Η κριτική των "ερυθρόλευκων"

Η αγωνιστική άνοδος των ερυθρολεύκων στο δεύτερο ημίχρονο και η είσοδος του Ντάρμπισαιρ έφεραν την ανατροπή του 2-0 σε 2-2. Ολα όσα ακολούθησαν στην διάρκεια του ματς, στην παράταση και στην …αιώνια διαδικασία των πέναλτι είναι λίγο πολύ γνωστά. Σε αυτό που πρέπει να σταθούμε περισσότερο από όλα είναι στο προσωποκεντρικό χαρακτήρα που πήρε αυτός ο τίτλος με την παρουσία του Νικοπολίδη, αφού ήταν ο άνθρωπος που έβαλε την υπογραφή. Δικαιωματικά χαρακτηρίζεται ως το πρόσωπο του τελικού.

Ο Τοροσίδης ανέβηκε πολύ στο δεύτερο ημίχρονο, πήρε πολλές πρωτοβουλίες και βοήθησε επιθετικά. Πηγή κινδύνων ο Αβραάμ Παπαδόπουλος και με ανόητη ενέργεια στην φάση της αποβολής του με δεύτερη κίτρινη κάρτα, αφού έκανε φάουλ στο κέντρο του γηπέδου. Με καλές τοποθετήσεις ο Αντζας χωρίς, όμως, στο αποχαιρετιστήριο ματς να φτάσει την απόδοσή του στα επίπεδα που μας είχε συνηθίσει. Μουδιασμένα μπήκε στο γήπεδο ο Ντομί, όπως και όλος ο Ολυμπιακός στο πρώτο μέρος, αλλά ανέβηκε στο δεύτερο.

Ο Γκαλέτι είχε χαθεί στο πρώτο ημίχρονο, συνέβαλλε στην άνοδο του Ολυμπιακού στο δεύτερο, αλλά στην φάση του πανηγυρισμού του δικού του γκολ η ενέργειά του ήταν εντελώς ερασιτεχνική. Σε ρηχά νερά ο Πατσατζόγλου που δίκαια αντικαταστάθηκε, ενώ ο Ντάρμπισαιρ ήταν από τους καλύτερους παίκτες και απέδειξε ότι αξίζει φανέλα βασικού. Εκτός κλίματος ο Λέτο, πολύ καλύτερος ο Τζόρτζεβιτς, ενώ ο Μπελούτσι δεν φάνηκε καθόλου και ο Ντιόγκο ελάχιστα. O Οσκαρ έπαιξε λίγο για να κριθεί.