Όταν ο προπονητής... αλλάζει

Νικήσαμε γιατί το θέλαμε ίσως ίσως και να το χρωστούσε η τύχη σε μία γενιά η οποία αποτύγχανε σε διαδοχικά χρόνια. Πάνω από όλα το χρωστούσε στο ταλέντο του ελληνικού μπάσκετ έστω κι αν δεν αντικατοπτρίζεται πλήρως σε αυτή την εθνική. Αυτή η εθνική όμως πάει στους τέσσερις. Αυτή η εθνική σπάει το ρόδι από το 1997 και περνάει σε έναν ημιτελικό διεκδικώντας το μετάλλιο. Δεν αλλάζουν πολλά από ότι είπαμε. Δεν θα παίξουμε ελκυστικό μπάσκετ και θα προσπαθήσουμε να κλείσουμε κάθε δρόμο για το καλάθι.

Μόνο που ο Παναγιώτης Γιαννάκης έδειξε ότι είναι πιο ώριμος από το παρελθόν. Αυτή την φορά είχε εναλλακτικό παιχνίδι. Ο Ντικούδης, ο αδικημένος Ντικούδης, μπήκε για να βάλει την μπάλα στο καλάθι και ο Παπαλουκάς έπαιξε στην θέση που αισθάνεται πιο άνετα, αυτή του γκαρντ και όχι του οργανωτή. Επιτέλους πήγαμε για να βάλουμε πόντους και αυτό ήταν αρκετό για να νικήσουμε μια ομάδα με καλύτερα προσόντα, περισσότερο ταλέντο σε κάποιες θέσεις αλλά με έλλειμμα καρδιάς και πείρας. Αυτή η νίκη ανήκει για όσους πίστεψαν σε αυτήν την εθνική, στο στήσιμο και την λογική της. Ο γράφων δεν συμπεριλαμβάνεται σε αυτούς. Η χαρά μας είναι για την επιτυχία και ιδιαίτερα για κάποια παιδιά τα οποία μέχρι τώρα έμεναν στην προσπάθεια ενώ αξίζουν κάτι παραπάνω.

Όλοι όμως ετοιμαζόμαστε για κάτι ακόμα καλύτερο διότι πολλές φορές η μη και πάντα , οι προπονητές γνωρίζουν περισσότερα από εμάς. Όσο για την διαιτησία; Σήμερα δεν μας ενδιαφέρει και δεν θα μας ενδιαφέρει μέχρι τέλους.