(S)akis Ζήκος

Ενα από τα κλισέ που έχω βαρεθεί να ακούω και είμαι σίγουρος πως θα "φορεθεί" πολύ σε ένα μήνα από τώρα, σε περίπτωση που η Εθνική ομάδα δεν κάνει την Ευρώπη να... παραμιλάει με τις εμφανίσεις και τα αποτελέσματά της στο Euro (λες και το έχει κάνει πολλές φορές μέχρι τώρα για να είναι υποχρεωμένη), είναι το πόσο λάθος κάνει ο Οτο Ρεχάγκελ και πόσο άδικος είναι που δεν έχει καλέσει τον Ακη Ζήκο στην αποστολή. Tις τελευταίες ημέρες με αφορμή τη συμμετοχή του στον τελικό του Champions League η γκρίνια για το συγκεκριμένο θέμα ενορχηστρώθηκε και το όνομά του ακουγόταν το ίδιο συχνά με του άλλου εθνικού ήρωα, Σάκη Ρουβά, πριν από μία εβδομάδα. Και εκείνος άλλωστε έπεσε θύμα άδικης αντιμετώπισης.
Οσοι δεν πολυσυμπαθούν και περιμένουν στη γωνία τον Γερμανό, δεν παραλείπουν σε κάθε αναφορά στο ρόστερ της Εθνικής να του το καταλογίζουν ανοιχτά, ακόμη και τώρα που έχει δικαιωθεί 100% για όλες τις επιλογές του.
Η γνώμη του Ρεχάγκελ είναι γνωστή. Θεωρεί τον Ζήκο καλό παίκτη, αλλά εκτιμά πως με τους Ζαγοράκη, Μπασινά κυρίως και τους Κατσουράνη, Καφέ ή ακόμη και τον Καραγκούνη, είναι απολύτως καλυμμένος για τις θέσεις των αμυντικών χαφ. Ο αντίλογος λέει πως τουλάχιστον στη θέση του Καφέ, που είχε μιά μέτρια χρονιά χωρίς πολλές συμμετοχές ως βασικός, θα μπορούσε τουλάχιστον να κληθεί. Εν μέρει δεκτό, αλλά άνευ ουσίας αφού και πάλι ο Ζαγοράκης ή ο Μπασινάς θα έπαιζε.

Ας θυμηθούμε όμως ποιά ήταν η συμμετοχή του Ακη Ζήκου στην εκπληκτική και σίγουρα απροσδόκητη πορεία της Μονακό από τα προημιτελικά της διοργάνωσης μέχρι την Αουφ Σάνκε Αρίνα.
Εζησε με τους συμπαίκτες του το εφιαλτικό 2ο ημίχρονο στο Μπερναμπέου και απολύτως λογικά δεν μπόρεσε να περιορίσει τον Ζιντάν στην ήττα με 4-2 από τη Ρεάλ.
Δεν αγωνίστηκε λόγω τραυματισμού στη ρεβάνς, όπου η Μονακό έκανε ένα από τα καλύτερα φετινά της παιχνίδια και πήρε την ιστορική πρόκριση με 3-1.
Αποβλήθηκε (μάλλον άδικα) στον πρώτο ημιτελικό με την Τσέλσι ενώ το σκορ ήταν 1-1, αλλά έστω και με 10 παίκτες η Μονακό νίκησε 3-1 και έβαλε τις βάσεις για την πρόκριση.
Δεν αγωνίστηκε λόγω τιμωρίας στη ρεβάνς στο Λονδίνο, όπου η Μονακό γύρισε το 0-2 σε 2-2 και πήρε το εισιτήριο για τον τελικό.
Στον τελικό άρχισε καλά, αλλά έκανε δύο καθοριστικά λάθη από τα οποία προήθλαν τα δύο πρώτα γκολ της Πόρτο. Στο πρώτο γκολ αντί να διώξει τη μπάλα τη βρίσκει με το καλάμι και τη στρώνει στον Κάρλος Αλμπέρτο. Στο δεύτερο γκολ η αντεπίθεση της Πόρτο είναι τρεις εναντίον τριών, όμως ο Ζήκος αφήνει το μαρκάρισμα του Ντέκο που έχει πάνω στη φάση και τρέχει προς τη μικρή περιοχή, επιτρέποντας του να ξαναπάρει τη μπάλα και να πλασάρει με όλη του την άνεση.

Δεν προσπαθώ να μειώσω τον Ζήκο και την προσφορά του στο σύνολο της Μονακό. Αλλωστε σε άλλους αγώνας ήταν ένας από τους κορυφαίους και προφανώς είναι άδικο να στεκόμαστε σε 2-3 άτυχες στιγμές. Από την άλλη μεριά είναι άδικο για το ελληνικό ποδόσφαιρο να αισθανόμαστε σαν τους φτωχούς χωριάτες που πανηγυρίζουν γιατί έστειλαν το παιδί τους στο πάρτι των πλουσίων και να θεοποιούμε έναν παίκτη που δεν είναι κάτι παραπάνω από ένας καλός ρολίστας.
Αν ήταν ο Μοριέντες ή ο Ροτέν, δέχομαι να γινόταν επανάσταση αν δεν τους καλούσε ο Ρεχάγκελ στην Εθνική γιατί δεν έχουμε άλλους. Αλλά όχι και να στήσουμε στον τοίχο τον Γερμανό επειδή πιστεύει πως αυτοί που έχει μαζί του φτάνουν για να του κάνουν τη δουλειά. Δεν θα ανέβαινε ξαφνικά επίπεδο η Εθνική ομάδα, ούτε θα είχε καλύτερες πιθανότητες διάκρισης αν στη θέση κάποιου άλλου ήταν ο Ακης Ζήκος.