Ξέχασέ το, το... τιμημένο
Ο κόσμος έχει την ευκαιρία να διαπιστώσει την ποιότητα και το επίπεδο ανταγωνισμού ενός πρωταθλήματος όχι τόσο παρακολουθώντας αυτές που το διεκδικούν και κατά κανόνα το κερδίζουν αλλά από τις αμέσως επόμενες. Τις "μεγαλομεσαίες" ομάδες κάθε πρωταθλήματος που είναι ένα σκαλί πιο κάτω από αυτές που κάνουν πρωταθλητισμό.
Οι αγώνες των ελληνικών ομάδων στο κύπελλο UEFA έδειξαν ακριβώς το επίπεδο του μίζερου ελληνικού πρωταθλήματος. Αφήνοντας στην άκρη την ΑΕΚ που έδειξε αδιάβαστη απέναντι σε μιά πολύ καλύτερη ομάδα, θα σταθώ περισσότερο στους δύο γηπεδούχους.
Ο Πανιώνιος και το Αιγάλεω έπαιξαν για το 0-0 μέσα στην έδρα τους, δεν σεβάστηκαν ούτε όσους πλήρωσαν εισιτήριο για να δουν τους αγώνες ούτε την προσπάθεια που έκαναν ολόκληρη την προηγούμενη χρονιά για να ζήσουν μιά όμορφη ευρωπαϊκή περιπέτεια, αντί να ευχαριστηθούν το παιχνίδι αγχώθηκαν παγιδευμένοι στην σκοπιμότητα λες και περιμένει κανείς από αυτούς να κατακτήσουν το κύπελλο UEFA και τελικά τιμωρήθηκαν με ένα γκολ στα τελευταία λεπτά.
Δεν πιστεύω πως η διαφορά κλάσης των δύο ελληνικών ομάδων από τις Νιουκάστλ και Μίντλεσμπρο είναι μεγαλύτερη από αυτή που έχει ο Παναθηναϊκός από την Αρσεναλ. Μπορεί οι εμπειρίες των πράσινων να είναι πολύ περισσότερες αλλά κι αυτοί στο παρελθόν έχουν παίξει βαρετό αμυντικό ποδόσφαιρο, μερικές φορές με καλά αποτελέσματα και άλλες όχι.
Αυτή τη φορά ο Παναθηναϊκός παραδόξως επέλεξε να παίξει στα ίσια μία από τις πιο φορμαρισμένες ομάδες στην Ευρώπη. Πήρε ισοπαλία, ίσως άξιζε κάτι παραπάνω αλλά αν ο Χαλκιάς δεν είχε κάνει την απόκρουση της ζωής του θα μπορούσε και να είχε ηττηθεί. Μικρή σημασία έχει. Ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα όσοι παρακολούθησαν τα παιχνίδι θα έφευγαν "γεμάτοι" και με διάθεση να ξαναπάνε στο γήπεδο.
Οσοι πήγαν στη Νέα Σμύρνη και τη Ριζούπολη θα το σκέφτονταν πολύ αν άξιζε να πληρώσουν για να χάσουν 2-3 ώρες από τον ελεύθερο χρόνο τους για να ξαναδούν ανάλογο θέαμα ακόμη κι αν οι ομάδες του κρατούσαν τελικά το 0-0. Πόσο μάλλον τώρα.
Αυτή είναι δυστυχώς και η αγωνιστική "φιλοσοφία" των περισσότερων ομάδων της Α' Εθνικής. Να καταστρέψουν το παιχνίδι, να ρίξουν μερικές κλωτσιές, να κάνουν καθυστέρηση σε κάθε ευκαιρία αν καταφέρουν να τη βγάλουν καθαρή στο πρώτο ημίχρονο, να αμυνθούν με 10 παίκτες και να έχουν έναν παίκτη στην επίθεση όχι τόσο για να κάνουν καμιά ευκαιρία αλλά για να κρατάει πίσω 2-3 αμυντικούς.
Οταν ο Νίκος Αναστόπουλος δήλωνει με κυνικότητα "...το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι το αποτέλεσμα. Να μην φάμε γκολ. Οποιος θέλει θέαμα ας το ζητήσει από τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό..." καταλαβαίνουμε πως το τραγικό θέαμα που παρακολουθούμε κάθε Κυριακή στα ελληνικά γήπεδα δεν είναι μόνο θέμα ικανοτήτων αλλά και διάθεσης.
Αν το ποδόσφαιρο έγινε "μόδα" με την κατάκτηση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος από την Εθνική Ομάδα και τα γήπεδα άρχισαν να ξαναγεμίζουν στις πρώτες αγωνιστικές, οι ελληνικές ομάδες δείχνουν να κάνουν ότι περνά από το χέρι τους για να ξαναπαίζουν σύντομα μεταξύ συγγενών και φίλων. Κι αν το μοναδικό μάθημα που πήρε το ελληνικό ποδόσφαιρο από την ομάδα του Ρεχάγκελ στην Πορτογαλία είναι η αμυντική τακτική, τότε καλύτερα να ξεχάσουμε επειγόντως τον Δέλλα και τον Ζαγοράκη.