Ο Παναθηναϊκός θυμίζει επιθεώρηση που δεν είναι καν αστεία

Τον Αντρέα Στραματσόνι κάποιος τον έφερε, δεν 'προσγειώθηκε' στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας. Τον Μαρίνο Ουζουνίδη επίσης κάποιος τον έδιωξε. Τον Γιώργο Δώνη, τον Ντάνι Πογιάτος, ακόμα και αυτόν τον αλήστου μνήμης Φάμπρι. Ένα "φύγε εσύ, έλα εσύ" προπονητών και ποδοσφαιριστών, που όχι μόνο διαμορφώνουν την ιστορία του Παναθηναϊκού τα τελευταία χρόνια, αλλά αλλοιώνουν το DNA του. Το πρόβλημα των 'πράσινων' δεν είναι στα πρόσωπα που κάθονται στον πάγκο, αλλά στο κέντρο αποφάσεων, όντας πλέον ξεκάθαρο ότι η ιδιοκτησία δεν έχει κανένα απολύτως ενδιαφέρον για την όποια επένδυση, παρά μόνο αυτή να μη μεγαλώσει κι άλλο τη 'μαύρη τρύπα'.

Στον Παναθηναϊκό του Γιάννη Αλαφούζου ο κόσμος στέκεται σε πρόσωπα που κατά καιρούς περνούν από τον σύλλογο, χωρίς να ασχολείται με το ένα που παραμένει και είναι αυτό που ορίζει την πορεία του συλλόγου. Υπάρχει μία επαναλαμβανόμενη συζήτηση για τον Δώνη, για παράδειγμα, που έχει γίνει σημείο αναφοράς της παναθηναϊκής οικογένειας, ακόμα και τώρα που εκείνος βρίσκεται στο Ισραήλ. Το όνομά του παραμένει στα χείλη φιλάθλων και δημοσιογράφων, αν κι η σελίδα έχει αλλάξει, τα πράγματα έχουν πάρει το δρόμο τους και ο Παναθηναϊκός έχει να αντιμετωπίσει μία νέα κατάσταση.

Ο Δώνης έφυγε, δικαίως εξανίστανται οι φίλαθλοι για τον άκομψο τρόπο με το οποίο ήρθε το 'διαζύγιο', δικαίως τον φέρνουν σε σύγκριση με τον Πογιάτος, αλλά το θέμα δεν είναι ο Δώνης. Ούτε ο Ουζουνίδης ούτε οποιοσδήποτε άλλος προηγήθηκε των δύο. Είναι ο τρόπος που λειτουργεί ο Παναθηναϊκός, ο τρόπος που επιλέγει προπονητές, ο τρόπος που 'χτίζει' ένα πλάνο, ο τρόπος που προσπαθεί να αλλάξει σελίδα, καταφέρνοντας -γιατί περί κατορθώματος πρόκειται- κάθε φορά να πέσει το καράβι στα 'βράχια'.

Για τον Αλαφούζο, ο Παναθηναϊκός φαίνεται ότι είναι κάτι παράταιρο, ακόμα κι οι σοβαρές συζητήσεις για το γήπεδο και τα περί Βοτανικού φαντάζουν επιθεωρησιακό νούμερο σε τηλεοπτική λούπα ένα βράδυ Σαββάτου. Κάτι σαν "καλό, ε" αντηχεί στα αυτιά των φίλων του Παναθηναϊκού μία τέτοια κουβέντα. Όταν τα προβλήματα μεγαλώνουν, ο σύλλογος μικραίνει και φως στο τούνελ δεν υπάρχει.

Το αν ο Πογιάτος δεν μπορεί να χωρέσει στην ενδεκάδα Φεντερίκο Μακέντα και Καρλίτος ή αν θα δουλέψει στη διακοπή του πρωταθλήματος για να βελτιώσει τον Παναθηναϊκό ή τέλος πάντων ό,τι δημοσιογραφικό κλισέ διαβάσατε αυτές τις μέρες, είναι απλά το δέντρο. Το δάσος είναι στο βάθος, ουδείς το βλέπει ή μάλλον άπαντες φοβούνται να το δουν. Σαν το 'Σκοτεινό Χωριό' του Μ. Νάιτ Σιάμαλαν, σαν το δυστοπικό δάσος που δεν ξέρεις τι κρύβει στην άλλη πλευρά του.

Δυστοπικό είναι όλο το 'είναι' του συλλόγου. Σήμερα ο Πογιάτος και ο Ρόκα, αύριο κάποιος άλλος Πογιάτος, μία πρέζα από γηπεδικό στην κατσαρόλα και όλα καλά. Θα ξεχαστεί η ήττα από τον Άρη, όπως ξεχάστηκε η γκέλα στη Λάρισα, η ήττα στην πρεμιέρα στην Τρίπολη, όπως θα ξεχαστεί με ποιον παίζει την επόμενη αγωνιστική, πόσους βαθμούς έχει, πόσα γκολ υπέρ, πόσα κατά. Όπως γενικότερα ξεχνιέται η ιστορία του, σε μία ισορροπία παράνοιας.

Είναι μία παράταιρη καθημερινότητα για έναν σύλλογο που η καθίζησή του θυμίζει λακκούβα στην Κηφισίας, με τσιμεντένιο μπάλωμα που θα 'ανοίξει' με την πρώτη βροχή. Όταν σταματήσει να αποτελεί είδηση η παρουσία του μεγαλομετόχου στις εξέδρες και γίνει πραγματική είδηση ο λόγος της παρουσίας του μεγαλομετόχου στον σύλλογο και πώς αντιλαμβάνεται το μέγεθος του, τότε και μόνο τότε ίσως ξεκαθαριστεί το σήμερα και το αύριο του Παναθηναϊκού. Με το χθες να έχει χαθεί, περνώντας στη λήθη, το σήμερα και το αύριο είναι ο πραγματικός λόγος για να ασχοληθεί κάποιος με τους 'πράσινους'. Κι αυτός ο κάποιος να μην είναι ψυχολόγος.

Μέχρι τότε και αφού προσμετρώνται τα χρόνια που ο Παναθηναϊκός είναι στην τροχιά της καταστροφής, μία Νατάσσα Μποφίλιου, ένας Αλκίνοος Ιωαννίδης, άντε στο τσακίρ κέφι ένας Θανάσης Παπακωνσταντίνου θα αντηχεί στα αυτιά των φιλάθλων του Παναθηναϊκού σαν τη μελωδία της κατάθλιψης. Όχι γι' αυτά που έγιναν, αλλά γι' αυτά που θα γίνουν.