Μακριά από την ευρωπαϊκή πραγματικότητα...

Οι ομάδες μας είναι πλέον ελάχιστα αθλητικές, απελπιστικά αργές και αλλοπρόσαλα υπεροπτικές. Ο Ολυμπιακός πλήρωσε, όπως και παρολίγο ο Παναθηναϊκός στα προκριματικά, το ότι δεν έχουν συγχρονιστεί -ακόμα- με το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο.

Στο πρώτο 25λεπτο που ο Ολυμπιακός επιχείρησε να πιέσει ψηλά και με διάρκεια έδειξε ότι θα μπορούσε να συνθλίψει τη Ρόζενμποργκ. Έφταναν όμως 25 λεπτά και ο φόρτος των παιχνιδιών πρωταθλήματος και Εθνικών ομάδων, για να αρχίσουν οι... ζαλάδες. Εξαφανίστηκαν οι αλληλοκαλύψεις, έλειψαν οι επιστροφές στην άμυνα, σταμάτησε το πρέσσινγκ, οπότε τα υπόλοιπα ήταν αναμενόμενα.

Όσοι νομίζουν ότι γρηγορότερες αλλαγές από τον Σόλιντ θα έσωζαν την κατάσταση, πλανώνται πλάνη οικτρά. Γιατί - και αυτό το ξέρουμε από το καλοκαίρι - αν κάποιος μιλήσει για βάθος στον πάγκο του Ολυμπιακού, σίγουρα θα αναφέρεται στη δεύτερη σειρά των bucket καθισμάτων που τοποθετήθηκαν στο Καραϊσκάκη. Ακόμα και αυτός ο Μπαμπαγκίντα είναι απαραίτητος σε αυτήν την ομάδα αφού είναι ο μόνος ίσως που μπορεί πραγματικά να τρέξει για 90 λεπτά. Ούτε η απουσία του Καφέ από την ενδεκάδα βαρύνει με ευθύνες τον Σόλιντ, αφού ο κάθε λογικός άνθρωπος θα ξεκίναγε με Ριβάλντο, Στολτίδη, Τουρέ αυτό το παιχνίδι.

Αν ο Ολυμπιακός άντεχε να τρέξει άλλα 25 λεπτά, δεν θα συζητάγαμε για το ποιος θα κέρδιζε αυτόν τον αγώνα. Δυστυχώς όμως, μια ομάδα που ποτέ της δεν γυμνάστηκε, μια ομάδα που γερνάει, είναι αρκετή για την Ελλάδα και μόνο, ανάμεσα σε όμοιές της.