Στο όνομα της φιλίας
Η, όχι μακρινή, εποχή του Γιώργου Βαρδινογιάννη, εκτός των πολλών άλλων, είχε σημαδευτεί από το "κότερο" και την "πενταετία". Δύο έννοιες που σχολιάσθηκαν και έγιναν αντικείμενα ακόμη και ανεκδότων, του στιλ "...όποιος τα αρνείται, τελειώνει." Λαμβάνοντας υπ' όψιν την δεύτερη και μεταφέροντάς την λίγα χρόνια μετά, θα δούμε ότι στο συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, έχουν περάσει έξι προπονητές, σε οκτώ θητείες, από τους πρωταθλητές. Τελευταίος που αποχώρησε, ο Γιτζάκ Σουμ. Ο Ισραηλινός, κατάφερε πέρυσι, με την κατάκτηση του νταμπλ, να βάλει το όνομά του δίπλα σε αυτά των Λάκη Πετρόπουλο (1969), Κάζιμιρ Γκόρσκι (1977), Γιάτσεκ Γκμοχ (1984), Πιέτρ Πάρκετ (1986), Βασίλη Δανιήλ (1991) και Χουάν Ρότσα (1995).
Λίγους μήνες μετά, πριν καν κλείσει 18 στο τιμόνι, κρίθηκε λίγος και εκδιώχθηκε... κοινή συναινέσει. Αν κάποιος ψάξει να βρει τα αίτια, δεν θα πείσει τον εαυτό του. Για έναν και μόνο λόγο. Η έλευσή του Ισραηλινού, είναι σαν ένα παιχνίδι το οποίο αλλοιώνεται από διαιτητικά λάθη στο ξεκίνημά του. Έπειτα, δεν αξίζει να γίνεται αντικείμενο σχολίου.
Έτσι και τώρα. Ο Σουμ, η λογική λέει, δεν έπρεπε να έχει έρθει καν. Μηδενική εμπειρία των συνθηκών, ελάχιστες διεθνείς παραστάσεις, ουδεμία περγαμηνή, πλην της αξιοπρόσεκτης, έστω και... ντόπιας, καριέρας του τα χρόνια που έπαιζε ποδόσφαιρο. Αφού όμως έκανε το... λάθος, ας φωτίσουμε τις πτυχές του διωγμού του, όπως τις καθορίζει η κοινή λογική:
Η γνώμη του Βέλιμιρ Ζάετς, η οποία έχει ιδιαίτερη βαρύτητα στα αυτιά του κου. Γιάννη Βαρδινογιάννη (εντάξει, προσωπικοί φίλοι οι δυο τους, δε μιλάμε για κάποια σπουδαία είδηση), είναι πως ο Ισραηλινός είχε αρχίσει να κάνει ότι εκείνος νόμιζε σωστό, με άλλα λόγια, του κεφαλιού του. Η συνθήκη που αποτελεί βάση για κάθε επαγγελματία του είδους, στον Παναθηναϊκό είναι ατόπημα. Αυτό, συμβαίνει σε μία ομάδα στην οποία υπάρχει ο ρόλος του μάνατζερ όπως στην Αγγλία, χωρίς όμως ο ίδιος ο "Ζέκο" να κάθεται και στον πάγκο.Περνώντας σε τακτικά θέματα, ο Σουμ κατηγορήθηκε για το γεγονός πως δεν προπονούσε καλά τους παίκτες του. Η έλλειψη καλής φυσικής κατάστασης, φαίνεται σε δύο πράγματα (υποτίθεται). Αφενός στο ότι οι εμφανίσεις στην Ευρώπη -και γενικά σε συνθήκες αυξημένων απαιτήσεων- δεν ήταν οι πρέπουσες, αφετέρου παίκτες όπως ο Σανμαρτεάν και ο Ολισαντέμπε, τραυματίζονται πολύ συχνά.
Το υλικό του Παναθηναϊκού έχει αποκτήσει ειδική ταυτότητα. Οι βασικοί, οι "δορυφόροι" και όσοι δεν έχουν καμία τύχη να πάρουν παιχνίδια. Κάτι τέτοιο, αποθαρρύνει τον ποδοσφαιριστή από το να συνεχίσει την προσπάθεια, καταστρέφει την ψυχολογία του και έτσι η ομάδα γίνεται των 13 και των 15 παικτών.
Ωραία όλα αυτά. Εμείς, από την πλευρά μας, θέλοντας να κάνουμε και τον "Δικηγόρο του Διαβόλου", λέμε:
Ο Βέλιμιρ Ζάετς δοκίμασε ως προπονητής και απέτυχε παταγωδώς όχι επειδή είχε κάποια ομαδάρα στα χέρια του και δεν εκπλήρωσε τους στόχους, αλλά επειδή δεν ήταν σε θέση να διαγνώσει αν αυτό ήταν καλό για την καριέρα του, πράγμα που... έβγαζε μάτι για το ποια είναι η σωστή απάντηση. Τώρα, κρίνει και επηρεάζει.
Το να καταλάβει κάποιος το αν η προπόνηση αποδίδει ή όχι, δεν χρειάζεται δεκαπέντε μήνες. Γίνεται αντιληπτό από πολύ νωρίτερα και οι ίδιοι οι παίκτες το καταλαβαίνουν πρώτοι. Μήπως όμως ο Παναθηναϊκός στην Ευρώπη πήγε μπροστά με τους "Γκουμομπασινάδες" σε... απαρτία και τρόπο παιχνιδιού που καλώς ή κακώς, μόνο εκείνοι μπορούσαν να αντιληφθούν λόγω αυξημένου κινήτρου και εμποτισμένης νοοτροπίας;
Το αντίστοιχο φαντάζει ως το μοναδικό επιχείρημα που είναι στέρεο. Αν όμως το λαμβάνουμε σοβαρά (σε προηγμένα πρωταθλήματα αυτό είναι απαραίτητο), τότε ουδείς προπονητής στην Ελλάδα έπρεπε να κλείνει μήνα σε πάγκο. Να θυμίσουμε πως ο Χουάν Ραμόν Ρότσα έφτασε δύο βήματα από το "Ιερό Δισκοπότηρο", με 14 παίκτες.
Αφήνουμε κατά μέρος την αντιπαράθεση και παίρνουμε δεδομένα. Είναι γνωστό πως η υπερεξουσία του "Ζέκο", δύσκολα μπορεί να βρει σύμφωνο σοβαρό προπονητή. Όταν λέμε σοβαρό, εννοούμε τον επαγγελματία, ο οποίος μπορεί μετά από κάθε παιχνίδι πως πήρε το μάξιμουμ πρώτα από τον εαυτό του και μετά από τους παίκτες του. Που ξέρει πως έχασε επειδή εκείνος έκανε λάθος και δεν χρειάστηκε να υποκύψει.
Βάσει της λογικής αυτής, ο Σκάζνι, είναι ακόμη μία "yes man" επιλογή. Ο Τσέχος έχει δείξει πως είναι καταρτισμένος, αλλά όσο οι συνήθειες των ιθυνόντων των "πρασίνων" (γιατί δεν παίζει ο δικός μου, μα τι έβαλε πάλι κτλ) δεν αλλάζουν, τότε το κακό θα διαιωνίζεται.