Η Ελλάδα των ονείρων μας!
Ο Κώστας Κεφαλογιάννης γράφει για τη μεγάλη πρόκριση της Εθνικής Ελλάδας και τη δικαίωση όσων ζητούσαν από την ομάδα να παίξει μπάλα και να ξέφυγε από την επιμονή στο αμυντικό παιχνίδι.
Η εμφάνιση της Εθνικής κόντρα στην Ακτή Ελεφαντοστού ήταν η καλύτερη που έχει κάνει ποτέ σε ματς υψηλού επιπέδου. Και συμπεριλαμβάνω και το 2004.
Σχεδόν σε όλες τις επιτυχίες του παρελθόντος η Ελλάδα κατηγορήθηκε για αντιποδόσφαιρο και... κωλοφαρδία! Εν προκειμένω, όχι κωλόφαρδοι δεν ήμασταν αλλά χρειάστηκε να αντιπαλέψουμε την ατυχία δέκα χρόνων μαζεμένη σε ένα ενενηντάλεπτο! Δυο αναγκαστικές αλλαγές πριν το 25ο, τρία δοκάρια, γκολ στη μοναδική καλή ευκαιρία του αντιπάλου, μόνο το περιβόητο άστρο του Ρεχάγκελ δεν έπεσε στα κεφάλια μας να μας πλακώσει. Κι όμως προκριθήκαμε!
Και προκριθήκαμε απολύτως δίκαια, έστω κι αν το πέναλτι στις καθυστερήσεις δεν υπήρξε ποτέ. Στα προηγούμενα 93 λεπτά δεν υπήρχε η Ακτή. Υπήρχε μονάχα η Ελλάδα που -όπως έγραφα από χθες- έβγαλε όσο ποδόσφαιρο είχε μέσα της, έφτιαξε πολλές καθαρές ευκαιρίες και δεν τα παράτησε όταν τα πάντα έδειχναν να της στραβώνουν.
ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΗΝ ΚΑΜΑΡΩΝΕΙΣ
Ναι, αυτή την Ελλάδα την καμαρώνεις, όχι μονάχα για το αποτέλεσμα. Αποτελέσματα μας έχει δώσει πολλά την τελευταία δεκαετία για να πανηγυρίσουμε.
Εμφανίσεις τόσο πλούσιες, τόσο γεμάτες, τόσο πλήρεις, αρκετά λιγότερες. Και από αυτές τις λιγότερες, η συγκεκριμένη θα μείνει ως φωτεινός φάρος. Όχι μονάχα επειδή μας χάρισε για πρώτη φορά στην ιστορία μας το εισιτήριο για τους "16" του Παγκοσμίου Κυπέλλου (γεγονός που πρακτικά συνιστά τη μεγαλύτερη επιτυχία μας μετά το Euro – και περιμένετε να δούμε μέχρι που θα φτάσουμε…) αλλά επειδή απέδειξε ότι μπορούμε να βάλουμε τον πήχη λίγο παραπάνω. Μπορούμε δηλαδή στη δεδομένη σοβαρότητα, τη μαχητικότητα, το πάθος και την νοοτροπία μιας ομάδας πολύ σκληρής για να πεθάνει, να προσθέσουμε και το επιθετικό πνεύμα.
Ξέρω, πολλοί θα μιλήσουν για κωλοτούμπες και απαντήσεις στους επικριτές. Τα γνωστά. Κι όμως με τη συγκεκριμένη απόδοση, ανεξαρτήτως νίκης, η Ελλάδα δεν αποστόμωσε, δικαίωσε τους επικριτές της (εκείνους τέλος πάντων που το δεν έκραζαν για να κράξουν): Γιατί έδειξε ότι είχαν δίκιο όταν γκρίνιαζαν για υπερβολική επιμονή στο αμυντικό παιχνίδι. Και ότι σε πάρα πολλούς από τους προηγούμενους αγώνες της, αδίκησε τον εαυτό της, εγκλωβισμένη σε μια αχρείαστη ατολμία.
ΠΛΕΟΝ, ΠΕΙΣΤΙΚΑΝ ΟΛΟΙ...
Δεν χρειαζόταν τίποτα περισσότερο από το να τολμήσει: Να βγει από τη νόρμα της, να ξεφύγει από το γνωστό μοτίβο, να πιέσει πιο ψηλά και να ψάξει τους κενούς χώρους. Διαθέτει τους ποδοσφαιριστές για να το κάνει.
Πλέον, πιστεύω πείστηκαν όλοι. Και κυρίως, πείστηκε ο Φερνάντο Σάντος. Ο οποίος δικαιούται να νιώθει δικαιωμένος: Δυο τελικές φάσεις έχει πάει με την Εθνική (Εuro 2012, Μουντιάλ 2014) δυο προκρίσεις μετράει. Ίσως όμως πρέπει να προβληματιστεί και λίγο. Γιατί πολλά από όσα τον δικαίωσαν, ο Σαμαράς σε θέση σέντερ – φορ, η χρησιμοποίηση του Σάμαρη, ο Καραγκούνης βασικός, προέκυψαν όχι βάση σχεδίου,αλλά βάση ατυχίας. Ή τύχης όπως αποδείχθηκε. Αλλά ας αφήσουμε τη γκρίνια για μια άλλη φορά. Σήμερα πανηγυρίζουμε. Για μια ακόμα ιστορική πρόκριση και –για πρώτη φορά ίσως – για μια πραγματικά απολαυστική εμφάνιση...