Αναμνήσεις κρεμασμένες στα μανταλάκια του περιπτέρου

Ο Θόδωρος Νικολαϊδης ήταν η καλύτερη ιστορία που μας έλεγαν όσοι δούλεψαν στο "ΦΩΣ". Δεν τον είχα γνωρίσει προσωπικά, μία φορά τον είδα από κοντά το 1997 όταν πήγα στα γραφεία της εφημερίδας για να δανειστώ κάποια ιστορικά εξώφυλλα για ένα θέμα που ετοίμαζα στη σχολή. Και μου κόπηκαν τα πόδια, κόντευα να κατουρηθώ. Γι' αυτά τα 2-3 δευτερόλεπτα που φάνηκε από μακριά η φιγούρα του και άκουσα μία φωνή από πίσω μου να ψιθυρίζει "αμάν, ο κυρ Θόδωρος...".
Δεν δούλεψα στο "ΦΩΣ", δεν τον είχα εργοδότη, δεν ανήκω στη γενιά των τυχερών δημοσιογράφων που έχουν να λένε ιστορίες. Όχι μόνο για το πως τους έκανε καλύτερους δημοσιογράφους και ρεπόρτερ, αλλά για το πως τους έκανε καλύτερους ανθρώπους.

Είναι χαρακτηριστικές, καρφωμένες στο μυαλό μου, οι κουβέντες του Ηρακλή Αντύπα όταν μιλώντας, κάποτε, για τον κυρ Θόδωρο, μου είχε πει το εξής απλό: "Εμένα ο κυρ Θόδωρος με έκανε πρωτίστως καλύτερο άνθρωπο. Ήταν κάτι σαν πατέρας". Το ίδιο και όταν άκουγα, κατά καιρούς, τον Γιάννη Φιλέρη να θυμάται διάφορες ιστορίες από τον Νικολαϊδη, κλείνοντας με το αυτονόητο, για όσους έχουν περάσει, έστω και για λίγο, από το "ΦΩΣ": "Αν δεν έχεις να γράψεις 3000 λέξεις για το "ΦΩΣ", δεν μπορείς να καταλάβεις από δημοσιογραφία".

Εγώ έζησα το "ΦΩΣ" απ' έξω. Σαν αναγνώστης. Σαν πιτσιρικάς που πολλές φορές είχα δώσει από το χαρτζιλίκι μου για να το αγοράσω, να διαβάσω Μένιο Σακελλαρόπουλο, να χαθώ στις χιλιάδες λέξεις των σελίδων του.

Κάθε φύλλο ήταν και ένα βιβλίο. Οι λέξεις πλημμύριζαν τα συναισθήματα, χανόσουν στα ρεπορτάζ, διάβαζες ολοκληρωμένα και χορταστικά κείμενα ακόμα και για το πιο απλό θέμα. Το "ΦΩΣ" δεν ήταν τσαπατσουλιά, ποτέ δεν ήταν της ξεπέτας. Σεβάστηκε την ιστορία του και τον αναγνώστη. Κράτησε μέχρι τέλους τα στεγανά και δεν κύλησε στον κιτρινισμό για να κερδίσει οπαδούς. Ακόμα κι αν αυτές τις λίγες φορές που το έκανε, μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού, φρόντισε από μόνη της η ίδια η εφημερίδα να αποτινάξει αμέσως το δηλητήριο.

Για μένα, τον πιτσιρικά, που στεκόμουν στο περίπτερο ως ένας λαθραναγνώστης, το "ΦΩΣ" ήταν η εφημερίδα με τα περίεργα εξώφυλλα. Μια τεράστια λέξη, διάφορα κουτάκια (όπως τα έλεγα), μεγάλες και ευκρινείς φωτογραφίες, δημοσιογραφικές ατάκες που απέφευγαν τον εντυπωσιασμό και σου έδιναν την είδηση στο πιάτο.

Οι παλαιότεροι και όσοι εργάστηκαν στην εφημερίδα έχουν εκατοντάδες πράγματα να πουν. Και προσωπικά περιμένω να τα διαβάσω. Θέλω να διαβάσω Φιλέρη, Διαμαντόπουλο και άλλους πολλούς που γεννήθηκαν μέσα από το "ΦΩΣ". Που έγιναν δημοσιογράφοι μέσα από το "ΦΩΣ". Που κάθε κείμενο που έγραψαν κρύβει και μία ιστορία στο χρονοντούλαπο των αναμνήσεων.

Ζηλεύω όσους πέρασαν από αυτή την εφημερίδα. Και όσους είχαν περάσει από την παλιά "ΗΧΩ", ζηλεύω όσους έζησαν τη ρομαντική εποχή της δημοσιογραφίας. Του ρεπορτάζ, του άγχους, των συναισθημάτων εκείνων που ξεπηδούσαν από το σώμα σου κάθε φορά που έβλεπες το όνομά σου δίπλα στο κείμενο.

Αυτή την εποχή εμείς οι της νέας γενιάς δεν τη ζήσαμε. Και δεν θα τη ζήσουμε. Δεν ζήσαμε Θόδωρο Νικολαϊδη, Φίλιππο Συρίγο κι άλλους που έγραψαν τη δική τους ιστορία μέσα στο χρόνο και το χώρο. Εμείς οι της νέας γενιάς ζήσαμε το "ΦΩΣ" και την "ΗΧΩ" ως αναγνώστες. Έχουμε να λέμε πως προλάβαμε την εποχή που ο αθλητικός Τύπος σεβόταν, πρωτίστως, τον εαυτό του και έπειτα αυτούς που πλήρωναν για να διαβάσουν.

Το Σάββατο δεν πέθανε ένας εκδότης, ένας δημοσιογράφος, ένας διευθυντής. Πέθαναν οι αναμνήσεις μας, γράφτηκε ο επίλογος των παιδικών μας χρόνων. Έσβησε ο λόγος που ακολουθήσαμε αυτό το επάγγελμα. Τώρα, απλά θα λέμε πως κάποτε υπήρχε μία διαφορετική αθλητική δημοσιογραφία. Ευελπιστώντας να είμαστε μέρος της ιστορίας όταν αυτή κάπως, κάπου, κάποτε επανέλθει. Μέχρι τότε οι αναμνήσεις μένουν κρεμασμένες στα περίπτερα. Σαν τα εξώφυλλα...

ΥΓ: Συλλυπητήρια στην Ολγα Νικολαϊδου που είχα τη χαρά να τη γνωρίσω από κοντά. Πρώτα ως καθηγήτρια και μετά ως άνθρωπο. Και εξακολουθώ να τη γνωρίζω ως αναγνώστης...