Ουδείς μας έμαθε να αγαπάμε τις ομάδες

Σε αυτό το ζοφερό κλίμα των ημερών το οποίο συνέθεσαν τα γεγονότα του ντέρμπι, τα επεισόδια στη Λίγκα και όλα όσα έχουν συμβεί εδώ και τόσα χρόνια και τα οποία αποτελούν το παζλ όλων των παραπάνω, ήρθε μία είδηση που δεν δείχνει κάτι παραπάνω από όλα όσα ξέρουμε, αλλά περιορίζεται στα share και τα like στο facebook.

Τον έλεγαν Λορέντζο Σόνμπαρτ. Αύριο-μεθαύριο ουδείς θα θυμάται το όνομά του. Το θέμα είναι ότι η αγάπη του για την ομάδα τον έφερε στο σημείο να αναβάλει το "μεγάλο ταξίδι" για να τη δει μία, τελευταία φορά. Στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό ήταν μία είδηση που αγγίζει τους ευαίσθητους τόσο όσο χρειάζεται για να πάρουν τη σχετική αναγνώριση μέσω social media που θα ανεβάσει την αυτοεκτίμησή τους.

Διαβάζοντας τη συγκεκριμένη είδηση στριφογύριζε από την πρώτη στιγμή στο μυαλό μου να γράψω κάτι. Δεν ήξερα τι. Σκόρπιες ιδέες και λέξεις φτωχές μπροστά στο μεγαλείο αυτού του ανθρώπου. Δεν ξέρω αν είμαι υπέρ της ευθανασίας. Αυτό είναι ένα άλλο, πολυσέλιδο, κεφάλαιο. Αισθάνομαι, όμως, τόσο μικρός μπροστά του για τη δύναμη της απόφασής του, αλλά και το σθένος που έδειξε τόσα χρόνια με αυτή την κωλοαρρώστια. Συνάμα, στέκομαι στη γωνία και κοιτάζω συγκλονισμένος αυτή την 7χρονη ψυχούλα, την κόρη του, που έζησε την τελευταία μέρα του πατέρας της, όπως θα ήθελε εκείνος. Και θα έχει να θυμάται τόσα από αυτόν...

Θα μπορούσα να γράψω πολλά μελοδραματικά. Να γίνω Φώσκολος και κιτρινιστής. Αλλά ανατριχιάζω μπροστά στην αγάπη αυτού του ανθρώπου για την ομάδα του. Και αυτομάτως η πράξη αυτή γεννά το εύλογο ερώτημα πόσο στα αλήθεια αγαπάμε τις ομάδες μας, το ποδόσφαιρο, τον αθλητισμό και όλα όσα αυτό προσφέρει.

Στο αρρωστημένο περιβάλλον στο οποίο γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε, πρώτα μάθαμε να μισούμε τον απέναντι και στη συνέχεια να αγαπάμε. Στην Ελλάδα, ο αντίστοιχος Λορέντζο ίσως να προτιμούσε τη λύση της θάλασσας. Να πάει να απολαύσει για τελευταία φορά ένα ηλιοβασίλεμα, ένα κύμα, τη μυρωδιά του γαλάζιου. Εκεί, ο Λορέντζο προτίμησε να περάσει την τελευταία μέρα του παρακολουθώντας την αγαπημένη του ομάδα, την οποία έμαθε να αγαπά, να στηρίζει και να σέβεται χωρίς ακρότητες. Και θεωρώ ότι το ίδιο πέρασε και στο παιδί του, το οποίο θα έχει στη μνήμη του -σαν σελιδοδείκτης στις αναμνήσεις- τη δύναμη του πατέρα της να πεθάνει από επιλογή, αλλά να ζήσει την απόλυτη ομορφιά, σε μια σπαρακτική, αλλά πάνω απ' όλα ανθρώπινη ιστορία.

Αισθάνομαι τόσο μικρός μπροστά σε αυτό το μεγαλείο γιατί ουδείς μου έμαθε κάτι αντίστοιχο. Ουδείς μου έδειξε το σωστό δρόμο μακριά από την αρρώστια του οπαδισμού. Γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε κοιτάζοντας τον απέναντι. Αγαπήσαμε τις ομάδες μας γιατί μισήσαμε τους άλλους. Πήγαμε στο γήπεδο για να είμαστε περισσότεροι από τον "εχθρό". Βραχνιάσαμε στο γκολ για να ακουστούμε πιο δυνατά από τον αντίπαλο.

Η ανατριχίλα που αισθάνθηκε ο καθένας διαβάζοντας τη σχετική είδηση ήταν η μία και μοναδική που αισθάνθηκε και αφορά κάτι αθλητικό. Και εκεί ακριβώς είναι το πρόβλημα...

Διαβάστε ακόμη:

Ανέβαλε την ευθανασία για ένα τελευταίο ματς... (VIDEO+PHOTOS)