O δρόμος της Εθνικής Μπάσκετ

«Ιστορία μου, αμαρτία μου» θυμίζει η Εθνική ομάδα μπάσκετ. Με άλλα όνειρα και άλλες κατευθύνσεις είχε αρχίσει η προσπάθεια για διάκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Αρχικά είχε επιλεγεί ο Γιάννης Ιωαννίδης να οδηγήσει το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα στη μεγάλη πρόκληση.

Όταν ο «ξανθός» αποφάσισε να κατέβει στον πολιτικό στίβο δήλωνε ότι δεν υπάρχει περίπτωση να αποσυρθεί από την Εθνική ομάδα για χάρη της βουλευτικής έδρας. Μάλιστα προεκλογικά ακόμα και πολιτικοί του αντίπαλοι, όπως ο κ. Λομβέρδος, δήλωναν ότι δεν ισχύει το ασυμβίβαστο για τον –τότε – ομοσπονδιακό προπονητή. Μάταια, ο Γιάννης Ιωαννίδης εκλέχτηκε βουλευτής και είδε ότι δεν μπορούσε να έχει και τα δύο καρπούζια κάτω από την ίδια μασχάλη. Βέβαια για να μην του «κλέψουν» την έδρα, είχε παραιτηθεί νωρίτερα από το συμβόλαιο, που τον έδενε στην Εθνική.

Στη συνέχεια άρχισε το… παραμύθι της εθνικής προσπάθειας με τον Ιωαννίδη «αρχιστράτηγο» και σε περίοπτες θέσεις τους Γιαννάκη, Πεδουλάκη και Κακιούση. Με τον Πεδουλάκη, βέβαια, να μένει εκτός παιχνιδιού. Στη συνέχεια ο «Δράκος» επιχείρησε να προχωρήσει με τη δική του φυσιογνωμία και σκέψη στις επιλογές των παικτών. Επηρεασμός από τον Ιωαννίδη δεν υπάρχει και για αυτό να είστε σίγουροι. Ο βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας αποκλείεται να άφηνε τον Σιγάλα εκτός, ενώ θα επέμενε στον Τσακαλίδη, τον οποίο και θα δεχόταν κανονικά. Σε όλα αυτά τα γεγονότα έχει ευθύνη βέβαια ο Γιώργος Βασιλακόπουλος.

Ο Γιαννάκης προσπαθεί να δημιουργήσει μια ομάδα που θυμίζει αμερικάνικο κολλέγιο. Αυτό σημαίνει ότι είναι ικανή να χάσει από έναν πιο αδύναμο αντίπαλο, αλλά και σε θέση να νικήσει έναν ισχυρότερο. Ξεχάστε τα ήσυχα βράδια, οι συγκινήσεις θα είναι πολλές. Λείπει και πάλι ο σκόρερ που θα πάρει την ομάδα πάνω του, ενώ υπάρχουν κάποιες επιλογές που ίσως στοιχίσουν. Καταρχήν φαίνεται να επιμένει στην τριάδα των πλέι μέικερ – Διαμαντίδη, Χαρίση, Παπαλουκά – που στις δύο προηγούμενες μεγάλες διοργανώσεις απέτυχαν να δώσουν το κάτι παραπάνω.

Θα μπορούσε να κοπεί τουλάχιστον ένας και να δοθεί σίγουρα μια θέση στον Σπανούλη, ο οποίος «παλεύει» με τον Ζήση για να βρεθεί στη δωδεκάδα. Διατήρησε μόνο τον Χατζηβρέττα ως καθαρό σούτινγκ γκαρντ και εναλλακτικές λύσεις θα είναι άλλοι παίκτες που υπό συνθήκες παίζουν εκεί. Γιατί πέτυχε το πείραμα με Μπλάκνεϊ και Σπανούλη στο Μαρούσι, αυτό δε σημαίνει ότι θα γίνει το ίδιο στην Εθνική. Είναι λάθος να έχει μόνο έναν παίκτη στο «2» για ένα ολόκληρο τουρνουά. Και εάν τραυματιστεί ελαφρά και χάσει έστω και ένα ματς; Θα κατεβούμε χωρίς καθαρό σούτινγκ γκαρντ; Επιλογές υπήρχαν, είτε σε αυτούς που είχε προεπιλέξει - όπως ο Χατζής – είτε και σε εκείνους που αγνόησε για την αρχική επιλογή.

Στο σμολ φόργουορντ και στο πάουερ φόργουορντ υπάρχει πλειάδα παικτών που μπορούν να εναλλάσσονται και να προσφέρουν πολλά. Σε αυτούς πέφτει το βάρος για διάκριση. Από τα χέρια των Φώτση, Ντικούδη, Κακιούζη, Αλβέρτη, Τσαρτσαρή και Παπανικολάου θα κριθούν τα πάντα, γιατί αυτοί θα καλύψουν τα υπόλοιπα κενά. Στο σέντερ έγινε το ίδιο λάθος με την περιφέρεια. Ο Λάζαρος Παπαδόπουλος αισθάνεται σαν… την καλαμιά στον κάμπο, με την λογική ότι ο Γλυνιαδάκης θα κοπεί. Χτυπήστε ξύλο να μην πάθει τίποτα ο Λάζος γιατί θα μείνουμε γυμνοί, όπως και στις περιπτώσεις που θα υπάρχει πρόβλημα με τα φάουλ. Χρειαζόταν ένα γερό κορμί ακόμα, γιατί καλοί οι ημίψηλοι που διαθέτουμε, αλλά με έναν μόνο σέντερ στην αποστολή το ρίσκο μεγαλώνει.

Ας ελπίσουμε ότι όλα θα πάνε καλά και ο δρόμος για την τετράδα να παραμείνει ανοιχτός, γιατί κακά τα ψέματα ο στόχος είναι αυτός. Ας ελπίσουμε ο Γιαννάκης να μεταδώσει την πίστη και το πάθος που τον διακρίνει στους παίκτες του και να οδηγήσει την Εθνική ψηλά. Το χρειαζόμαστε…