Η άρνηση της Μπαρτσελόνα για τον Φάτι είναι μια πράξη υποκρισίας

Τα διαφορετικά μεταγραφικά μέτωπα εν καιρώ αγωνιστικής δράσης δεν άφησαν αμέτοχη την Μπαρτσελόνα. Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ φέρεται ηδη να έχει κάνει δύο κρούσεις στους 'μπλαουγκράνα' για τον Άνσου Φάτι. Κριτήριο του Όλε Γκούναρ Σόλσκιερ είναι ένας ικανός ποδοσφαιριστής που έχει πείνα, κάτι που ακόμη η Γιουνάιτεντ μπορεί να παρέχει στους παίκτες της. Όχι, βέβαια, σε όλους. Η ροπή προς τον Φάτι αφορά κυρίως σε συμπεριφορισιακό ζήτημα, μια και ο Νορβηγός προπονητής ψάχνει για ποδοσφαιριστές που δεν θα παράγουν ίντριγκα στα αποδυτήρια και δεν θα έχουν τάσεις φυγής.

Η Γιουνάιτεντ, παρά τις εκτιμήσεις περί πτώσεων στις τιμές που θα κινηθεί το μεταγραφικό παζάρι, μπόρεσε να προσφέρει εννιαψήφιο νούμερο για τον 17χρονο ποδοσφαιριστή από τη Γουινέα Μπιζάου, που στην αρχή της τρέχουσας σεζόν είχε γίνει ξαφνικά ένας υποψήφιος για να κουβαλήσει τη δάδα στη μετά-Λιονέλ Μέσι εποχή. Όποια παράνοια δημιουργήθηκε, δεν κράτησε πολύ, πάντως ήταν αρκετή ώστε να δικαιολογείται η ρήτρα που μπήκε, δηλαδή τα 170.000.000. Οι 'κόκκινοι διάβολοι' φέρεται να έβαλαν και ανταλλάγματα στη συζήτηση, αλλά η Μπαρτσελόνα κρατήθηκε σταθερή κι η απάντηση αφορούσε στο ότι αν η αγγλική ομάδα θέλει να κάνει δικό της τον ποδοσφαιριστή, πρέπει να δώσει αυτά τα 170.000.000 και, ταυτοχρόνως, ο έφηβος από το Μπιζάου να θέλει να μετακομίσει.

Οπότε, κρατήθηκε σταθερή στις αξίες της, κάτι που, βέβαια, δεν ίσχυε για ένα τρίμηνο. Διότι οι Καταλανοί, απορρίπτοντας τις προτάσεις για ένα -έστω- από τα πιο πολύτιμα περιουσιακά στοιχεία τους, δείχνουν ότι η συμπεριφορά τους ανήκει στη σφαίρα της υποκρισίας. Θα περίμενε κάποιος, εν πάση περιπτώσει, για τον σύλλογο που έκρουσε συναγερμό νωρίς νωρίς, από τον Μάρτιο κιόλας και λίγο μετά τη συνολική απαγόρευση, ζητώντας σχεδόν οικονομική βοήθεια, τουλάχιστον να σκεφτόταν τη χείρα βοηθείας με έμψυχο αντάλλαγμα, που θέλει να της παρέχει η αγγλική ομάδα. Όχι. Λες και δεν υπήρξαν ποτέ αυτοί οι 3 μήνες, η Μπαρτσελόνα ήταν σαν έτοιμη από καιρό στη μεταγραφική κρούση. Και κράτησε το γόητρό της, αν και έχει από τον Μάρτη απωλέσει την αξιοπρέπειά της.

Μία ομάδα με έσοδα 990.000.000 ευρώ τη σεζόν 2018-2019 είναι λογικό να μη συγκινηθεί από μία πρόταση στα 100.000.000. Όμως, μία ομάδα που η διοίκησή της προσπάθησε πραγματικά να βγάλει από τη μύγα ξύγκι, αδιαφορώντας για τον απάνθρωπο συμβολισμό που περιεχόταν στη συμπεριφορά της, δεν περίμενε κάποιος ότι θα αρνείτο αυτήν τη 'χρυσή' ευκαιρία, να πάρει 'παλιού' μεταγραφικού παζαριού χρήματα για να χάσει κάποιον που, εν προκειμένω, αποτελεί και μεγαλύτερο ρίσκο, λόγω ηλικίας και έλλειψης προσαρμογής, από το σύνηθες. Δεν αποτελεί επανάληψη η υπενθύμιση της 'δράσης' της διοίκησης στην πανδημία: προέβη κατευθείαν σε συζητήσεις με τους ποδοσφαιριστές για μεγάλη μείωση, βασίστηκε στη συμφωνία που έκαναν οι παίκτες της ομάδας μπάσκετ να 'χάσουν' ορισμένα από τα συμφωνηθέντα για το καλό του συλλόγου, έδειξε με το δάχτυλο τους παίκτες όταν απλώς αιωρήθηκε η περίπτωση άρνησης, κατηγορώντας τους για αρτηριοσκληρωτικούς και, το σπουδαιότερο, αποδέσμευσε όλους τους υπαλλήλους, ενώ το κράτος δεν δύνατο να προσφέρει κάποια οικονομική βοήθεια. Η Λίβερπουλ, που έκανε κάτι παρόμοιο την ίδια εποχή, πρώτον είχε τον κανόνα 80%-20% του κράτους, δηλαδή το 20% του μισθού να το βάλει η ίδια, και δεύτερον, υπαναχώρησε με την υποψία ότι ο κόσμος θα μπορούσε να αντιδράσει, όπως άφησε να εννοηθεί το Kop σε επίσημη επιστολή. Οι φίλοι των 'κόκκινων' ήταν σαφείς: δεν μπορούμε να παίρνουμε λεφτά από τον Άγγλο φορολογούμενο. Η Μπαρτσελόνα έκανε, μάλιστα, αίτημα στο κράτος (το οποίο η ίδια και βεβαίως όλη η Καταλονία δεν θέλουν σε αυτήν τη μορφή) να κάνει μονομερείς περικοπές μισθών σε υπαλλήλους.

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, λίγες μέρες αργότερα ο Μέσι ανακοίνωσε (και πια είναι κανόνας ότι οι ανακοινώσεις γίνονται στην ευρυζωνικότητα) ότι οι παίκτες συμφώνησαν μείωση του 70% των εναπομεινασών απολαβών τους, τουλάχιστον όσο κρατούσαν τα μέτρα απαγόρευσης εξαιτίας της πανδημίας. Ο Αργεντινός διερωτήθηκε για ποιον λόγο η διοίκηση έσπευσε να καταδείξει τους παίκτες ως ενόχους στην κατάσταση, ειδικά από τη στιγμή που δεν είχε ληφθεί η απόφαση. Ο Τζουζέπ Μαρία Μπαρτομέου (και οι συν αυτώ) δεν είχε θέμα να αφήσουν τους ποδοσφαιριστές, εκείνους που τους εξασφαλίζουν την ευημερία όσον αφορά στο κλαμπ, βορά στις ορέξεις του κόσμου, που ορθά, αν και αστραπιαία, είδε κακομαθημένα πάμπλουτα παιδάκια να τελούν υπό το καθεστώς της αναισθησίας.

Η διοίκηση φέρεται να 'έβγαλε' κοντά στα 50.000.000 ευρώ από τις μειώσεις, την ώρα που οι υπάλληλοι σε όλες τις περιμετρικές επιχειρήσεις και θέσεις εργασίας στο κλαμπ, δεν εργάζονταν. Αλλά, βέβαια, εδώ δεν πρόκειται για κλαμπ, αλλά για κάτι περισσότερο από κλαμπ, οπότε οι υπάλληλοι είναι κάτι περισσότερο από υπάλληλοι και η δουλειά, κάτι περισσότερο από δουλειά. Το ζην κατέστη αμελητέο.

Αν υπήρχε οποιαδήποτε υπόνοια ότι οι ποδοσφαιριστές έκαναν λάθος, αυτή καταστρατηγήθηκε προς τα τέλη του Μάη, ενώ οι παίκτες είχαν επιστρέψει στις προπονήσεις και η σεζόν επρόκειτο να συνεχιστεί. Ο Μπαρτομέου έκανε νέα πρόταση για μείωση, της τάξης του 10%, και αυτήν τη φορά έλαβε άρνηση. Κι αν πρόκειται να αναρωτηθούμε για την ενσυναίσθηση των ποδοσφαιριστών, θα πρέπει να αναρωτηθούμε γιατί όποτε βολεύει τον σύλλογο είναι μία εταιρεία και λειτουργεί με τους κανόνες της εταιρείας και όποτε δεν τον βολεύει γίνεται τα μαλλιά της Ιουλιέτας.

Αυτό το κλαμπ είπε "όχι" στα 100 μύρια που έδινε η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, η οποία εκ των έσω πέτυχε να καλύπτει το δικό της χάντικαπ με τους παίκτες, που δέχθηκαν μείωση 30% των απολαβών τους μόνο για τον Απρίλιο, να διατηρεί πληρωμένους τους υπαλλήλους της, να ανακοινώνει ζημία της τάξης του 51,7% στα έσοδά της τον Μάιο και, ταυτοχρόνως, να κάνει μία εντυπωσιακή πρόταση για έναν ποδοσφαιριστή που η απόκτησή του δεν συνεπάγεται αυτομάτως μία επιτυχημένη προσθήκη.

Οι διαδοχικές αποφάσεις της διοίκησης της Μπαρτσελόνα για τα καλά και συμφέροντά της έχουν στιγματίσει με δραματικό τρόπο τον σύλλογο και ό,τι αυτός θα μπορούσε να σημαίνει. Κι εδώ δεν πρόκειται για την πονηριά με την οποία έδρασε στην περίπτωση του Ερνέστο Βαλβέρδε ή με την οποία προσπαθεί να εξωθήσει τον Μέσι να δεχθεί μια επόμενη συμφωνία με πολύ λιγότερες απολαβές, αλλά για κάτι που ξεφεύγει από το αγωνιστικό κομμάτι. Αν απομονωνόταν το χρονικό κομμάτι Μάρτιος-Απρίλιος 2020, κάποιος θα έβρισκε ότι η εταιρεία που δρα έτσι έχει δραματικό πρόβλημα και δεν θυμίζει σε κάτι εκείνη που τα έσοδά της πλησίασαν το 1 δισ. ευρώ. Και θα αναρωτιόταν, βεβαίως, για ποιον λόγο δεν έγινε αποδεκτό ένα ποσό της τάξης των 100.000.000, που θα αποτελούσε μια πρώτης τάξεως ανάσα. Η απάντηση είναι απλή: διότι τα 100 εκατ. δεν αποτελούν ανάσα. Απλώς η διοίκηση δεν ήθελε να βοήθησει τους ανθρώπους που δουλεύουν στο κλαμπ και που έπρεπε να συντηρήσουν τις οικογένειές τους σε εποχές οι οποίες γίνεται να χαρακτηριστούν αφόρητες. Για να επιστρέψει το κλαμπ στην πρότερη ηθική κατάστασή του και να αφορά πάλι στους ανθρώπους που το θεωρούσαν (χωρίς ποτέ να είναι) ένα σύμβολο αντίστασης, πρέπει να γιατρέψει την πληγή της διοικητικής υποκρισίας του.