Η απάντηση στον Ντι Μαρία ήρθε από Έλληνα παίκτη και ήταν πληρωμένη

Την Τρίτη ο Άνχελ Ντι Μαρία θέλησε να περιγράψει με έντονα δραματικό τρόπο τις δυσκολίες της καθημερινότητας ενός επαγγελματία ποδοσφαιριστή -προφανώς top επιπέδου στη δική του περίπτωση. Αν κάποιος εξωγήινος αποφάσιζε να επισκεφθεί την ίδια μέρα τον πλανήτη γη και έπεφτε πάνω στο αγωνιώδες ποστ του Αργεντινού στο instagram, θα πίστευε πως το ποδόσφαιρο είναι μια δουλειά που περιλαμβάνει μαστίγωμα, ταπείνωση, εξευτελισμό και σπάσιμο μαρμάρων με τσιμπιδάκι μαλλιών αντί ενός πιάτου μουχλιασμένης φακής την ημέρα.

Η αλήθεια είναι πως ο κόσμος του ποδοσφαίρου μπορεί να αποδειχθεί πολύ σκληρός ορισμένες φορές. Σχεδόν άκαρδος, ακόμη και αποκρουστικός. Όχι όμως για όλα όσα θεωρεί ζόρια ο Ντι Μαρία. Όχι γιατί ως παίκτης του ανώτερου επιπέδου με βασιλικό συμβόλαιο είσαι υποχρεωμένος να κάνεις προπόνηση με βροχή ή ζέστη. Όχι γιατί η μαμά σου όταν ήσουν μικρός και γύριζες από την προπόνηση σου ζητούσε να αφήσεις στην άκρη τα λερωμένα σου παπούτσια και να πας για μπάνιο. Όχι γιατί δεν μπορείς απλά να κοιμάσαι τις Κυριακές, ούτε γιατί σου παραπονέθηκε η κοπέλα σου για τον χρόνο που περνάτε μαζί.

Όχι γιατί αγωνίστηκες άρρωστος ή κάνοντας μια ένεση, ούτε γιατί πιέστηκες ψυχολογικά, περιμένοντας να μάθεις από τον προπονητή σου αν είσαι στην ενδεκάδα ή στον πάγκο...

Αλλά για τους λόγους που περιγράφει ένας συνάδελφος του Ντι Μαρία, ο Πάνος Αντωνίου, 21 ετών. Προφανώς ο Αργεντινός σταρ δεν τον γνωρίζει, ωστόσο αν μπορούσε να διαβάσει τη δική του εμπειρία, θα καταλάβαινε τι πραγματικά σημαίνει να αντιμετωπίζεις το σκληρό πρόσωπο του επαγγελματικού ποδοσφαίρου.

"Είμαι ένας ποδοσφαιριστής 21 χρονών. Έφυγα 16 χρονών από το σπίτι μου, για να παίξω σε ομάδα υποδομών μιας ΠΑΕ και να ακολουθήσω το παιδικό μου όνειρο.

Νομίζω ότι αυτά τα 5 χρόνια έχω δει τη χειρότερη πλευρά του ελληνικού ποδοσφαίρου. Στημένα παιχνίδια, που προσπαθείς, με κάθε τρόπο να αποφύγεις να παίξεις, για να μην τελειώσει η καριέρα σου, πριν καν ξεκινήσει. Συμπαίκτες με μάτια κατακόκκινα από το αλκοόλ και τις ναρκωτικές ουσίες της προηγούμενης νύχτας. Άθλιες συνθήκες εγκαταστάσεων.

Για χρόνια δεν είχαμε γήπεδο και δανειζόμαστε γήπεδα άλλων ομάδων. Εννοείται ότι δεν είχαμε για χρόνια ζεστό νερό το χειμώνα. Ενώ το αποκορύφωμα ήταν ότι για μια χρονιά κάναμε προπόνηση για κάποιους μήνες χωρίς φως. Το μόνο που είχαμε ήταν ένας προβολέας, σε μια κολόνα της ΔΕΗ, με ρεύμα από τη διπλανή καφετέρια και τα φώτα των αυτοκινήτων που είχαμε ανάψει. Όσο, γελοίο, τραγελαφικό και «ελληνικό» αν ακούγεται, το κάναμε και αυτό.

Έχω δει πώς είναι να μη σε βλέπει ο προπονητής της πρώτης ομάδας. Πώς είναι μια ολόκληρη διοίκηση να σου τάζει το χειμώνα συμβόλαιο για το καλοκαίρι και το καλοκαίρι άλλο για τα Χριστούγεννα. Και ένα πρωινό, μετά από προσπάθειες, θυσίες και ατελείωτες υποσχέσεις, να σου λένε «πρέπει να έρθεις, να πάρεις το δελτίο, ο προπονητής δεν ασχολείται με πιτσιρικάδες και είσαι μεγάλος για αυτόν» στα 20 σου χρόνια, ενώ στα 18 σου έλεγε ότι είσαι μικρός, «πάρε παιχνίδια με τη δεύτερη ομάδα».

Μετά από αυτό, όπως όλοι ξέρουν και όλοι σου προτείνουν, είναι ο δρόμος της Γ’ Εθνικής, για να πάρεις παιχνίδια και ίσως σε ψαρέψει κάποιος από μεγαλύτερη ομάδα. Πήγα! Γιατί, ενώ ήξερα ότι οι πιθανότητές μου να εκπληρώσω το όνειρό μου και να γίνω επαγγελματίας έχουν ρεαλιστικά σχεδόν εκμηδενιστεί, δεν ήμουν διατεθειμένος να τα παρατήσω.

Ε εκεί, ό,τι σας περιέγραψα πριν ήταν χειρότερο επί 10. Και φτάνουμε στις 7 Οκτωβρίου του 2018. Το πρώτο μου παιχνίδι στη Γ’ Εθνική. Ο προπονητής με βάζει να παίξω και στη δεύτερη φάση κάνω ένα τάκλιν και σπάω την κνήμη από το δεξιό μου πόδι.

Στο νοσοκομείο με πάει ένας συμπαίκτης μου, με το δικό μου αυτοκίνητο. Από τη διοίκηση όλοι κοίταγαν πώς θα αποφύγουν την ταλαιπωρία του δημόσιου νοσοκομείου στη συμπρωτεύουσα. Μόνο μετά από δική μου επιμονή φιλοτιμήθηκε να έρθει γραμματέας της ομάδας.

Μετά από αυτή τη μέρα άλλαξε όλη μου η ζωή. Τοποθετήθηκαν υλικά εντός του ποδιού, δηλαδή ένας ήλος εντός της κνήμης και βίδες. Για μήνες είχα πατερίτσες, για μήνες δεν μπορούσα να ελέγξω 100% το πόδι μου, για μήνες ένιωθα πόνους σε κάθε μου βήμα.

Και φτάνουμε στο σήμερα, 9 μήνες μετά. Ακόμα έχω πόνους, ακόμα το πόδι μου δεν έχει κολλήσει 100%, ενώ θα έπρεπε. Το μεσημέρι πήρα ενδοφλέβια φάρμακα, μήπως και κολλήσει και δε χρειαστεί να κάνω σε 2 μήνες πάλι χειρουργείο και όλα πάλι από την αρχή.

Εννοείται ότι από την ομάδα δεν ξαναπήρα μισθό, εννοείται ότι δεν έβαλαν ούτε ένα ευρώ για το χειρουργείο και τους γιατρούς. Ίσως από πείσμα, που όλοι πιστεύουν ότι πλέον δεν μπορώ.

Η ώρα που γράφω αυτό το κείμενο είναι 2.55 το ξημέρωμα και ψήνομαι στον πυρετό, λόγω του φαρμάκου. Τους τελευταίους μήνες σκέφτομαι όλη μέρα, κάθε μέρα ένα πράγμα. ΓΙΑΤΙ να ξαναπαίξω; ΓΙΑΤΙ να σηκωθώ να πάω στο γήπεδο και στο γυμναστήριο κάθε μέρα; Ψάχνω το κίνητρο, για να δουλέψω και να μην τα παρατήσω και δε βρίσκω καμία προφανή απάντηση.

Ακόμα ειλικρινά δεν έχω ιδέα τι θα γίνει, αλλά ο λόγος που τα γράφω αυτά, πέρα από τα παιδιά στο βίντεο που έχουν περάσει κάτι παρόμοιο είναι δυο άνθρωποι που με τα λόγια τους με βοήθησαν πολύ.

Ο ένας είναι ο Ετεοκλής Παύλου, που έχει χάσει το ένα του πόδι και είπε: «Ωραία! Αν αναρωτιέσαι γιατί συνέβη αυτό σε σένα και όχι σε κάποιον άλλον, βγες έξω και δείξε έναν άλλο που θα ήθελες να το πάθει αυτό στη θέση σου». Σας εγγυώμαι κι εγώ. Δε γίνεται. Ούτε στο χειρότερό σου εχθρό. Σε σένα συνέβη και πρέπει να σηκωθείς από τον καναπέ και να το παλέψεις.

Ο δεύτερος είναι ο Λευτέρης Πετρούνιας που έταζε χρυσό στο Παγκόσμιο, με κατεστραμμένο ώμο, μόνο και μόνο, για να πιέσει τον εαυτό του και να τα καταφέρει.

Αυτός είναι ο λόγος που τα λέω αυτά δημόσια. Σας ευχαριστώ.

Πάνος Αντωνίου".

(το μήνυμα του νεαρού ποδοσφαιριστή δημοσιεύευεται στη fb page των Solidarity Athletes - Αλληλέγγυοι Αθλητές, ένα συνασπισμό επαγγελματιών αθλητών από διάφορα σπορ που θέλουν να κρατήσουν την ανωνυμία τους και βοηθούν εμπράκτως με πολλούς τρόπους αθλητές και αδύναμες κοινωνικές ομάδες)

Αν υπήρχε τρόπος να πέσει αυτό το κείμενο στα χέρια του Ντι Μαρία, πιθανόν να κοκκίνιζε από την ντροπή του. Ενδεχομένως να καταλάβαινε πόσο τυχερός είναι που έκανε ή κάνει προπονήσεις με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, τη Ρεάλ Μαδρίτης, την Παρί Σεν Ζερμέν ή την εθνική Αργεντινής υπό αφόρητη ζέστη ή καταρρακτώδη βροχή. Πόσο απλόχερα του χάρισε η ζωή τη δυνατότητα να αγωνίζεται κάθε Τετάρτη ή Κυριακή στα καλύτερα γήπεδα του κόσμου. Τι σημαίνει να κάνεις αυτό που ονειρεύεσαι από μικρός, εξασφαλίζοντας παράλληλα ευμάρεια και ευημερία για τον ίδιο και τα αγαπημένα του πρόσωπα. Ίσως πάλι να μην καταλάβαινε και τίποτα, συνεχίζοντας να ζει μέσα στη φούσκα του μικρόκοσμου του.

Θα μπορούσε, φυσικά, να κάνει έναν κόπο και να θυμηθεί τι έχουν πει ορισμένοι σπουδαίοι άνθρωποι του ποδοσφαίρου και όχι μόνο.

"Πίεση δεν έχει ούτε ο Ντιέγο Σιμεόνε ούτε οι Λιονέλ Μέσι και Κριστιάνο Ρονάλντο αν δεν βαλουν ένα γκολ ή αν δεν σπάσουν ένα ρεκόρ. Πίεση έχει ο πατέρας που γυρνά σπίτι μετά από μία ημέρα δουλειάς και του ζητούν τα παιδιά του φαγητό και κρύβεται από ντροπή γιατί δεν έχει να τους δώσει", είναι ένα δωρεάν μάθημα από τον Σιμεόνε.

"Δεν ανέχομαι να λέει ένας ποδοσφαιριστής ότι είναι κουρασμένος. Είναι προσβολή για την εργατική τάξη", είναι μια από τις πιο πλέον διάσημες τοποθετήσεις του εμβληματικού Κριστιάνο Λουκαρέλι.

"Αν νιώθω πίεση; Όχι. Αυτό είναι απλά μπάσκετ. Πίεση νιώθει ένας άστεγος άνθρωπος, που δεν ξέρει πότε θα φάει το επόμενο γεύμα. Πίεση νιώθει μια ανύπαντρη μητέρα, που προσπαθεί να πληρώσει το νοίκι της. Πληρωνόμαστε πολλά λεφτά για να παίζουμε ένα παιχνίδι. Μην με παρεξηγείτε – υπάρχουν προκλήσεις. Αλλά το να το αποκαλείς πίεση είναι σχεδόν προσβλητικό για τους κανονικούς ανθρώπους", είναι η τοποθέτηση που ανήκει στον Ντάμιεν Λίλαρντ.

Ίσως ο Ντι Μαρία να ανήκει στην κατηγορία των ανθρώπων που δυσκολεύονται να αξιολογήσουν καταστάσεις, ανήμποροι να αντιληφθούν τι συμβαίνει γύρω τους, στον πραγματικό κόσμο. Από την άλλη ποτέ δεν είναι αργά για κανέναν. Ούτε για τον Αργεντινό διεθνή μέσο. Θα μπορούσε να καταλάβει γρήγορα τις διαφορές, ζώντας για λίγους μήνες όσα περιγράφουν οι Σιμεόνε, Λουκαρέλι, Λίλαρντ. Ή ο Πάνος Αντωνίου. Μάλλον τότε θα αναθεωρούσε πολλά από όσα περιέγραψε στο instagram και που τόσο δραματικά θεωρεί πως βιώνει.

Η ώρα για την Premier League 2019-2020 έφτασε και το Contra.gr ετοίμασε ένα special podcast για να υποδεχθεί τη νέα σεζόν, μετά από μία χρονιά απόλυτης κυριαρχίας του αγγλικού ποδοσφαίρου. Γιώργος Περπερίδης και Κώστας Μπράτσος προσφέρουν τα προγνωστικά τους για την μάχη του τίτλου και του υποβιβασμού, ενώ δεν παραλείπουν να φτιάξουν την ενδεκάδα τους στο Fantasy Premier League τουρνουά από το Stoiximan.gr με εγγυημένα χρηματικά έπαθλα αξίας 250.000 ευρώ*!