνει πίσω, στον Μάρτη του 2002...