Κύπελλο και "κυπελλάκι"

Κύπελλο και «κυπελλάκι» Διαβάζοντας τα πρωτοσέλιδα του ελληνικού αθλητικού Τύπου υπάρχει ο σοβαρός κίνδυνος να πιστέψει κάποιος ότι ζει σε μια παράλληλη πραγματικότητα. Μέχρι και πριν από δέκα ημέρες, δηλαδή μέχρι και τις 16 Οκτωβρίου, το κυρίαρχο θέμα ήταν η απόλυτη κυριαρχία του Ολυμπιακού στο πρωτάθλημα. Για κάποιους έπρεπε να απονεμηθεί ήδη ο τίτλος, ενώ για κάποιους άλλους ενδιαφέρον παρουσίαζε και το Τσάμπιονς Λιγκ και οι λαμπεροί αντίπαλοι των ερυθρόλευκων (Ρεάλ Μαδρίτης) και του Παναθηναϊκού (Μπαρτσελόνα).

Οι απανωτές σφαλιάρες που δέχτηκαν οι πρωταθλητές από ΠΑΟΚ και ΟΦΗ άλλαξαν την κατάσταση στην κορυφή του πρωταθλήματος. Εκεί βρέθηκε η Ξάνθη. Από τον αθλητικό Τύπο όμως, ουδείς συγκινήθηκε (πρωτοσέλιδα) και ουδείς συγκινείται ακόμη και τώρα που η Ξάνθη παραμένει πρώτη και αν νικήσει τη Λάρισα την ερχόμενη αγωνιστική θα διατηρήσει για τρίτη συνεχόμενη εβδομάδα το ρετιρέ της βαθμολογίας.

Στον φτωχό από εμπνεύσεις και περιορισμένων οριζόντων ελληνικό αθλητικό Τύπο δεν υπάρχει ούτε το Κύπελλο Ελλάδας. Ενας θεσμός που - σύμφωνοι έχει χάσει εδώ και πολλά χρόνια την όποια αίγλη του αλλά – εξακολουθεί να κρύβει κάποιες μικροεκπλήξεις. Ιδιαίτερα από τη στιγμή που οι φωστήρες της ΕΠΟ αποφάσισαν να επαναφέρουν τους νοκ-άουτ αγώνες, έστω για κάποιους γύρους. Με το Κύπελλο θα ασχοληθούν κάποιοι όταν η ομάδα τους μείνει εκτός διεκδίκησης του πρωταθλήματος. Με το Κύπελλο θα ασχοληθεί ο ελληνικός Τύπος όταν και εφόσον προκύψει κάποιο «ντέρμπι». Μέχρι τότε στην Ξάνθη και στη Νίκη Βόλου που απέκλεισε τον ΟΦΗ δεν θα «επιτρέπεται» να ξεφύγουν από τα στενά όρια της πόλης τους.

Παρακολούθησα (και χάρηκα) μεσοβδόμαδα την πρόκριση της Τσάρλτον επί της Τσέλσι στα πέναλτι για το αγγλικό Λιγκ Καπ, απόλαυσα την επιτυχία της πιο ροκ ομάδας του πλανήτη, της Σαν Πάουλι που αγωνίζεται στο περιφερειακό πρωτάθλημα της Γερμανίας (4-0) επί της Μπόχουμ που υποβιβάστηκε από την Μπουντεσλίγκα στο γερμανικό Κύπελλο (ο αγώνας έγινε μπροστά σε 18.000 θεατές) και μελαγχόλησα. Θυμήθηκα τις επιτυχίες μικρών επαρχιακών ομάδων στο ελληνικό Κύπελλο.

Θριάμβους που έχουν σημαδέψει ολόκληρες πόλεις όπως η Λαμία που απέκλεισε δύο φορές την ΑΕΚ, ή τη Ρόδο που έζησε την πορεία του Διαγόρα (τότε ομάδα Γ’ εθνικής) μέχρι τα προημιτελικά του Κυπέλλου Ελλάδας το ’82 έχοντας πετάξει εκτός τον (τότε κραταιό) Αρη. Θυμήθηκα την Καστοριά που πήρε το τρόπαιο το ‘80, αλλά και τη μεγάλη Δόξα Δράμας που τη δεκαετία του ’50 απείλησε πολλάκις το κατεστημένο του Ολυμπιακού.

Αλήθεια, πόσο δύσκολο είναι να επανέλθουν οι αγώνες νοκ άουτ; Πόσο δύσκολο είναι να μετατραπεί ο θεσμός σε αυτό που λέει το όνομά του, δηλαδή Κύπελλο ΕΛΛΑΔΑΣ, με τη συμμετοχή και ερασιτεχνικών ομάδων (π.χ. των πρωταθλητριών ή των κυπελλούχων κάθε ΕΠΣ);