Καλάθης, άγγελος και δαίμονας του Παναθηναϊκού

Ο Παναθηναϊκός έχασε σε ένα ακόμα παιχνίδι εκτός έδρας, από μία ομάδα που σαν ποιότητα και επίπεδο ρόστερ είναι τρεις φορές κατώτερο από αυτό του ΠΑΟ. Για την ποιότητα του ρόστερ αναφερόμαστε και όχι για την ομοιογένεια και την απόδοση του συνόλου. Γιατί εκεί ο Γιασικεβίτσιους έχει κάνει εξαιρετική δουλειά και δικαίως έχει θέσει τον εαυτό του υποψήφιο για τον τίτλο του προπονητή της regular season μαζί με τον Ράντονιτς του Ερυθρού Αστέρα. Το θέμα μας όμως σε τούτο εδώ το κείμενο δεν είναι κανένας από τους δυο, το θέμα μας είναι ο Παναθηναϊκός.

Με δεδομένο ότι στον επόμενο γύρο οι πράσινοι θα παίξουν την σειρά με μειονέκτημα έδρας, το γεγονός ότι σε 13 ματς που έχουν δώσει μέχρι στιγμής, έχουν καταφέρει να κερδίσουν μόνο τα τρία, μόνο αισιόδοξους δεν μπορεί να τους αφήνει, ούτως ώστε να ελπίζουν στην πρόκριση στο Final Four της Κωνσταντινούπολης. Το σενάριο να μην είναι στην 8αδα ο Παναθηναϊκός, που ακούγεται έντονα από την Πέμπτη το βράδυ μετά από την ήττα στο Κάουνας, μπορεί να στέκει σε μαθηματικό επίπεδο και επίπεδο πιθανοτήτων, αλλά δεν έχει ρεαλιστική βάση. Εκτός και αν οι πράσινοι φροντίσουν να αυτοκτονήσουν και να μας εκπλήξουν όλους δυσάρεστα.

ΔΕΝ ΕΦΤΑΙΓΕ Ο ΠΑΣΚΟΥΑΛ, ΟΥΤΕ Ο ΤΖΕΝΤΙΛΕ

Η αλήθεια είναι ότι μετά από το παιχνίδι στο Κάουνας, οιοσδήποτε σοβαρός που σέβεται το μπασκετικό εγώ του, έπρεπε να σκεφτεί δις τουλάχιστον τι να γράψει για τα αίτια της νέας ήττας. Τα προφανή τα βλέπουν και οι μπασκετικοί «τυφλοί». Τουτέστιν ότι ο Παναθηναϊκός ήταν τραγικός αμυντικά στο β μέρος, με τεράστιο πρόβλημα στο σκοράρισμα και με κάκιστα ποσοστά από το τρίποντο. Αν και ο Πασκουάλ δεν είναι αυτό που λέμε η μπασκετική μου αδυναμία σε ότι έχει να κάνει με την προπονητική, το να ρίξει κανείς για το χθεσινό τουλάχιστον παιχνίδι το ανάθεμα στον Καταλανό, είναι ίσως η εύκολη λύση. Σαφώς έχει μερίδιο ευθύνης, σαφώς δεν έχει καταφέρει να εκμεταλλευτεί το ρόστερ του, αλλά τουλάχιστον για χθες τον παραδέχομαι προσωπικά. Απέδειξε ότι δεν έχει εμμονές και το πάλεψε από τον πάγκο αρκετά.

Αρχικά η ήττα απέδειξε ότι το πρόβλημα δεν ήταν ο Τζεντίλε στην ομάδα. Ο Ιταλός μπορεί ουδέποτε να βοήθησε τον Παναθηναϊκό, ούτε κατά το ελάχιστο σε σχέση με τις αρχικές προσδοκίες, αλλά σίγουρα δεν ήταν η πηγή του κακού, δεν ήταν ο λόγος που ο Παναθηναϊκός δεν έπαιρνε τα επιθυμητά αποτελέσματα.

ΑΝΑΚΑΤΕΨΕ ΤΗΝ ΤΡΑΠΟΥΛΑ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕ ΤΗΝ ΛΟΓΙΚΗ

Ας το πάρουμε από την αρχή όμως, στην προσπάθεια να φτάσουμε στο τελικό συμπέρασμα μας, το οποίο δεν έρχεται μόνο από το παιχνίδι της Πέμπτης, αλλά έπειτα από παρατήρηση ενός διμήνου και κάτι.

Ο Πασκουάλ έχοντας διαγνώσει και ο ίδιος ότι ένα μεγάλο πρόβλημα της ομάδας του ήταν το ξεκίνημα στα παιχνίδια, που στην πλειονότητα τους κυνηγούσε στο σκορ, ανακάτεψε την τράπουλα του και χρησιμοποίησε ορθολογική πεντάδα. Παππάς αντί Φελντέιν και Νίκολς αντί Τζεντίλε, που πλέον δεν υπάρχει άλλωστε. Φυσικά ο Καταλανός έχει την πολυτέλεια λόγω του ρόστερ του να κάνει και άλλες δοκιμές αναφορικά με την πεντάδα του. Ο Ρίβερς μπορεί να ξεκινάει, ο Μπουρούσης μπορεί να κάνει δίδυμο με τον Σίνγκλεντον, ενώ τώρα που επιστρέφει και ο Γκιστ, οι ευχάριστοι πονοκέφαλοι θα αυξηθούν για τον Τσάβι.

ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΠΙΚΑΛΕΣΤΕΙ ΤΟ ΡΟΣΤΕΡ

Έχουμε και στο παρελθόν εκφράσει την άποψη ότι για τον Πασκουάλ δικαιολογίες δεν υπάρχουν πολλές. Ο Καταλανός με το πλουσιοπάροχο συμβόλαιο, θα δείξει λίγος στα μάτια του σοβαρού μπασκετόκοσμου αν επικαλεστεί ποτέ ότι έχει να διαχειριστεί μία ομάδα της οποία το ρόστερ δεν είναι δική του επιλογή. Αυτό διότι όταν δέχθηκε πρόταση ήξερε το υλικό της ομάδας που θα αναλάμβανε και προφανώς ενημερώθηκε για τους στόχους και τις απαιτήσεις που υπάρχουν. Συνεπώς αν δεν πίστευε στο πρότζεκτ είτε θα έπρεπε να αρνηθεί είτε να απαιτήσει αλλαγές.

Δεύτερον ο Πασκουάλ δεν έχει την δικαιολογία ότι είχε απουσίες και τραυματισμούς. Ο Παναθηναϊκός είναι αρκετά τυχερός στο συγκεκριμένο κομμάτι, συγκρινόμενος με κάμποσες άλλες ομάδες της διοργάνωσης. Αν εξαιρέσεις την περίπτωση του Γκιστ, οι πράσινοι παίζουν πλήρεις σε όλα τους τα παιχνίδια. Με τον Αμερικανό φυσικά ο Παναθηναϊκός δυναμώνει και διευρύνει και άλλο το παιχνίδι του, το πιο σημαντικό είναι ότι θα έχει περισσότερες φάσεις μέσα από το καλάθι πλέον, αλλά αρκεί αυτό ούτως ώστε να καταφέρει να είναι στο Φάιναλ Φορ;

ΕΧΕΙ ΟΝΟΜΑΤΕΠΩΝΥΜΟ – ΚΑΛΑΘΗΣ

Για τον Παναθηναϊκό η αχίλλειος πτέρνα του έχει ονοματεπώνυμο. Από τον Γενάρη και έπειτα ειδικά. Όλες οι ομάδες που πρωταγωνιστούν και βγάζουν διάρκεια, όλες οι ομάδες που σέβονται τον εαυτό τους, αυτό που φροντίζουν να έχουν στο μέτρο των δυνατοτήτων τους, είναι όσο το δυνατόν καλύτερο πλέι μέικερ γίνεται. Από εκεί και πέρα το επόμενο που κοιτάζουν είναι να καταφέρουν να διαθέτουν ένα 5αρι αξιόλογο και γύρω από αυτούς χτίζουν την υπόλοιπη ομάδα. Ο άσος και το πέντε όμως είναι ο βάσεις.

Τα τελευταία χρόνια ειδικά στην Ευρώπη, με τον «πασατέμπο» του small ball ή όπως αλλιώς θέλει να το ονομάσει κανείς, υπάρχουν ομάδες που έχουν κατακτήσει τίτλους και έχουν πρωταγωνιστήσει χωρίς καθαρά σέντερ, αλλά όλες είχαν αξιόπιστο πλέι μέικερ.

Το πρόβλημα του Παναθηναϊκού, το 2017 είναι ο Νικ Καλάθης. Λέγοντας πρόβλημα φυσικά εννοούμε την απόδοση του Ελληνοαμερικανού πόιντ γκαρντ. Όσο και να μην θέλει να το παραδεχθεί κανείς, είναι ο μοναδικός καθαρός πλέι μέικερ στο ρόστερ των πρασίνων. Ο Τζέιμς παίζει κατά συνθήκη άσος, το ίδιο και ο Παππάς, κανείς από τους δυο δεν έχει αυτά που θέλει και αυτά που περιμένει ένας προπονητής από τον «άσο» του, τα στοιχεία που έχει δηλαδή ο Καλάθης.

Για αυτά τα στοιχεία, ο Παναθηναϊκός του δίνει χρυσό συμβόλαιο, το μεγαλύτερο που υπάρχει αυτή την στιγμή στην ομάδα. Όσο και να προσπαθήσει κανείς να τον απαξιώσει, ο Καλάθης είναι από τους ελάχιστους καθαρούς πόιντ γκαρντ στην Ευρώπη και θαρρώ ότι δεν υπάρχει προπονητής που θα είχε την δυνατότητα να τον έχει στο ρόστερ του και δεν θα τον επέλεγε.

Ναι δεν έχει σουτ, αλλά αν διέθετε αξιόπιστο σουτ ο Καλάθης θα έπαιρνε 5 φορές τα χρήματα που παίρνει τώρα και θα αγωνιζόταν μόνο στο ΝΒΑ. Εδώ νομίζω ότι υπάρχει και η μεγαλύτερη παρεξήγηση και σύγχυση. Ο Καλάθης ναι μεν δεν έχει σουτ, αλλά μπορεί να κάνει σκορ. Αρκεί να ρίξει μία ματιά κάποιος στα στατιστικά του μέχρι τις 30 Δεκεμβρίου και το παιχνίδι με την Ουνίξ στο Καζάν. Μέχρι τότε δεν είχε παιχνίδι στο οποίο να μείνει κάτω από τους 10 πόντους, με πολύ καλά ποσοστά από το δίποντο, αλλά όντας τραγικός από το τρίποντο.

Το πιο σημαντικό από όλα όμως, είναι ότι ο Καλάθης ήταν το μυαλό, η ήρεμη δύναμη μέσα στο παρκέ, αυτός που έδινε τον ρυθμό και αυτός που αξιοποιούσε τους συμπαίκτες του. Με τρομερή ενέργεια και με συνέπεια στην άμυνα.

ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ

Αυτός ο Καλάθης εξαφανίστηκε το 2017 αίφνης, ως δια μαγείας και βλέπουμε ένα Καλάθη ο οποίος είναι εκνευρισμένος, δείχνει έξω από τα νερά του και που αποσυντονίζει και την ομάδα του. Ένα Καλάθη που περιμένει να τον βοηθήσει ο Παναθηναϊκός και όχι το αντίστροφο.

Δεν γνωρίζω αν η φημολογία που υπάρχει ότι από τότε που έφυγε ο αδερφός του, ο Πατ, για να πάει στην Καντού επηρεάστηκε ψυχολογικά. Θα μπορούσε να έχει βάση, αν κανείς δει τις επιδόσεις του, από την αναμέτρηση του ΣΕΦ με τον Ολυμπιακό στις 6 Γενάρη και έπειτα. Ο Πατ αποδεσμεύτηκε από τους πράσινους στις 3 Ιανουαρίου. Σε 10 παιχνίδια έκτοτε ο Νικ Καλάθης έχει καταφέρει μόνο με αντίπαλο, την Γαλατά να σκοράρει διψήφιο αριθμό πόντων. Ενώ και ο χρόνος συμμετοχής του έχει μειωθεί κατά ένα δεκάλεπτο και βάλε κατά μέσο όρο.

Όχι γιατί το επιθυμεί ο Πασκουάλ, αλλά διότι ο Καλάθης δεν μπορεί να δικαιολογήσει την παρουσία του μέσα στο παρκέ. Κοινώς δεν βοηθάει την ομάδα του και κατά συνέπεια τον εαυτό του. Και στην αναμέτρηση της Πέμπτης στην ZALGIRIO ARENA, ο Πασκουάλ έψαχνε απεγνωσμένα τον καλό Καλάθη, αλλά ο ομογενής γκαρντ ουδέποτε εμφανίστηκε. Ούτε οργανωτικά, ούτε επιθετικά, ούτως εμπνέοντας σιγουριά και ηγετικό χαρακτήρα.

ΠΛΗΡΩΝΕΙ ΚΑΙ ΠΑΙΚΤΗ ΚΑΙ ΗΓΕΤΗ

Ο Παναθηναϊκός στο πρόσωπο του Καλάθη, αγόρασε και πλήρωσε όχι μόνο ένα καθαρό πλέι μέικερ, αλλά και ένα παίκτη που είχε και έχει τις προδιαγραφές να είναι ο επόμενος ηγέτης της ομάδας. Σε ένα παιχνίδι όπως της Πέμπτης, όταν ο 1,98 μ. Νικ Καλάθης έχει να αντιμετωπίσει γκαρντ όπως ο Πάνγκος ή ο Λεκαβίτσιους δεν μπορεί να μην τον δούμε ούτε μία φορά να εκμεταλλεύεται το μις ματς. Δεν μπορώ να δεχθώ ότι δεν έχει το παιχνίδι με την πλάτη. Μην τρελαθούμε, ούτε ο Διαμαντίδης το είχε, αλλά φρόντισε να το αποκτήσει, να το βελτιώσει και να το εξελίξει προκειμένου να εκμεταλλεύεται το ύψος του και το μεγάλο άνοιγμα των χεριών του. Το ίδιο οφείλει να κάνει και ο Καλάθης. Ένας επαγγελματίας πρέπει να εξελίσσεται και να βελτιώνεται άλλωστε.

Το κλειδί της επιτυχίας του Παναθηναϊκού είναι ο Νικ Καλάθης. Όποιος δεν το παραδέχεται, μάλλον εθελοτυφλεί. Ο Παναθηναϊκός έχει χτιστεί γύρω από αυτόν. Καλώς ή κακώς η ιστορία θα το δείξει. Οι πράσινοι δεν έχουν καμία τύχη να είναι στο Final Four αν δεν έχουν τον καλό Καλάθη. Αυτό το ξέρει και το βλέπει ο Πασκουάλ. Δεν είναι αφελής, δεν είναι «μυρωδιάς» ο Καταλανός. Για αυτό εναγωνίως σε κάθε παιχνίδι επιμένει περισσότερο ίσως και από όσο πρέπει για να τον έχει μέσα στο παρκέ.

Ότι και να κάνει ο Ρίβερς, όσο και να βελτιωθεί ο Μπουρούσης, όσο γρήγορα και αν ο Γκιστ βρει ρυθμό, ο Παναθηναϊκός χωρίς τον Καλάθη ουδέποτε θα αποκτήσει αυτοπεποίθηση και διάρκεια στο παιχνίδι του. Ουδέποτε θα γίνει η ομάδα που θα «πνίξει» τον αντίπαλο, που θα πατήσει το γκάζι και δεν θα κοιτάξει πίσω.

Το πρόβλημα του Καλάθη σίγουρα πλέον δεν μπορεί να πει κανείς ότι είναι η κόπωση, όπως θα μπορούσε να επικαλεστεί μέχρι τον Γενάρη. Είναι φανερό ότι είναι είτε ψυχολογικό είτε κάτι άλλο… Δεν έχει και τόσο μεγάλη σημασία, το ζητούμενο είναι ότι οι πράσινοι πρέπει να το επιλύσουν, πρέπει να κερδίσουν και πάλι τον παίκτη. Αλλά και ο ίδιος πρέπει να σεβαστεί το πλουσιοπάροχο συμβόλαιο του, να σεβαστεί την διοίκηση που τον έχει στηρίξει και τον έχει πιστέψει και να σεβαστεί και τον κόσμο που τον έχει «αποθεώσει» επίσης.

ΥΓ: Στον Παναθηναϊκό επίσης δεν πρέπει να δαιμονοποιηθεί το τρίποντο. Το μακρινό σουτ είναι ένα από τα μεγάλα όπλα των πρασίνων. Στο Κάουνας ο Παναθηναϊκός, είχε τραγικό ποσοστό 3 στα 18. Μέχρι στιγμής σουτάρουν περίπου 27 τρίποντα ανά παιχνίδι στην διοργάνωση και με ένα ποσοστό κοντά στο 37%.