Επίθεση στο... ταβάνι
Ο Τάσος Μαγουλάς σχολιάζει όσα έγιναν στο μπασκετικό ντέρμπι μεταξύ του ΠΑΟΚ και του Άρη.
Το ντέρμπι ΠΑΟΚ-Άρη έγινε πάλι πρώτο θέμα σε ένα πρωτάθλημα που πηγαίνει καλύτερα από ό,τι τα τελευταία χρόνια, αλλά χειρότερα από όσο προσδοκούσαμε. Και την Κυριακή το βράδυ πολλά στοιχεία θύμισαν τα παιχνίδια που γαλούχησαν μία ολόκληρη γενιά και ουσιαστικά άνοιξαν το μπάσκετ σε περισσότερο κόσμο. Υπήρχε πάθος, οι παίκτες αντιλαμβάνονταν την σημασία της αναμέτρησης, το ενδιαφέρον κρατήθηκε ως το τέλος. Ακόμα και η ανοησία έμεινε ζωντανή από τα 80ς όταν Δουβής και Ρήγας συχνά πυκνά εκκένωναν το Αλεξάνδρειο.
Το ελάχιστα παρήγορο όμως είναι πως 30 χρόνια μετά το επίπεδο του μπάσκετ δεν έχει ανέβει καθόλου και το πολύ χειρότερο; Δεν βλέπουμε πολλούς Έλληνες παίκτες να αναδεικνύονται. Για την αλήθεια ομάδα που νίκησε, το πέτυχε διότι είχε καλύτερους ξένους οι οποίοι περίμεναν πότε θα κλατάρουν οι δύο ηγέτες του ΠΑΟΚ, για να κάνουν δουλειά.
Ο ΠΑΟΚ, έχει επιλέξει ουσιαστικά να διαθέτει έναν ξένο παίκτη ο οποίος κάνει την διαφορά, τον Χάτσερ, και περιμένει πως ο Βασιλειάδης με τον Σχορτσιανίτη θα τα κάνουν όλα. Η δουλειά ενός σπουδαίου προπονητή όπως ο Μαρκόπουλος, είναι εξαιρετική αλλά πάει στα χαμένα με τους διάφορους -ιτς οι οποίοι είναι φιλότιμοι αλλά ελάχιστα ή καθόλου καλύτεροι των Ελλήνων.
Αντίθετα ο Άρης, δεν υπολογίζει στους Έλληνες παίκτες ως πρωταγωνιστές, οικοδομώντας γύρω από πεινασμένους Αμερικανούς με τους γηγενείς να προσφέρουν αυτά που μπορούν και πολλά βράδια ξεπερνούν τον εαυτό τους είναι η αλήθεια.
Αυτό που σίγουρα έχει βελτιωθεί σημαντικά αφορά στον ρεαλισμό των δύο μεγάλων της Θεσσαλονίκης(και όχι μόνο) διότι προφανώς δεν πανικοβλήθηκαν από την κριτική αναφορικά σε ξένους και ντόπιους.
Ναι το μπάσκετ ήταν κακό, εν πολλοίς πάντως οι προπονητές επέλεξαν να το ελέγξουν καταστρέφοντας ο ένας το όποιο παιχνίδι θέλει να κάνει ο άλλος, όμως αυτό είναι το καλύτερο που μπορούν να προσφέρουν την δεδομένη οικονομική συγκυρία.
Αμφότεροι προσπάθησαν κατά καιρούς να κάνουν το μπαμ με ακριβά συμβόλαια και κάθε φορά πήγαιναν τρία-τέσσερα χρόνια πίσω λόγω των ανοιγμάτων.
Η ξένη βοήθεια του Άρη
Είναι προφανές πως ο Άρης κρατά το πάνω χέρι διότι έχοντας λίγο μεγαλύτερη οικονομική ευχέρεια, έψαξε καλύτερα τους ξένους του κι έφερε έναν γκαρντ άγνωστο στην Ευρώπη για να κάνει την διαφορά(όπως ο Μακνίλ) και περιμένει πως Γουότερς, Χάγκινς και Γουάιτ, θα παραμείνουν σοβαροί και πεινασμένοι για το επόμενο συμβόλαιο που θα είναι μεγαλύτερο.
Οι νικητές έχασαν τον έλεγχο του παιχνιδιού όσο ο Σχορτσιανίτης ήταν στο παρκέ. Για 15 λεπτά ο Σόφο καταδείκνυε την ένδεια του αντιπάλου σε δυνατούς κι έμπειρους ψηλούς δημιουργώντας, εκτελώντας, πανικοβάλλοντας. Ηταν μία μικρή φενάκη για τον δικέφαλο το +10 διότι το όφειλε σε έναν πολύ ιδιαίτερο παίκτη ο οποίος δεν βγάζει συνήθως πολλά λεπτά στο παρκέ. Δεν είχε τίποτε άλλο εκτός από κάποιες αμυντικές προσαρμογές.
Ο Άρης όσο ήταν ο Σόφο στο παρκέ περισσότερο ήλπιζε να...βγει πριν βάλει κάποια πικ εν ρολ και τον κτυπήσει προσπαθώντας να επιταχύνει την αποχώρησή του. Μόλις βγήκε ο τεράστιος σέντερ, το -10 έγινε +6 με τον Μακνίλ να επιβεβαιώνει την ποιότητά του.
Ο καλύτερος Αμερικανός στο παρκέ όρισε τελικά την αναμέτρηση κι έδωσε όχι μόνο το ντέρμπι στον Άρη αλλά και την μεγάλη ευκαιρία να τερματίσει τρίτος με μοναδικό αντίπαλο πια την ΑΕΚ.
Αγωνιστικά το παιχνίδι δεν δίνει κάτι άλλο, διότι πολύ απλά δεν μπορεί να αλλάξει κάτι χωρίς χρήματα. Αμφότερες οι ομάδες έφτασαν στο ταβάνι τους φέτος, με εξαιρετική δουλειά. Το σταυροδρόμι είναι κρίσιμο διότι ο κόσμος λογικά θα πιέσει για κάτι καλύτερο και αν δεν έρθει πιθανώς να μην στηρίξει. Ήδη υπάρχουν παράπονα για τις άδειες κερκίδες στο κλειστό του ΠΑΟΚ.
Δεν είναι όμως ευθύνη των φιλάθλων, όπως όμως δεν είναι και της διοίκησης. Το να ζητείται συνεχώς στήριξη, μετά από χρόνια ανομβρίας, κουράζει από την άλλη, η πρώτη υπερβολή σε δαπάνες, εύκολα στέλνει μία ομάδα σε άλλη κατηγορία.
Άρης και ΠΑΟΚ έδειξαν πάλι πόσο καλύτερο είναι το πρωτάθλημα όταν οι αγώνες τους έχουν σημασία. Έδειξαν όμως πως εδώ και λίγο καιρό έχουν τρακάρει με το ταβάνι τους και το... χτυπάνε έντονα πλέον. Ποιος θα μπει στον πειρασμό να το...τρυπήσει;