Δεν έστειλε ο Άγιαξ στην Μπλάκμπερν τον Δώνη

Σήμερα, Δευτέρα (3/4), συμπληρώνονται 21 χρόνια από το έπος του Παναθηναϊκού στο Αμστερνταμ ( με την μνημιώδη νίκη επί του Αγιαξ στον πρώτο ημιτελικό του Τσάμπιονς Λιγκ). Εκείνη η τρομερή επιτυχία βασίστηκε εν πολλοίς στην κούρσα του Γιώργου Δώνη με την μπάλα στα πόδια στο 87ο λεπτό, η οποία κατέληξε στην ασίστ του Κριστόφ Βαζέχα και στο γκολ που σφράγισε την ιστορία του αγώνα.

Ο αστικός μύθος που συνοδεύει εκείνη την κούρσα από εκείνη την ημέρα μέχρι και σήμερα αναφέρει ότι ο....δράστης Γιώργος Δώνης εξασφάλισε το ηγεμονικό συμβόλαιο στην Μπλάκμπερν λόγω ακριβώς εκείνης της ενέργειας. Το έχουμε ακούσει δεκάδες φορές και είναι λογικό. Επρόκειτο για ημιτελικό Τσάμπιονς Λιγκ, απολύτως φυσικό οι σκάουτ είχαν συγκεντρώσει τα βλέμματα πάνω του και κυρίως στους μάλλον άγνωστους στο ευρύ ευρωπαϊκό κοινό ποδοσφαιριστές του Παναθηναϊκού.

Η πραγματικότητα, ωστόσο, είναι αρκετά διαφορετική. Ο Γιώργος Δώνης όταν έμπαινε να παίξει στο Αμστερνταμ τον ημιτελικό με τον πολύ μεγάλο Αγιαξ του Λουίς φαν Χάαλ είχε σχεδόν εξασφαλίσει το μέλλον του, αφού είχε πάρει ήδη στα χέρια του την πρόταση-μαμούθ της Μπλάκμπερν. Μέχρι όμως αν φτάσουμε εκεί, το σήριαλ της μεταγραφής έπαιξε πολλά επεισόδια.

ΕΤΣΙ ΞΕΚΙΝΗΣΕ ΤΟ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ

Ολα άρχισαν τον Σεπτέμβριο του 1995 σ' ένα φιλικό παιχνίδι της Εθνικής ομάδα με την Γιουγκοσλαβία στο γήπεδο της Τούμπας. Σε εκείνο το ματς, ο Δώνης μπήκε αλλαγή και με την ταχύτητά του εντυπωσίασε τους δεκάδες σκάουτ και μάνατζερ που παρακολουθούσαν δια ζώσης στο ματς. Ευρωπαϊκά γραφεία ατζέντηδων ενδιαφέρθηκαν έντονα για τον Έλληνα παίκτη (ο οποίος εκείνη την εποχή ήταν 26 ετών) και τον προσέγγισαν για να του φέρουν προσφορές.

Η πρώτη ομάδα που ενδιαφέρθηκε εμπράκτως για το “τρένο” ήταν η Σεβίλλη. Μάλιστα αντιπρόσωποι της ισπανικής ομάδας ήρθαν στην Αθήνα τον Νοέμβριο του 1995 και έκαναν ραντεβού με την πλευρά Δώνη αναζητώντας φόρμουλα συνεργασίας. Ομως, τελικά η υπόθεση ναυάγησε (η Σεβίλλη όμως επέμεινε στο ελληνικό ταλέντο αποκτώντας τον Βασίλη Τσιάρτα και τον Πέτρο Μαρινάκη).

Στη συνέχεια έφτασαν προσφορές τόσο από την Παρί Σεν Ζερμέν όσο και από τη Μάντστεστερ Γιουνάιτεντ η οποία όμως είχε και άλλες επιλογές για τη θέση. Η προσφορά της Μπλάκμπερν έφτασε τον Ιανουάριο του 1996 και είχε κάτι που την ξεχώριζε από τις υπόλοιπες, ακόμα και από αυτή της Γιουνάιτεντ. Ηταν η διπλάσια, μία πραγματικά εκπληκτική πρόταση που δύσκολα κάπως θα μπορούσε να αρνηθεί.

Εννοείται ότι μέσα στη σεζόν και με την ξέφρενη πορεία του Παναθηναϊκού στο Τσάμπιονς Λιγκ η αξία του Δώνη ( εκ των πρωταγωνιστών σε ουκ ολίγα ματς) ανέβηκε και άλλο κάτι που το έλαβε υπόψιν η Μπλάκμπερν στην προσφορά της. Οταν ο Έλληνας εξτρέμ μπήκε να παίξει στο Αμστερνταμ, η μεταγραφή του στη Ρόβερς ήταν σχεδόν τελειωμένη, έλειπαν μόνο οι υπογραφές στα συμβόλαια υπόθεση που εκείνη την εποχή δούλευε μεγάλο γραφείο ατζέντηδων στην Αγγλία.

Πριν τελειώσει η σεζόν, μπήκαν και οι ... τζίφρες και ο Δώνης έγινε επισήμως ο πρώτος Ελληνας παίκτης που έβρισκε δουλειά ( και τι δουλειά) στον παράδεισο της Πρέμιερ Λιγκ. Το συμβόλαιο ήταν όντως εκπληκτικό και ουσιαστικά εξασφάλισε το μέλλον του παίκτη ο οποίος, σημειωτέον, μέχρι τότε ήταν ένας από τους χαμηλόμισθους παίκτες του Παναθηναϊκού.

Συμπέρασμα: Η κούρσα δεν εξασφάλισε τη μεταγραφή, ούτε καν την επικύρωσε. Απλώς επιβεβαίωσε την αξία του Έλληνα άσου ο οποίος, όπως αναφέραμε, είχε πάρει ήδη τις αποφάσεις του.