Ρεύομαι σούσι κι ονειρεύομαι επανάσταση
Ενόσω ο Νίκος Μαχλάς κοιτούσε αλλού και στοχαζόταν τα κρυμμένα νοήματα είτε της "Ασκητικής" του Νίκου Καζαντζάκη, είτε του "Έχω μια ζωή" της Πάολα(ς) - μπινελικώνονταν, εκτόξευαν απειλές, αντικείμενα και μπουνιές (δια αντιπροσώπου), ξαφνικά ανακάλυψαν τον gentleman μέσα τους. Ή αλλιώς σε σκισμένα καλσόν.
Άλλη μια πολλά υποσχόμενη επανάσταση που ερχόταν για να βάλει βόμβα στα σάπια θεμέλια του ελληνικού ποδοσφαίρου κατέληξε στην αβάσταχτη ρουτίνα της εξαγγελίας μέτρων. Ή αλλιώς σε σκισμένα καλσόν. Οι ίδιοι άνθρωποι, που λίγες μέρες πριν - ενόσω ο Νίκος Μαχλάς κοιτούσε αλλού και στοχαζόταν τα κρυμμένα νοήματα είτε της "Ασκητικής" του Νίκου Καζαντζάκη, είτε του "Έχω μια ζωή" της Πάολα(ς) - μπινελικώνονταν, εκτόξευαν απειλές, αντικείμενα και μπουνιές (δια αντιπροσώπου), ξαφνικά ανακάλυψαν τον gentleman μέσα τους.
Μπορώ να τους φανταστώ πάνω από ένα φλιτζάνι earl grey να συζητούν: "My dear Vaggelis, ας ξεχάσουμε την έχθρα, τον αλληλοσπαραγμό και την χαρτοπετσέτα του Βασίλη Κωνσταντίνου και ας συνεργαστούμε επιτέλους για το καλό της Σούπερ Λίγκας". "But of course my dear Yannis, έχεις απόλυτο δίκιο. Εφόσον δεν με πέτυχαν οι φωτοβολίδες στη Λεωφόρο, δεν θα σου κρατήσω δα και κακία για μια - δυο καψαλισμένες τούφες στο κεφάλι. Και by the way, my friend this tea is splendid indeed, αλλά μήπως να ανοίξουμε καμιά μπουκάλα να γουστάρουμε;". Ή κάπως έτσι τέλος πάντων.
Κυβέρνηση και δικαιοσύνη
Δεν ζητάω από τον Γιάννη Αλαφούζο, τον Ιβάν Σαββίδη και τον επερχόμενο Δημήτρη Μελισσανίδη να αποχωρήσουν από το πρωτάθλημα και να φτιάξουν τη δική τους "λίγκα των τίμιων". Έχω γράψει τη γνώμη μου, κάτι τέτοιο δεν αποτελεί λύση. Λύση αποτελεί πράγματι η απαρέγκλιτη εφαρμογή των υφιστάμενων νόμων. Για να φτάσουμε εκεί όμως χρειαζόμαστε προφανώς πολλά ψωμιά ακόμα και αντικατάσταση σύσσωμου σχεδόν του ανθρώπινου δυναμικού που στελεχώνει σήμερα το ελληνικό ποδόσφαιρο.
Οι εξαγγελίες του Γιώργου Μποροβήλου περί αυστηρότητας και ισονομίας έχουν, στα δικά μου αυτιά, την βαρύτητα της ποίησης του Κωνσταντίνου Μπογδάνου. Ενδεχομένως και να υπάρχει κάποια αλλά από τα συγκεκριμένα χείλη αδυνατώ να την πάρω στα σοβαρά. Δεν πιστεύω τους Ελληνες παράγοντες. Δεν θα βρούμε εκεί τη σωτηρία. Μονάχα στην κυβέρνηση, κάποια κυβέρνηση, και τη δικαιοσύνη, κάποια δικαιοσύνη, πιστεύω. Από εκεί και μόνο από από εκεί θα έρθουν, αν έρθουν, κάποτε τα ευχάριστα νέα.
Είμαι γελοίος
Άρα, τι ζητάω μέχρι τότε; Ζητάω να σταματήσουν επιτέλους οι μεγαλοστομίες της ποδοσφαιρικής αντιπολίτευσης, οι έκτακτες συνεντεύξεις Τύπου, οι διαρροές κάθε τρεις και λίγο ότι "ο Σαββίδης εξετάζει την αποχώρηση", "ο Αλαφούζος θα το πάει μέχρι τέλους", "Μελισσανίδης – Αλαφούζος – Σαββίδης τα είπαν και ετοιμάζουν την αντεπίθεση τους" και κολοκύθια τούμπανα. Συνέβη πέρυσι αλλά και νωρίτερα τη φετινή σεζόν με τον ΠΑΟΚ, συμβαίνει και με τον Παναθηναϊκό που όλο επαναστατεί και όλο εδώ είναι και συνεχίζει να αγωνίζεται σε ένα "στημένο" (σύμφωνα με τον ίδιο) προϊόν.
Γιατί; Μα επειδή το αντίθετο, μια πραγματικά δραστική απόφαση θα είχε τεράστιες κυρώσεις και απρόβλεπτες επιπτώσεις για τον σύλλογο που θα την έπαιρνε, δίχως κανένα προφανές όφελος. Και ουδείς εκ των φωνασκόντων θέλει να επωμιστεί ένα τόσο μεγάλο ρίσκο.
Αφήστε που έχω την υποψία ότι παρά τις κραυγές περί του αντιθέτου, τόσο ο ΠΑΟΚ όσο και ο Παναθηναϊκός γνωρίζουν, το διαπίστωσαν ειδικά φέτος, ότι "στημένο" ή όχι, το ελληνικό πρωτάθλημα είναι προς διεκδίκηση. Με λίγη μεγαλύτερη σοβαρότητα στις μεταγραφές, λίγη καλύτερη διαχείριση έμψυχου δυναμικού, λίγο περισσότερη τύχη και πολύ περισσότερη αυτοσυγκράτηση στις κερκίδες, αμφότεροι θα το χτυπούσαν μέχρι τέλους.
Για αυτό δεν την κοπανάνε. Φοβούνται και ελπίζουν. Δικαίωμα τους. Ας κόψουν όμως τις faux εξεγέρσεις, δεν πείθουν πια ούτε τους οπαδούς τους, δεν τρομάζουν κανέναν και εντέλει προκαλούν ζημιά και στις ομάδες τους και στο ίδιο προϊόν. Εφόσον κάποια στιγμή αποφασίσουν πραγματικά να αφήσουν πίσω τους τη δεδομένη σαπίλα του ελληνικού ποδοσφαίρου, τότε ας το πράξουν δίχως πομπώδεις προαναγγελίες. Ειδάλλως, σύντομα θα καταλήξουν σαν το στίχο στην "Πολιτική Υπόθεση" του Αλκίνοου Ιωαννίδη: "Ρεύομαι σούσι κι ονειρεύομαι επανάσταση, καλοταϊσμένος περιμένω την Ανάσταση, είμαι γελοίος".
Υ.Γ. Τίποτα από τα παραπάνω δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει πρόβλημα και μάλιστα τεράστιο. Αυτά τα έχουμε γράψει και ξαναγράψει όσο πιο ξεκάθαρα γίνεται. Δεν υπερασπίζομαι τους αληθινούς "νταβατζήδες" του ελληνικού ποδοσφαίρου. Απλώς δεν αντέχω άλλο και τα μεγάλα λόγια, τα οποία την ώρα του "δια ταύτα" μεταμορφώνονται πάντα σε μια ωραιότατη τρύπα στο νερό.