Οργασμός

Μάλιστα. Πάει και η 27η αγωνιστική. Στη κορυφή τα πράγματα παρέμειναν αναλλοίωτα, από τους μνηστήρες του ΟΥΕΦΑ δε νίκησε κάποιος, ενώ ο Εργοτέλης αποχαιρέτησε την κατηγορία, με τους ΟΦΗ, Άρη, Καλαμαριά να παλεύουν, ώστε να τη γλιτώσουν οι δύο από τους τρεις.

Με βάση όμως τα όσα είδαμε, η συγκεκριμένη αγωνιστική ημέρα, αξίζει διαφορετικής, από την ομαδική, προσέγγισης. Άλλωστε, οι οπαδικές εφημερίδες, θα έχουν να γράφουν για δύο εβδομάδες τα υπέρ των ομάδων που υποστηρίζουν.

Τι να προτάξουμε;

Το ανεπανάληπτο σόλο του Γκονζάλες που έφερε το ματς με τη Χαλκηδόνα στα ίσια δευτερόλεπτα πριν βγει το ημίχρονο;
Τις εκτελέσεις του Μιχάλη Κωνσταντίνου, ο οποίος σπατάλησε ευκαιρίες αλλά τελείωσε δύο με υποδειγματικό τρόπο;
Τη βολίδα του Σωτήρχου που είχε κάνει το 1-1;

Το winner σουτ του Νίκου Λυμπερόπουλου στην τελευταία φάση του αγώνα στο Ηράκλειο;
Το "τσίμπημα" του Σέζαρ δίπλα από τον Σηφάκη;
Το απαράμιλλο πλασέ του Καζάντζη που έδειχνε να δίνει τον έναν πόντο στην ομάδα του;

Τα "προχωράω - σταματάω" του Ριβάλντο, που έφεραν το πρώτο γκολ του Ολυμπιακού;
Την "κατοχυρωμένη ως σήμα κατατεθέν" λόμπα του Ζιοβάνι, η οποία "καθάρισε" το ματς για τους Πειραιώτες;
Το ανεπανάληπτο διπλό δοκάρι του Ανέστη Αγρίτη που λίγο έλειψε να φέρει το ματς του "Γ. Καραϊσκάκης" στα ίσια;

Τη γκολάρα του Αλεξανδρή στο "Ελ Πάσο";

Τόσες φάσεις -μαζεμένες- βγαλμένες είτε από προσωπική ποιότητα είτε από ομαδική δουλειά, δε βλέπει κάποιος συχνά. Όχι στην Ελλάδα, αλλά στα κορυφαία πρωταθλήματα της Ευρώπης.
Μάλιστα, οι προαναφερθείσες ενέργειες, συνοδεύτηκαν στη συντριπτική πλειοψηφία τους από οριακή αλλαγή συναισθημάτων. Χαρά, λύπη, ξέσπασμα, τα πάντα.

Αυτά είναι που μένουν. Μπορεί να μην αξιώνουμε πολλά από το πρωτάθλημά μας, αλλά όταν εισπράττουμε τα καλά, δεν έχουμε παρά να τα "ρουφάμε" μέχρι το τελευταίο ίχνος. Μακάρι να δούμε τα ακόμη καλύτερα .