Μuchas gracias Espana
Ο Νίκος Γιαννόπουλος αποχαιρετά την Εθνική Ισπανίας όπως αρμόζει σε μία ομάδα που είναι ίσως η καλύτερη Εθνική που εμφανίστηκε ποτέ.
Κάθε άνθρωπος που αγαπά το πραγματικά καλό ποδόσφαιρο θα πρέπει να νιώθει ένα σφίξιμο στο στομάχι από το βράδυ της Τετάρτης. Η ομάδα που παρέδωσε δωρεάν μαθήματα του αθλήματος σ' όλη την υφήλιο τα τελευταία έξι χρόνια άφησε την τελευταία της πνοή μέσα στο γήπεδο.
Ευλογημένοι
Δόξα και τιμή λοιπόν σ' αυτούς τους βιρτουόζους που μας έκαναν να αντριχιάσουμε στις τρεις τελευταίες μεγάλες διοργανώσεις. Στον Τσάβι, τον Ινιέστα, τον Τόρες, τον Κασίγιας, τον Ράμος, σ' όλους αυτούς που έκαναν τα ποδοσφαιρικά καλοκαίρια μας αξέχαστα, που μας βοήθησαν να νιώσουμε ευλογημένοι που προλάβαμε αυτή τη χρυσή εποχής της "ρόχα".
Οταν η σκόνη από τα κατορθώματά τους κατακαθίσει από το πέρασμα των χρόνων και εξασφαλίσουμε την απόσταση από τα γεγονότα, θα συνειδητοποιήσουμε ότι Εθνική ομάδα σαν και αυτή της Ισπανίας δεν εμφανίστηκε στον πλανήτη ποδόσφαιρο τα τελευταία 40 χρόνια.
Ηταν ένα σύνολο που συνδύασε το αποτέλεσμα με το θέαμα, την κατάκτηση τροπαίων με την απόλαυση του παιχνιδιού, τον απόλυτο επαγγελματισμό με τον αυθορμητισμό, μία ομάδα που σάρωσε τα πάντα στο διάβα της από το 2008 και μετά και πήγε κόντρα στην ποδοσφαιρική λογική.
Δεν νοείται τέτοια διάρκεια
Οταν κατακτάς το Euro, εν συνεχεία το Μουντιάλ και αμέσως μετά και πάλι το Euro, τα ρολόγια της λογικής σταματούν. Δεν νοείται στο σύγχρονο ποδόσφαιρο τέτοια σταθερότητα και διάρκεια, για μία ομάδα μάλιστα που είναι Εθνική και δουλεύει μαζί ουσιαστικά μια φορά ανά δύο χρόνια. Αυτό θα φανεί και θα αποδειχθεί περίτρανα τα επόμενα χρόνια κατά το οποίο τα κατορθώματα της "ρόχα" θα μείνουν ανέγγιχτα, ποια Εθνική έχει τα φόντα να τα αγγίξει άλλωστε;
Σύμφωνοι, υπήρξε και μία αποτυχία που θα πρέπει να σχολιαστεί, μία παταγώδης αποτυχία θα έλεγε κανείς, ίσως ένα αγωνιστικό φιάσκο. Δεν πειράζει, μπορούμε να το συγχωρήσουμε και αυτό σε μία ομάδα που μας έκανε να κατανοήσουμε την αξία της συνεργασίας, να συνειδητοποιήσουμε τη μαγεία της πάσας, να συμπεράνουμε ότι το ποδόσφαιρο είναι μία συλλογική υπόθεση.
Όχι δάκρυα
Οταν μετά από 20 χρόνια, η Εθνική Ισπανίας του αείμνηστου Λουίς Αραγονιές και του Βιθέντε Ντελ Μπόσκε θα μνημονεύεται, όλοι εμείς, όλοι εσείς θα μπορούμε να φουσκώνουμε από ικανοποίηση (ή και από υπερηφάνεια) για το ότι παρακολουθήσαμε αυτήν την υπέροχη ομάδα να αγωνίζεται και να προσφέρει στιγμές απαράμιλλου ποδοσφαιρικού κάλλους.
Δεν αρμόζουν δάκρυα γι' αυτόν τον ποδοσφαιρικό θάνατο όπως δεν ταιριάζουν δάκρυα για έναν άνθρωπο που "έφυγε" πλήρης ημερών, όρθιος και γεμάτος. Ετσι "έπεσε" η Εθνική ομάδα της Ισπανίας. Ορθια και με το στιλ ποδοσφαίρου που υιοθέτησε, να υπηρετείται μέχρι τέλους από τον προπονητή και τους σπουδαίους παίκτες της. Muchas gracias Espana.
.jpg)
