Η μέρα που ο Σωκράτης έγινε πρόεδρος του Ολυμπιακού…

Πέρασαν 22 χρόνια από τις 15 Απριλίου του 1993. Ήταν μια μέρα ορόσημο για τον Ολυμπιακό και το ελληνικό ποδόσφαιρο, καθώς ήταν η πρώτη που ανέλαβε τον προεδρικό θώκο της ΠΑΕ ο Σωκράτης Κόκκαλης. Από τότε μέχρι το καλοκαίρι του 2010 όταν και παρέδωσε τα ηνία στον Βαγγέλη Μαρινάκη, όχι μόνο κατάφερε να «σπάσει» τα «πέτρινα χρόνια», αλλά οδήγησε τον Θρύλο στην κορυφή του Ολύμπου.

Παθιασμένος με την ομάδα από παιδί, τελειομανής με ό,τι κι αν καταπιάστηκε σε επιχειρηματικό επίπεδο και με τετράγωνη λογική στις αποφάσεις του, ο πρόεδρος των… προέδρων του Ολυμπιακού, έγραψε το όνομά του με χρυσά γράμματα στην ιστορία του και έθεσε τις βάσεις για να μεγαλώνει συνεχώς στην πορεία του χρόνου…

Πολλά έχουν γραφθεί για τα επιτεύγματα του συλλόγου από την πρώτη έως την τελευταία μέρα του Σωκράτη Κόκκαλη στο τιμόνι του. Υπάρχουν, όμως, και μια σειρά ανέκδοτων ιστοριών μέσα από τις οποίες μπορεί κανείς να προσεγγίσει το πώς λειτούργησε, προκειμένου να περάσει τις συμπληγάδες και να οδηγήσει το «κόκκινο» καράβι σε ήρεμα νερά…

Το οικονομικό συμμάζεμα

Όταν ανέλαβε τη σκυτάλη, η ΠΑΕ στεγαζόταν στην οδό Κουντουριώτου. Τότε ο σύλλογος ήταν πνιγμένος στα χρέη λόγω της λαίλαπας που είχε προηγηθεί από Σαλιαρέλη και Κοσκωτά, κάτι που φαινόταν από μία απλή επίσκεψη στα γραφεία. Και μόνο το γεγονός ότι υπήρχαν έγγραφα στοιβαγμένα σε κούτες και τελάρα υποδηλώνει ανάγλυφα τις –άθλιες- συνθήκες που επικρατούσαν.

Από τους πρώτους μήνες στην προεδρία και ακόμη περισσότερο από τον Νοέμβρη εκείνης της χρονιάς όταν ανέλαβε δράση δίπλα του ο Γιώργος Λούβαρης, το πρώτο του μέλημα ήταν να βάλει σε μια σειρά τα οικονομικά του συλλόγου. Χρειάστηκε να ρυθμίσει ένα ποσό που ξεπερνούσε τα 8,5 δισεκατομμύρια δραχμές, αξιοποιώντας μια ρύθμιση του τότε Υπουργού οικονομικών Στέφανου Μάνου, χρήματα τα οποία αποπληρώθηκαν σε διάστημα περίπου 5 ετών. Λίγους μήνες αργότερα, τα γραφεία της ΠΑΕ μετακόμισαν στην οδό Υψηλάντου μέχρι που δημιουργήθηκε το νέο σπίτι του Ολυμπιακού στην Πλατεία Αλεξάνδρας…

Συνεργάσιμος και με χιούμορ

Μπορεί κάποιοι να έχουν στο μυαλό τους ότι ο Σωκράτης Κόκκαλης ήταν ένας απρόσιτος πρόεδρος, λόγω του ότι σπάνια εμφανιζόταν στα ΜΜΕ και ακόμη πιο σπάνια έκανε δημόσιες τοποθετήσεις. Οι άνθρωποι που τον έζησαν από κοντά, ωστόσο, μοιράστηκαν τις ίδιες αγωνίες και τον ξέρουν καλύτερα από τον καθένα μιλούν για έναν άνθρωπο απόλυτα συνεργάσιμο, με ιδιαίτερη αίσθηση του χιούμορ, αποφασιστικό και ευγενικό ακόμη και με τους υφισταμένους του.

Επειδή οι ώρες ξεκούρασης ήταν ελάχιστες, συνήθιζε να καλεί στο τηλέφωνο τους συνεργάτες του ακόμη και ακατάλληλες ώρες. Δεν υπήρχε περίπτωση να περιμένει για να μην ξυπνήσει κάποιον όταν ήθελε να ενημερωθεί για ένα θέμα ή να δώσει κατευθυντήριες εντολές, ωστόσο, πάντα ξεκινούσε αυτού του είδους τις συνομιλίες ακόμη και μέσα στη μαύρη νύχτα λέγοντας «ελπίζω να μη σε ξύπνησα και να μην ενοχλώ». Φυσικά δεν βρέθηκε κανείς να του πει ότι ενοχλεί ή ότι τον σήκωσε από το κρεβάτι… Λεπτομέρειες.

Ενημέρωση για όλα

Παρότι δεν ήταν ποτέ αυτό που ονομάζουμε αυταρχικό αφεντικό ήθελε να ενημερώνεται για όλα. Ο Γιώργος Λούβαρης, το δεξί του χέρι στην ΠΑΕ, με τον οποίο είχαν γνωριμία και φιλία πολύ πριν συναντηθούν στον Ολυμπιακό, τον ενημέρωνε καθημερινά και προφορικά, αλλά και γραπτά για όλα τα ζητήματα της εταιρείας. Σχεδόν πάντα και παρότι ο στενός του συνεργάτης ως αντιπρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος είχε δικαίωμα υπογραφής, το φαξ δούλευε ασταμάτητα και για να επιβεβαιωθεί μια κίνηση το σχετικό έγγραφο θα έπρεπε να φέρει φαρδιά πλατιά την υπογραφή του και με μεγάλα γράμματα.

Όσες φορές χρειάστηκε να καλέσει στο γραφείο του ποδοσφαιριστή ή ποδοσφαιριστές της ομάδας, προκειμένου να τους ανανεώσει τα συμβόλαια και θεωρούσε ότι έπρεπε να χειριστεί προσωπικά τις συγκεκριμένες υποθέσεις, είχε μπροστά του μια κόλλα χαρτί και μια πένα. Την ώρα που τελείωναν οι φιλοφρονήσεις κι έφτανε στο ψητό, δεν έλεγε το ποσό της πρότασης στον συνομιλητή του, αλλά το έγραφε με μεγάλα γράμματα πάνω στο χαρτί. Έστρεφε την κόλλα προς την άλλη πλευρά του γραφείου, έδειχνε το ποσό, σχεδόν πάντα εισέπραττε καταφατική απάντηση και προχωρούσε παρακάτω…

Μυστικότητα στις μεταγραφές

Παρότι του άρεσε να ενημερώνεται ακόμη και για θέματα όχι τόσο μεγάλης σημασίας όπως για παράδειγμα το ποιοι θα μπουν και ποιοι όχι στο τσάρτερ της ομάδας για ένα ευρωπαϊκό παιχνίδι, σε μεταγραφικές υποθέσεις που αφορούσαν μεγάλους παίκτες, δεν έμπαινε καν σε παζάρια. Έδινε εντολή να κινηθούν οι σχετικές διαδικασίες συνήθως με άκρα μυστικότητα, και κάποια στιγμή το ανέφερε και στον εκάστοτε προπονητή.

Με τους κόουτς, άλλωστε, είχε τη δική του προσέγγιση. Θεωρούσε ότι υπάρχουν δύο δρόμοι. Ή έχεις έναν πολύ καλό προπονητή, τον οποίο αφήνεις να κάνει παιχνίδι από τη στιγμή που μπορεί να επιβληθεί στην ομάδα, ή δίνεις την ευκαιρία σε κάποιον όχι τόσο έμπειρο, αλλά τον έχεις από δίπλα και τον συμβουλεύεις όπου χρειαστεί…

Τίναξε την μπάνκα για Ζάχοβιτς

Ο παίκτης που τον «τρέλανε» περισσότερο απ’ όλους και τίναξε τη μπάνκα στον αέρα για να τον αποκτήσει δεν ήταν ο Ζιοβάνι όπως πολλοί πιστεύουν, αλλά ο Ζλάτκο Ζάχοβιτς! Εκείνο το καλοκαίρι του 1999 που τρέλανε κόσμο με αυτές τις δύο μεταγραφές είχε πληρώσει για τον Σλοβένο περίπου τα διπλάσια απ’ ότι για τον Βραζιλιάνο. Για να έρθει ο μάγος Ζιό στον Πειραιά η Μπαρτσελόνα έβαλε τότε στο ταμείο της το ποσό των 6,5 εκατομμυρίων δολαρίων, ενώ η Πόρτο πήρε 10,5 για τον Ζλάτκο, για να επιβεβαιωθεί στην πράξη ότι πληρώθηκε το βάρος του σε χρυσάφι, παρότι δεν πολυήθελε να έρθει και γι’ αυτό έφυγε στο τέλος της επόμενης σεζόν… Εκείνη την εποχή, τέτοιου επιπέδου μεταγραφές πληρώνονταν σε δολάρια.

Τα μεγαλύτερα συμβόλαια που έχουν πληρωθεί σε ποδοσφαιριστές από το εξωτερικό ήταν των δύο προαναφερθέντων, αλλά και των Ριβάλντο, Καρεμπέ. Τότε χρειάστηκαν μαραθώνιες διαπραγματεύσεις και πολλά… δώρα, προκειμένου οι διάσημοι άσοι της εποχής να έρθουν και να φορέσουν την ερυθρόλευκη φανέλα.

Η τρέλα με "Ρίμπο" και η εισήγηση του "Ντούσκο"

Κάθε φορά, όμως, ανεξαρτήτως κόστους, ο Σωκράτης Κόκκαλης χαμογελούσε σα μικρό παιδί που θα έβλεπε αυτούς τους παικταράδες με τον δαφνοστεφανωμένο έφηβο στο στήθος και τον κόσμο να παραληρεί στην εξέδρα. Ειδικά για τον «Ρίμπο» όταν άκουσε τον κόσμο σε μια φιέστα να φωνάζει «πρόεδρε σε παρακαλώ φέρε τον Ριβάλντο στον Ολυμπιακό», έδωσε εντολή την ίδια στιγμή για να… έρθει ο διάσημος Βραζιλιάνος στον Πειραιά όπως κι έγινε… Εκείνη την περίοδο, μάλιστα, ο τότε προπονητής της ομάδας Ντούσαν Μπάγεβιτς, είχε εισηγηθεί αντί του Ριβάλντο να αποκτηθεί ο Βασίλης Τσιάρτας. Τελικά ήρθε ο Ρίμπο και ο Ντούσκο αποχώρησε λίγους μήνες αργότερα…

Υπήρχαν φυσικά και κάποιες μέρες που… συννέφιαζε. Εκείνες τις –λίγες- μέρες στη διάρκεια της 18χρονης θητείας του στο τιμόνι της ΠΑΕ, οι δικοί του άνθρωποι δεν θέλουν να τις θυμούνται. Όπως, φυσικά, δεν θέλουν να τις θυμούνται κι εκείνοι που αποχώρησαν με συνοπτικές διαδικασίες, καθώς δύσκολα έδινε δεύτερες ευκαιρίες…

"Το αίμα νερό δεν γίνεται"

Κι επειδή η τρέλα του με τον Ολυμπιακό δεν είχε και δεν έχει τέλος (σ.σ. ακόμη ενημερώνεται καθημερινά για όλες τις εξελίξεις στην ομάδα), πέρα από τίτλους (σ.σ. μια ντουζίνα πρωταθλήματα, πέντε Κύπελλα) και διακρίσεις, επί των ημερών του η ομάδα απέκτησε όχι μόνο ιδιόκτητα γραφεία, αλλά δικό της προπονητικό κέντρο και το δικό της γήπεδο. Μπορεί να μην αποχώρησε με τον καλύτερο τρόπο το καλοκαίρι του 2010 έπειτα από μία κακή σεζόν για την ομάδα, ωστόσο, ακόμη και εκείνες τις δύσκολες ώρες είχε την ηρεμία και την κρίση να επιλέξει τους διαδόχους.

Φρόντισε μετά την ομάδα μπάσκετ και τους αδερφούς Αγγελόπουλους, να παραδώσει την ΠΑΕ σε «σίγουρα χέρια», αυτά του Βαγγέλη Μαρινάκη, τον οποίο βοήθησε και βοηθά όποτε χρειάζεται με την εμπειρία και τις γνώσεις του, καθώς όπως λέει και η παροιμία "το αίμα, νερό δεν γίνεται"…