Ολυμπιακός: Το παράδοξο πλάνο του Μαρτίνς δούλεψε

Σε ένα σχέδιο ενόρασης, κρυστάλλινης πνευματικής διαύγειας, ο Πορτογάλος τεχνικός δεν μπορούσε να κάνει κάτι για να κρατήσει το ποδόσφαιρο που έχει μάθει ο Γκαμπριέλ Ζεσούς έξω από το πλάνο του παιχνιδιού στην Αγγλία. Η Μάντσεστερ Σίτι νίκησε, λογικά, 3-0, στο πλαίσιο της 3ης αγωνιστικής του Champions League μία ομάδα που πήγε να της πάρει κάτι κοιμίζοντάς την.

Απέμεναν 11 δευτερόλεπτα για να ολοκληρωθούν οι καθυστερήσεις στο πρώτο ημίχρονο του παιχνιδιού της Μάντσεστερ Σίτι με τον Ολυμπιακό στο 'Etihad', για την 3η αγωνιστική του Champions League. Ήταν εκείνη η στιγμή που ο Μαντί Καμαρά πίεσε κοντά στη μεγάλη περιοχή της Μάντσεστερ Σίτι για να πάρει την μπάλα. Έβαλε το δεξι πόδι του μπροστά από το σώμα του Τζον Στόουνς για να 'κλέψει' μια κατοχή κοντά στην περιοχή του Έντερσον. Ο αμυντικός της Σίτι έπεσε και ο Κάρλος ντε Θέρο σφύριξε το φάουλ. Ήταν μία στιγμή που για τους 'ερυθρόλευκους' έμοιαζε με σταθμό.

Ο λόγος ήταν ότι ο Καμαρά, εκείνη τη στιγμή, έκανε το πρώτο καταχωρημένο στατιστικό... κάτι του Ολυμπιακού στο πρώτο ημίχρονο. Ως τότε, οι 'ερυθρόλευκοι' είχαν μηδέν τελικές, προφανώς μηδέν τελικές στην εστία, μηδέν κόρνερ και, το κυριότερο, μηδέν φάουλ! Σε ένα ολόκληρο ημίχρονο, η Σίτι μετέφερε ανεμπόδιστα την μπάλα από την εστία της, όποτε αυτή ήταν εκεί, στο αμυντικό μέρος της ομάδας του Πέδρο Μαρτίνς. Την έκλεβε ανάμεσα στο κέντρο και την περιοχή δίχως αντίδραση.

Ο Ολυμπιακός έκανε την πρώτη επαφή με την μπάλα στο ματς στο 1'04'' και στο 12' η Σίτι είχε 5 τελικές και 78% κατοχή. Ο Ματιέ Βαλμπουένα, χωμένος κάπου στα δεξιά, δεν ακούμπησε την μπάλα σχεδόν κατά το πρώτο τέταρτο. Παίκτης να κρατήσει στον άξονα δεν υπήρχε, ο Φιλ Φόντεν και ο Φεράν Τόρες έκαναν συνεχώς εκρηκτικά τρεξίματα από τη γραμμή της μεγάλης περιοχής ως εκείνη της μικρής και το ημίχρονο τελείωσε 1-0. Μόνο 1-0.

Απίστευτο!

Ο Ολυμπιακός έδειξε να έδωσε στη Σίτι άπαντα στο πιάτο. Οι Άγγλοι βιάζονταν και αυτό φάνηκε από την... άκυρη σέντρα στο ματς που έκανε ο Τόρες. Ο Πεπ Γουαρδιόλα, με τον Σέρχιο Αγουέρο να είναι τραυματίας και τον Γκαμπριέλ Ζεσούς να μην μπορεί να βγάλει ολόκληρο ματς, δεν είχε πρόβλημα να παίζει με κρυφούς κυνηγούς και μηδέν φορ. Τουναντίον. Οι δύο διεμβολιστές τού έκαναν τη δουλειά με το παραπάνω. Ο Μαρτίνς απάντησε με όρθια κορμιά και βαθιές ζώνες άμυνας, για να προσπαθήσει να εμποδίσει το αναπόφευκτο. Αποκλείεται ο Πορτογάλος να έφυγε από το 'Ελ. Βενιζέλος' πιστεύοντας ότι θα κρατούσε το 0 παθητικό. Αυτό που ήθελε, ήταν να διατηρήσει το 1, για να πάρει ό,τι μπορούσε στο τέλος της βραδιάς.

Το σχέδιο, με όλη αυτήν την καταστροφή του πρώτου τετάρτου, δούλεψε. Έμοιαζε με συμφωνία μεταξύ των δύο πλευρών. Προφανώς, από εδώ και από εκεί, δεν ήταν επιδίωξη η άνευ όρων παράδοση αυτό το διάστημα. Σε σχέση με την εικόνα διάλυσης, μια κάποια ισορροπία θα εκτιμάτο. Από την άλλη μεριά, ο Ολυμπιακός είναι μία πολύ λογική ομάδα για να βγει στο 'Etihad' και να κάνει ανταρτοπόλεμο. Να δημιουργήσει θυμό σε τέτοιο αντίπαλο, δεν θα ήταν ευεργετικό. Τα όρθια κορμιά ήταν ό,τι χρειαζόταν για να αλλοιώνουν πάσες, να κάνουν καραμπόλες, να δίνουν κόρνερ και να βρίσκουν την μπάλα πριν περάσει μία κάθετη. Αυτό που δεν γινόταν ήταν να μην κάνει ο Κέβιν ντε Μπρόινε την ακριβή πάσα στον Τόρες, στο πόδι του ακριβώς στο πρώτο βήμα της επιτάχυνσης, για το 1-0. Εκείνη τη στιγμή, ο Πέδρο Μαρτίνς πρέπει να ένιωσε πολύ ήσυχος. Αυτό που θα γινόταν είχε ήδη συμβεί. Η Σίτι έβαλε το τρένο στις ράγες και έχει παιχνίδι την Κυριακή στο Μάντσεστερ με τη Λίβερπουλ, στο οποίο αν ηττηθεί μένει 8 βαθμούς πίσω από την κορυφή. Οπότε είχε έρθει η στιγμή να λειτουργήσει το πλάνο.

Ένας παθητικός Ολυμπιακός, ο οποίος, φυσικά, για να μπορέσει να είναι ανταγωνιστικός έπρεπε να πάρει όλο το φάσμα των ικανοτήτων του Ζοσέ Σα, χρειαζόταν σιγά σιγά να διευθετεί διάφορα ζητήματα. Να κάνει λίγο περισσότερη κυκλοφορία στον άξονα. Να περνάει μπάλες από το δικό του μισό σε εκείνο της Σίτι. Να ανακτήσει μια κάποια αυτοπεποίθηση, ότι καταρχάς μπορεί να ανέβει στην απόσταση που θα δύνατο να απειλήσει τον Έντερσον. Τέτοια επιμέρους στοιχεία παίρνουν χρόνο. Ο Μαρτίνς δεν βιαζόταν. Ευχόταν, τουναντίον, να μείνει στο 1-0 το ματς μπαίνοντας στο τελευταίο δεκάλεπτο. Σε αυτήν την κατάσταση υπήρξαν αναποδιές. Μια στραβοκλωτσιά του Έντερσον ο Μαντί Καμαρά δεν την έκανε ευκαιρία, την έκανε κατοχή. Ο φόβος ταίριαζε, να υπάρχει. Αλλά ο Ολυμπιακός βρισκόταν σε κατάσταση που γινόταν να πάρει κάτι για τόσο πολλή ώρα, που έμοιαζε ανέλπιστο.

Στο ημίχρονο, η κατοχή του ήταν 34%. Στο 70', 45%. Υπήρχε συνεχώς ανάγνωση του ματς, μια κεκαλυμμένη φιλοδοξία δύσκολα αναγνωρίσιμη. Σιγά σιγά, κάποιοι παίκτες ανέβαιναν. Προς το τέλος του πρώτου ημιχρόνου, έγινε και πρέσινγκ στην άμυνα της Σίτι. Κάτι που επαναλήφθηκε. Οι σέντρες που σημάδευαν τον Γιουσέφ ελ Αραμπί, με στόχο να τον βρουν σε καταστάσεις ένας εναντίον ενός, δεν ήταν ανέκδοτη ιστορία. Κάποιες προειδοποιήσεις για τον Έντερσον. Μπήκαν Γιώργος Μασούρας και Αχμέντ Χασάν, δείγμα ότι θα χρειαζόταν ένας ποδοσφαιριστής που θα έμπαινε τρέιλερ στην περιοχή αν η μπάλα, από μεταβίβαση στα δεξιά, περνούσε στην αριστερή πλευρά.

Στο τέλος, όλο αυτό δεν έγινε, επειδή, με το γήπεδο πια ανοιχτό, ο Ντε Μπρόινε έδωσε στον Ζεσούς και ο τελευταίος σκόραρε με ένα σουτ λίγων πιθανοτήτων, φτάνοντας τα 15 γκολ σε 24 παιχνίδια Champions League. Αλλά το πλάνο του Μαρτίνς πρέπει, εκ των υστέρων, και παρά το γκολ του Ζοάο Κανσέλο όταν πια δεν ήταν μείζονος σημασίας, να θεωρείται τουλάχιστον όχι αποτυχημένο. Θα μπορούσε κάποιος να επικρίνει την έλλειψη θάρρους και τον αναξιοποίητο χρόνο των πρώτων 45 λεπτών, θα γινόταν ενδεχομένως να μιλήσει και για δέος απέναντι σε έναν τέτοιον αντίπαλο, αλλά ο Ολυμπιακός έδειξε ακριβώς τον πήχη στον οποίο βρίσκεται η αυτογνωσία του.

Εν ολίγοις, σε ένα παιχνίδι που δεν θα έπαιρνε κάτι ούτως ή άλλως, χρησιμοποίησε μια στρατηγική που έδινε το δικαίωμα στην αντίπαλό του να κατακτήσει τους τρεις βαθμούς της νίκης μόνο επειδή το οπλοστάσιό της είναι κατά πολύ ισχυρότερο από αυτό των 'ερυθρόλευκων'. Τούτο συνέβη, για να μείνει σε θέση διεκδίκησης όσο πιο πολύ γινόταν. Βγήκε στο 81', με ένα σουτ που στην αρχική λήψη έμοιαζε να φεύγει έξω. Κι έτσι θα συνέβαινε. Με κάτι στο οποίο ήταν αδύνατον να αντιδράσει.