Ο μεγαλύτερος «μικρός» των ελληνικών γηπέδων
Η αλήθεια είναι ότι ο Σαραβάκος υπήρξε ο καλύτερος Έλληνας ποδοσφαιριστής που είδαν οι νεότερες γενιές των φιλάθλων του Παναθηναϊκού (με τις παλαιότερες να έχουν την τύχη να δουν και τον μεγάλο Μίμη Δομάζο). Επρόκειτο για έναν επιθετικό - όχι τον κλασσικό φορ περιοχής, αλλά ένα είδος δεύτερου επιθετικού – που οι ικανότητές του ήταν ασυνήθιστες για Έλληνα ποδοσφαιριστή. Και τι δεν διέθετε από ποδοσφαιρικές ικανότητες. Ταχύτητα, εκρηκτικότητα, εκτελεστική ικανότητα, καταπληκτικά χτυπήματα φάουλ και πέναλντυ, σέντρα ακριβείας και μην ξεχνάμε και τα 185 γκολ στην Α’ Εθνική.
Αναμφισβήτητα η Ελλάδα δεν έχει ξαναβγάλει τέτοιον επιθετικό μετά από αυτόν.
Η καριέρα του Σαραβάκου στον Παναθηναϊκό ξεκίνησε λίγο μετά το πρωτάθλημα του 1984 που κατέκτησε το τριφύλλι με τον Γιάτσεκ Γκμοχ στην πρώτη του χρονιά στον πάγκο του Παναθηναϊκού. Ήταν η πρώτη χρονιά που το τριφύλλι αποφάσισε να αγωνιστεί στο ΟΑΚΑ. Ο Σαραβάκος είχε αποδείξει μέχρι τότε με τις εμφανίσεις του στον Πανιώνιο ότι πρόκειται για πολύ μεγάλο ταλέντο και με την σημερινή φρασεολογία, αποδείχτηκε το όνομα κράχτης (μαζί με τον Βέλιμιρ Ζάετς) που θα γέμιζε το αχανές ΟΑΚΑ (ναι, κάποτε γέμιζε το ΟΑΚΑ!).
Ο Γιώργος Βαρδινογιάννης βρισκόμενος στην αρχή της παντοκρατορίας του τον έφερε στην ομάδα του με συνοπτικές διαδικασίες και από τότε άρχισε μια μεγάλη σχέση ανάμεσα στον Δημήτρη Σαραβάκο και τον Παναθηναϊκό.
Ο Σαραβάκος υπήρξε καθ’ όλη τη διάρκεια της καριέρας του ότι καλύτερο είχε να επιδείξει το ελληνικό ποδόσφαιρο. Σε μια εποχή που το να πάρει μεταγραφή Έλληνας ποδοσφαιριστής σε ευρωπαϊκή ομάδα ήταν ανέκδοτο, ο Σαραβάκος φλέρταρε έντονα με μια μεταγραφή στο ιταλικό πρωτάθλημα, και ειδικότερα (όπως λεγόταν τότε) στην Γιουβέντους. Σε μια Γιουβέντους που είχε νιώσει καλά στο πετσί της τι εστί Σαραβάκος στα ευρωπαϊκά παιχνίδια της με τον Παναθηναϊκό. Η μεταγραφή αυτή δεν έγινε ποτέ, ο χρόνος κύλησε και έφτασε η πρώτη στιγμή που η σχέση Σαραβάκου – Παναθηναϊκού πέρασε κρίση. Ήταν την εποχή που ο Κοσκωτάς προσπαθούσε με ξένα χρήματα να αγοράσει ότι καλύτερο μπορούσε στην προσπάθειά του να κάνει τον Ολυμπιακό ανταγωνιστικό.
Ο Σαραβάκος υπήρξε ένας προφανής στόχος και με τον Γιώργο Βαρδινογιάννη να έχει το κακό συνήθειο να μην πληρώνει καλά, η πρόταση του Κοσκωτά στον Σαραβάκο ήταν πάρα μα πάρα πολύ καλή. Το τι ακριβώς έγινε εκείνη την εποχή κανείς δεν μπορεί να πει με λεπτομέρειες. Η ουσία είναι ότι ο Σαραβάκος βρέθηκε πάρα πολύ κοντά στον Ολυμπιακό, η μεταγραφή χάλασε και ο Σαραβάκος έμεινε στην Παιανία. Οι φίλαθλοι του Παναθηναϊκού στράφηκαν κατά του Σαραβάκου αλλά με τον καιρό όλα ξεχάστηκαν.
Η δεύτερη στιγμή που δοκιμάστηκε η σχέση του Σαραβάκου με τον Παναθηναϊκό ήταν το καλοκαίρι του 1994 που ήταν πλέον φανερό ότι ο Σαραβάκος δεν υπολογιζόταν από τον Παναθηναϊκό για βασικός. Ο Σαραβάκος πιστεύοντας στις δυνάμεις του αποφάσισε να αποδείξει στον Παναθηναϊκό ότι έκανε λάθος που δεν τον ήθελε πια και υπέγραψε στην ΑΕΚ του Μπάγεβιτς. Μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα απέδειξε ότι επιθετικός σαν τον Σαραβάκο δεν υπήρχε διαθέσιμος στην ελληνική αγορά. Καταπληκτικές εμφανίσεις (ειδικά την πρώτη χρονιά) και αποθέωση και από τους φιλάθλους της ΑΕΚ. Ποιος θα ξεχάσει όμως και τις ιαχές των φιλάθλων του Παναθηναϊκού στον αγώνα κυπέλλου με την ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ προς το Σαραβάκο «Μητσάρα βαζέλα, βγάλε τη φανέλα» (με τον Σαραβάκο να χάνει και πέναλντυ απέναντι στην μεγάλη του αγάπη).
Όμως το 1996 ήρθε η ώρα της επιστροφής. Ο Βαρδινογιάννης αποφάσισε να κάνει δώρο στους φιλάθλους του Παναθηναϊκού την επιστροφή της σημαίας και έφερε τον Σαραβάκο πίσω στην Παιανία. Όμως εκεί επήλθε και η οριστική ρήξη των σχέσεων Σαραβάκου – Παναθηναϊκού. Μετά από αλλεπάλληλες παρεξηγήσεις με τον τότε προπονητή του Βασίλη Δανιήλ, ο Σαραβάκος - τόσο αθόρυβα που δεν του άξιζε - αποφάσισε να τερματίσει την καριέρα του με άσχημο τρόπο καθώς δεν αγωνιζόταν καθόλου. Αυτό ήταν και το μοναδικό του παράπονο (όπως έχει δηλώσει και ο ίδιος): «Ήθελα να φύγω παίζοντας».
Όμως για τους φιλάθλους του Παναθηναϊκού ο Σαραβάκος αποτελεί πάντα ένα από τα πολύ αγαπημένα τους παιδιά. Ίσως γιατί όσα τους προσέφερε απλόχερα. Ίσως γιατί τον έκαναν σημαία της ομάδας και αυτός ταυτίστηκε με τον Παναθηναϊκό. Ίσως γιατί ακόμα και όταν έφυγε από τον Παναθηναϊκό, φαινόταν ότι η καρδιά του δεν αλλαξοπίστησε.
Η απόφαση της ΠΑΕ Παναθηναϊκός να τιμήσει τον «μικρό» είναι σωστή (αν και πολύ καθυστερημένη) και ελπίζω οι φίλαθλοι του Παναθηναϊκού να τιμήσουν μαζικά τον ποδοσφαιριστή που τίμησε την φανέλα της ομάδας τους όσο πολύ λίγοι και που δυστυχώς όμοιό του (Έλληνα, για να μην ξεχνάμε και τον Βαζέχα) δεν έχουν δει από τότε που κρέμασε τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια.