Η ομιλία του Κλοπ με το 'Rocky IV' ήταν ένα ανεπανάληπτο φιάσκο

"Ως Χριστιανός, πιστεύω μόνο σ' ένα Θεό και μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι ο Θεός δεν έχει να κάνει σε τίποτα με το ποδόσφαιρο". Η εισαγωγή του κειμένου που ο Γιούργκεν Κλοπ (υπ)έγραψε στο Players' Tribune, με αφορμή τη βράβευσή του ως Best FIFA Men's Coach 2019, δεν διαχωρίζει τις ποδοσφαιρικές από τις θρησκευτικές πεποιθήσεις του. Αραδιάζοντας τις λέξεις θεός-προπονητής μέσα στις ίδιες προτάσεις, έχει ως στόχο ν' απαλλάξει τον εαυτό του από την τελειότητα που του αποδίδεται, στον ίδιο ή σε άλλους συναδέλφους του. "Η αλήθεια είναι είναι ότι όλοι αποτυγχάνουμε, συνέχεια. Και όταν ήμουν νέος στην προπονητική αποτύγχανα πολύ", συνέχισε ο Γερμανός προπονητής κάνοντας προσπάθεια να πείσει ότι ήταν και παραμένει ένας θνητός, τρωτός, ευάλωτος άνθρωπος που λαθεύει. Πολλάκις.

Άλλα θεωρεί ως σωστά, ωστόσο η ζωή και το επάγγελμα που διάλεξε τον δίδαξαν να μην λαμβάνει τίποτα ως δεδομένο. Η ιστορία που μνημόνευσε από το 2011, όντας στην Ντόρτμουντ ήδη από το καλοκαίρι του 2008, ήταν το πιο αντιπροσωπευτικό παράδειγμα μιας δικής του οπτικής των πραγμάτων, η οποία όμως δεν είχε την ελάχιστη ανταπόκριση στους ποδοσφαιριστές του.

"Η δική μου Μπορούσια έπαιζε με την Μπάγερν. Ήταν ένα τεράστιο παιχνίδι στο πρωτάθλημα. Δεν είχαμε νικήσει στο Μόναχο για περίπου 20 χρόνια. Εμπνέομαι από τις ταινίες, οπότε κάθε φορά που χρειαζόταν να κινητοποιήσω τα παιδιά θα θυμόμουν πάντα τον Ρόκι Μπαλμπόα. Κατά τη δική του άποψη, θα πρέπει να προβάλουν το Rocky 1, 2, 3 και 4 στα δημόσια σχολεία παγκοσμίως. Θα έπρεπε να λειτουργεί όπως η αλφαβήτα. Αν βλέπεις αυτές τις ταινίες και δεν θέλεις να σκαρφαλώσεις στην κορυφή ενός βουνού, τότε πιστεύω ότι κάτι πάει στραβά με σένα. Τη βραδιά πριν παίξουμε με την Μπάγερν μάζεψα όλους τους παίκτες μου στο ξενοδοχείο για την ομαδική μας κουβέντα. Τα παιδιά κάθονταν κάτω. Τα φώτα ήταν σβηστά. Τους είπα την αλήθεια της κατάστασης. 'Η τελευταία φορά που η Ντόρτμουντ νίκησε στο Μόναχο, οι περισσότεροι από εσάς φορούσατε ακόμη Pampers'. Κατόπιν άρχισα να προβάλω σκηνές από το Rocky IV στην οθόνη".

Τις θυμάσαι τις πιο cult σκηνές της ταινίας. Με τον Ιβάν Ντράγκο (Ντολφ Λούντγκρεν), ένα θαύμα της φύσης και της φαρμακοδιέγερσης, να γυμνάζεται στις πιο σύγχρονες εγκαταστάσεις της κυβέρνησης και να λαμβάνει όλα τα βοηθήματα που θα τον έκαναν ανίκητο, τη στιγμή που ο Ιταλός επιβήτορας τρέχει μέσα στα χιόνια και σηκώνει κορμούς δέντρων λίγες ημέρες πριν από τη μεγάλη μάχη των δύο στην αφιλόξενη Μόσχα. Στη ρεβάνς για το θάνατο του Απόλλο Κριντ.

Ο Κλοπ παρομοίασε την Μπάγερν με τον Σοβιετικό γίγαντα και την Ντόρτμουντ με τον μικροκαμωμένο ήρωα από τη Φιλαντέλφια. "Αυτοί είμαστε εμείς. Είμαστε ο Ρόκι. Είμαστε μικρότεροι, ναι. Αλλά έχουμε το πάθος. Έχουμε την καρδιά του πρωταθλητή. Μπορούμε να κάνουμε το αδύνατο". Άκρως πωρωτική φράση που είχε συνοδεύσει με πολλά θαυμαστικά.

"Συνέχιζα την ομιλία μου ώσπου κάποια στιγμή, κοιτάω όλους τους παίκτες μου για να δω τις αντιδράσεις του. Περίμενα να σηκωθούν από τις θέσεις του, έτοιμοι να ανέβουν τρέχοντας ένα βουνό της Σιβηρίας, να τρελαθούν".

Τίποτα απ' όλα αυτά δεν συνέβη. "Όλοι τους κάθονταν εκεί, κοιτάζοντάς με με νεκρά μάτια. Εντελώς κενά. Με κοίταζαν σαν να 'λεγαν 'για τι πράγμα μας μιλάς αυτός ο τρελός τύπος;' Αντιλήφθηκα πως όταν το Rocky IV προβλήθηκε στις αίθουσες ήταν 1980-κάτι. Πότε γεννήθηκαν αυτά τα παιδιά; Στο τέλος τους είπα. 'Περιμένετε ένα λεπτό. Σηκώστε τα χέρια αν γνωρίζετε ποιος ήταν ο Ρόκι Μπαλμπόα'. Μόνο δύο σήκωσαν τα χέρια. Ο Ζεμπάστιαν Κελ και ο Πάτρικ Οβομογέλα". Ο πρώτος ήταν γεννημένος το 1980 και ο δεύτερος το 1979. "Ουδείς άλλος τον γνώριζε. Όλος μου ο λόγος, μια ανοησία. Αυτό είναι το πιο σημαντικό ματς της χρονιάς. Ίσως το πιο σημαντικό ματς στη ζωή των ποδοσφαιριστών και ο προπονητής τους ούρλιαζε για τη σοβιετική τεχνολογία και τη Σιβηρία για τα τελευταία 10 λεπτά. Μπορείτε να το πιστέψετε; Όφειλα ν' αρχίσω την ομιλία μου από την πρώτη στιγμή". Φιάσκο!

Ο Γερμανός προπονητής είχε αποτύχει (να εμπνεύσει). "Αυτό ακριβώς συμβαίνει στη ζωή. Είμαι κοινή θνητοί. Κάποιες φορές ντροπιάζουμε τους εαυτούς μας. Έτσι είναι. θεωρούμε ότι δίνουμε τον σπουδαιότερο λόγο της ιστορίας του ποδοσφαίρου και επί της ουσίας λέμε ανοησίες. Ξυπνάμε την επόμενη ημέρα και πάμε από την αρχή. Ξέρετε όμως ποιο είναι το πιο παράξενο κομμάτι της ιστορίας; Ειλικρινά δεν είμαι σίγουρος, αν νικήσαμε ή αν χάσαμε. Είμαι σχεδόν σίγουρος πως έδωσα αυτόν το λόγο το 2011 και κερδίσαμε 3-1, κάτι που κάνει την ιστορία πολύ καλύτερη. Αλλά δεν μπορώ να είμαι 100% βέβαιος. Αυτό είναι ένα κομμάτι του ποδοσφαίρου που ο κόσμος δεν αντιλαμβάνεται συνεχώς. Τα αποτελέσματα τα ξεχνάς. Συγχέονται. Αλλά αυτά τα παιδιά, αυτές τις στιγμές στη ζωή μου, όλες αυτές τις μικρές ιστορίες δεν θα τις ξεχάσω ποτέ".

Όπως επίσης δεν θα ξεχάσει όταν 20 ετών έγινε πατέρας, "τη στιγμή που μου άλλαξε πλήρως τη ζωή μου" γιατί ταυτόχρονα πήγαινε στο πανεπιστήμιο, δούλευε σε μια αποθήκη με κινηματογραφικές ταινίες και βράδυ περνούσε χρόνο με τον γιο του, με συνέπεια να κοιμάται μόνο 5 ώρες ημερησίως. Όπως δεν θα ξεχάσει ότι δεν έβγαινε με τους φίλους του "γιατί δεν ζούσα για την πάρτη μου και όταν ανησυχείς για το μέλλον ενός άλλου προσώπου που έχεις φέρει στη ζωή, αυτό είναι μια πραγματική δυσκολία. Τίποτα με ό,τι συμβαίνει στο γήπεδο δεν συγκρίνεται με αυτό. Κάποιες φορές με ρωτούν γιατί χαμογελώ πάντα. Ακόμη κι αν χάσουμε ένα ματς, κάποιες στιγμές είμαι ακόμη με το χαμόγελο. Είναι επειδή όταν ο γιος γεννήθηκε, κατάλαβα ότι το ποδόσφαιρο δεν είναι ζωής ή θανάτου. Δεν σώζουμε ζωές. Το ποδόσφαιρο δεν είναι κάτι που θα έπρεπε να σκορπά μιζέρια και έχθρα. Το ποδόσφαιρο θα έπρεπε να αφορά την έμπνευση και τη χαρά, ιδίως για τα παιδιά".

Συμπερασματικά, κατά τον Κλοπ, "το ποδόσφαιρο είναι κατά 98% η διαχείριση της αποτυχίας και η ικανότητα να χαμογελάς, βρίσκονται βρίσκεις τη χαρά στο παιχνίδι της επόμενης ημέρας". Διότι "ακόμη και ο σπουδαιότερος θρίαμβός μου ως προπονητής γεννήθηκε μέσα από μια αποτυχία". To 3-0 από την Μπαρτσελόνα στο 'Καμπ Νόου', πριν από το 4-0 στο Άνφιλντ.