Το Γ. Μόσχος, το NFL και ο Παυλίσεβιτς

To μεσημέρι η οικογένεια Φιλίππου αποφάσισε να εγκαταλείψει την ΑΕΚ. Το βράδυ η εθνική ομάδα προκρίθηκε στους οκτώ του Ευρωμπάσκετ παίζοντας το χειρότερο μπάσκετ της ιστορίας της αλλά κατακτώντας για πρώτη φορά νίκη σε νοκ άουτ αγώνα. Την ίδια ώρα τελείωσε ο μύθος της εθνικής Σερβίας, των παικτών της και βέβαια του προπονητή της Ζέλικο Ομπράντοβιτς.

Να τα πάρουμε χρονολογικά. Δεν υπήρχε καλύτερη στιγμή για να φύγει ο Γιάννης Φιλίππου από την ΑΕΚ. Γλύτωσε την ομάδα, γλύτωσε και την δική του εικόνα. Ήταν ο πρώτος πρόεδρος στην Ελλάδα και ο μοναδικός στην ιστορία που τόλμησε να τα βάλει στα ίσια με τους οργανωμένους και το γνωστό κύκλωμα του ελληνικού μπάσκετ. Μόνος, μόνος, μόνος. Από πέρυσι άρχισε να λειτουργεί με αυτοκατοστροφική λογική μειώνοντας συνεχώς τις δαπάνες απαιτώντας από τον κόσμο να στηρίξει την ομάδα, πρώτα και μετά θα έβαζε χρήματα. Αδιέξοδο. Προς τέρψιν των πολλών φανατικών φίλων της, οι οποίοι μάλλον θα γεμίζουν από φέτος το γήπεδο για μία ΑΕΚ που θυμίζει την χρονιά 95-96 όταν κινδύνευσε να υποβιβαστεί, λύγισε ο Φιλίππου. Ο ιστορικός του μέλλοντος θα τον καταγράψει ως τον τελευταίο μεγάλο πρόεδρο. Ένα πρωτάθλημα, δύο κύπελλα Ελλάδας, ένα κύπελλο Σαπόρτα και τελικός ευρωλίγκα. Κατά μέσο όρο: 345 εισιτήρια. Πλέον η ΑΕΚ είναι εκεί που την θέλει ο κόσμος της. Πτωχή, ταπεινή και τίμια. Τα απογεύματα του Γεώργιος Μόσχος θα επαναληφθούν.

Η εθνική δεν θα παίξει μπάσκετ. Το είπαμε και με την Σλοβενία. Η ομάδα μας δούλεψε λιγότερο από τους αντιπάλους της ρίχνοντας το βάρος μόνο στις ισορροπίες. Το μπασκετικό ενδιαφέρον τελείωσε στο αίσχος με το Ισραήλ. Τώρα μας νοιάζει η επιτυχία. Μην φοβηθεί κανείς τους Ρώσους. Δεν αντέχουν το ξύλο, εκνευρίζονται εύκολα, απογοητεύονται και τα παρατάνε ακόμα πιο γρήγορα όταν τα πράγματα γίνονται κρίσιμα. Μόλις δε αρχίσουν και τα καταδικαστικά σφυρίγματα, ο Κιριλένκο θα βγει με πέντε φάουλ πριν το τζάμπολ, τους τελειώσαμε. Η Ελλάδα θα περάσει στον ημιτελικό. Πριν από το Ευρωμπάσκετ λιποθυμούσαμε από χαρά και μόνο στην σκέψη της τετράδας. Όσο περνούν οι αγώνες κάτι σπάει μέσα. Βλέπετε το μπάσκετ δεν είναι ποδόσφαιρο. Παρά τις προσπάθειες των γνωστών επαϊόντων, μπάσκετ χωρίς καλάθι δεν γίνεται. Αν θέλουν άμυνα, ξεκίνησε η σεζόν στο NFL και το ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα της Ελλάδας.

ΕΜΕΙΣ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΜΠΑΣΚΕΤ ΑΛΛΑ ΖΗΤΑΜΕ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΤΑΛΛΙΟ.
Και κάτι άλλο. Προηγούμενοι προπονητές της εθνικής είχαν μιλήσει για τις καταδικαστικές διαιτησίες στο παρελθόν που κόστισαν επιτυχίες. Φέτος βλέπουμε τους διαιτητές να μας σπρώχνουν προκλητικά ακόμα και κόντρα στο δύσμοιρο Ισραήλ. Δεν μας αρέσουν τα παιχνίδια του κ. Βασιλακόπουλου και των φίλων του.

Για τον Ομπράντοβιτς δεν χρειάζονται πολλά. Κάποτε ο αλήστου μνήμης Παυλίσεβιτς είχε γίνει περίγελος όταν κουνούσε τα δάκτυλά του κι έδειχνε τα δύο κύπελλα πρωταθλητριών. Ο Ζοτς θέλει δύο χέρια αλλά το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Έχει μείνει πίσω πλέον. Το αν αποτυγχάνει με την Σερβία μας είναι αδιάφορο. Όταν όμως ο Παναθηναϊκός μπορεί να φέρει σταρ, μπορεί να πάρει ευρωπαϊκούς τίτλους αλλά είναι υποχρεωμένος να παίζει με τον Μπατίστ, τον Μπάξτερ και τον Τομάσεβιτς, αυτό μας απασχολεί. Αρκετά κούνησε τα δάκτυλα. Καιρός να βρει τον παλιό σπουδαίο εαυτό του, όταν δίδασκε προπονητική στους αντιπάλους του ή να μας κουνήσει το μαντήλι. Και στις δύο περιπτώσεις κάνει χάρη πρωτίστως στον εαυτό του.