Δικαίωμά μου να θέλω καλύτερη μπάλα!
Λίγες ώρες πριν από την αναμέτρηση της Εθνικής με την Ουγγαρία για τα προκριματικά του Euro του 2016, ο Κώστας Κεφαλογιάννης γράφει για το αγωνιστικό στυλ του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος και απαιτεί καλύτερο θέαμα.
Η περίοδος Ρανιέρι θα καταγραφεί ως η χειρότερη στην ιστορία της Εθνικής Ελλάδος. Σκέτη καταστροφή. Πέραν όλων των άλλων που χρεώθηκαν στον Ιταλό δικαίως, του χρεώθηκε και η ανίερη προσπάθεια να παίξει πιο επιθετικά. Γεγονός που σύμφωνα με αρκετούς υπερασπιστές του Σάντος και του Ρεχάγκελ, οδήγησε στα γνωστά, εξευτελιστικά αποτελέσματα. Μάλιστα. Γι' αυτό χάσαμε δηλαδή κι από το τελευταίο ψαροχώρι της Ευρώπης. Επειδή εγκαταλείψαμε το ποδόσφαιρο του 1-0.
Ακούστε να δείτε πώς πάει το πράγμα. Σέβομαι απεριόριστα τον Φερνάντο Σάντος για την αξία του, την προσφορά του, τον χαρακτήρα του. Σέβομαι απεριόριστα τον Ρεχάγκελ για την αξία του, τη συνολική προσφορά του και για την συμβολή του σε ορισμένα από τα ωραιότερα βράδια της ζωής μας. Αλλά σέβομαι επίσης και τα μάτια μου. Τα αγαπάω. Δεν θέλω να τα χάσω. Κι ωστόσο, μέσα στη χρυσή δεκαετία της Εθνικής, υπήρξαν αγώνες που τα ένιωσα έτοιμα να αποχωρήσουν οικειοθελώς από το πρόσωπο μου, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για το βασανιστήριο στο οποίο τα υπέβαλα. Κάπου εδώ αρχίζουν οι παρεξηγήσεις.
Επειδή πανηγυρίζω τις επιτυχίες, δεν μπορώ να κριτικάρω το αγωνιστικό στιλ της Εθνικής; Επειδή το "τσούκου - τσούκου μπολ" (ας το λέμε έτσι τώρα που επέστρεψε ο Σέρχιο) μας οδήγησε ψηλά, οφείλω να το αποδεχτώ ως θέσφατο που δεν σηκώνει βελτιώσεις; Επειδή ο Ρανιέρι αποδείχθηκε για γέλια, αυτό σημαίνει ότι η μπάλα που παίξαμε στα προκριματικά του περασμένου Μουντιάλ δεν ήταν ως επί τι πλείστον για κλάματα;
Όχι κύριες, κύριοι και... Θέμη Καίσαρη. Δεν είμαι ανόητος. Γνωρίζω πολύ καλά ότι σε επίπεδο Εθνικών σπανίως βλέπουμε θέαμα εφάμιλλο των συλλογικών διοργανώσεων (η παγκόσμια πρωταθλήτρια Γερμανία είναι χειρότερη από την Μπάγερν και η μεγάλη Ισπανία ήταν χειρότερη της μεγάλης Μπαρτσελόνα). Γνωρίζω επίσης πως οτιδήποτε έχει συμβεί τα τελευταία δέκα χρόνια στο αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα αποτελεί υπέρβαση και των άθλιων εγχώριων συνθηκών αλλά και του ατομικού ταλέντου των παικτών.
Γι' αυτό και σε κανένα κείμενο μου δεν ζήτησα να γίνουμε Γερμανία, Βραζιλία ή Ισπανία. Ζήτησα όμως, από τη στιγμή που είχαμε κατακτήσει τη σταθερότητα να διεκδικήσουμε και την εξέλιξη. Ζήτησα λίγη τόλμη παραπάνω. Ζήτησα η εικόνα μας απέναντι στην Ακτή Ελεφαντοστού να πάψει να είναι η εξαίρεση και να γίνει ο κανόνας. Η απάντηση στα "θέλω μου" ήταν ο Κλαούντιο Ρανιέρι. Σοκαριστικό πράγματι. Αλλά δεν θεωρώ πως η παταγώδης αποτυχία του Ιταλού μου αφαιρεί το δικαίωμα να θέλω να βλέπω καλύτερο ποδόσφαιρο από την Εθνική. Ούτε το δικαίωμα μου να μην αποθεώνω μανιωδώς κάθε 1-0 ακόμη κι εκείνα που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν ως το καλύτερο φάρμακο κατά της αϋπνίας.
