Ο Φαν'τ Σιπ ακροβατεί επικινδύνως πάνω στη φιλοσοφία του Ρεχάγκελ

Αν κάτι έχει επηρεάσει σε γενικότερο επίπεδο ο κορονοϊός και ό,τι αλλαγές έχει αυτός φέρει, είναι η Εθνική ομάδα. Η Ελλάδα του 2019 και των τελευταίων αγώνων δεν έχει καμία σχέση με την Ελλάδα του 2020 στα ματς που έχει δώσει έως τώρα. Αυτό φαίνεται ξεκάθαρα από τις επιλογές του Τζον φαν'τ Σιπ, που δείχνει ακόμα να ψάχνεται και σε κάθε ματς αλλάζει την ενδεκάδα σαν να το έχει... τάμα (για να θυμηθούμε τις προ Ολλανδού παρουσίες στον πάγκο του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος).

Στο φιλικό κόντρα στην Αυστρία, το οποίο οι περισσότεροι αντιλήφθηκαν λίγο πριν από τη σέντρα του, σε μία έτσι κι αλλιώς περίεργη και γεμάτη εξωαθλητικά ημέρα οπότε δικαιολογούνται, ο ομοσπονδιακός προπονητής πήγε πάλι σε νέα πρόσωπα, κάποια εξ αυτών κυριολεκτικά νέα πρόσωπα αφού έκαναν το ντεμπούτο τους (Σωκράτης Διούδης και Γιώργος Κυριακόπουλος). Πήγε και σε μία έμπειρη επιλογή, αυτήν του Γιώργου Τζαβέλλα στη γνώριμή θέση του, ενώ πήγε και σε μία επιλογή που ξάφνιασε, αλλά έχει βάση κυρίως στα εκτός έδρας ματς που έχουν υψηλότερο δείκτη δυσκολίας: έβαλε τον Κώστα Φορτούνη σε θέση ψευδο-φορ.

Αν πρέπει κάτι να κρατήσουμε από αυτά που είδαμε το βράδυ της Τετάρτης, σίγουρα δεν είναι το 1ο ημίχρονο. Ένα 45λεπτο που η Ελλάδα μπήκε στον αγωνιστικό χώρο μόνο για να αμυνθεί, λες και είχε να διαφυλάξει κάτι. Στο 2ο μέρος, η Εθνική δεν έθελξε με την παρουσία της απέναντι στην πίεση των Αυστριακών, αλλά η μαχητικότητα του Ταξιάρχη Φούντα κι η εκτελεστική ικανότητα του Φορτούνη έφεραν το 1-0. Και ύστερα το... χάος. Η Αυστρία ανέβασε την πίεσή της και βρήκε... πρόσφορο έδαφος για να φτάσει εύκολα στην ανατροπή και την τελική επικράτηση.

Φιλικό είναι οπότε δεν έγινε και κάτι, θα πουν οι περισσότεροι, αλλά η μεγάλη εικόνα είναι το θέμα κι εδώ ακριβώς είναι τα ερωτήματα που πρέπει να απαντηθούν: ο Φαν'τ Σιπ, ο οποίος έχει κατηγορηθεί για πολλά, αλλά ειδικά με την περίπτωση Δημήτρη Σιόβα, καλείται σχεδόν υποσυνείδητα σε κάθε ματς να δίνει απαντήσεις, δείχνει ακόμα να ψάχνεται. Αντιμετωπίζει τόσο τα επίσημα, όσο και τα φιλικά σαν προετοιμασία, ώστε να καταλήξει στον βασικό κορμό. Εκτός αν είναι της λογικής ότι η Εθνική δεν χρειάζεται βασικό κορμό, αλά Ότο Ρεχάγκελ, αλλά επιλογές βάσει φόρμας και γενικότερης εικόνας.

Στο φιλικό με την Αυστρία πάντως πήγε σε πιο ορθολογικές επιλογές. Διάλεξε τους λεγόμενους καλύτερους (Φορτούνης, Ανδρέας Μπουχαλάκης, Δημήτρης Κουρμπέλης για παράδειγμα) και πρόσθεσε σε αυτούς τον Φούντα που συνεχίζει να είναι σε εξαιρετική φόρμα, τον Στράτο Σβάρνα που φαίνεται να είναι η σταθερή επιλογή στα μετόπισθεν και τον Κυριακόπουλο που πήρε την... κρυάδα.

Είχε 'ανορθογραφίες'; Προφανώς. Μία εξ αυτών η επιλογή να βάλει τον Βασίλη Λαμπρόπουλο στο δεξί άκρο της άμυνας, σε μία θέση που δεν τη γνωρίζει, σαν να έλεγε στους Αυστριακούς ελάτε κατά μέτωπο από εκεί να επιτεθείτε. Είναι αυτές οι ομολογουμένως περίεργες επιλογές, σε κάποιες εκ των περιπτώσεων που δίνουν πάτημα για κριτική στον Ολλανδό, άλλο βέβαια αν αυτήν τις περισσότερες φορές δεν έχει να κάνει με το αγωνιστικό κομμάτι.

Πάντως, με τα μέχρι τώρα δεδομένα και με βάση όσα έχουμε δει στο τελευταίο μισό του 2020, η Εθνική έχει πάρα πολύ δρόμο να διανύσει. Όχι σε ό,τι αφορά στην ανάπτυξή της ως ομάδα, στο λεγόμενο come back, αλλά περισσότερο στο να πείσει. Κυρίως να πείσει άπαντες ο Ολλανδός προπονητής ότι έχει ένα συγκεκριμένο πλάνο, αλλά χρειάζεται υπομονή.

Μέχρι τώρα ο Φαν'τ Σιπ φαίνεται να βάζει τρικλοποδιές στον εαυτό του και δυσκολεύει ακόμα περισσότερο το έργο του, σε μία περίοδο που φαντάζει επιτακτική η ανάγκη αποτελεσμάτων, για να έρθει ο χρόνος κι η ηρεμία. Το τελευταίο σίγουρα λείπει από το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα, όσο κι αν προσπαθεί ο ομοσπονδιακός τεχνικός να χτυπήσει το χέρι στο 'τραπέζι' και να ξεκαθαρίσει ότι αυτός είναι το αφεντικό. Ο Ρεχάγκελ, για παράδειγμα, το έκανε πιο εύκολα και χωρίς κόπο. Και τα αποτελέσματα ήρθαν μόνα τους και σχετικά γρήγορα, δίνοντάς του τον χρόνο να δουλέψει. Ο Φαν'τ Σιπ προς το παρόν θέλει αλλά δεν μπορεί να γίνει Ρεχάγκελ.