Η συζήτηση με τον Θέμη Καίσαρη
Ο Θέμης Καίσαρης συνομίλησε τους αναγνώστες του Contra.gr για τα τρομακτικά επεισόδια στο Σερβία - Αλβανία και τις επιπτώσεις που κρύβουν, για το στραπάτσο της Εθνικής Ελλάδας με τη Βόρεια Ιρλανδία, για τον Κλαούντιο Ρανιέρι και το μέλλον του και για τους νεαρούς διεθνείς.
Ο διάλογος
Το πρόβλημα είναι πως αυτό που επέλεξε δεν υπάρχει στο ποδόσφαιρο. Και όταν κάτι δεν υπάρχει, δεν γίνεται να λειτουργήσει.
¨Όμως, με όλα αυτά η Εθνική πήγε σε τρεις διοργανώσεις, πέρασε δύο μπαράζ, πήρε δύο φορές την πρόκριση απ'τον όμιλο.
Δεν είναι θέμα υλικού η μία ισοπαλία σε τρία ματς με Ρουμανία, Φινλανδία, Β.Ιρλανδία.
Ένας λόγος παραπάνω, αφού δεν είναι σε καλή κατάσταση κάποιοι απ'αυτούς, αφού υπάρχουν τραυματισμοί, να χρησιμοποιηθεί κάτι ορθολογικό.
Και ναι, θα ήμασταν οκ αν κερδίζαμε 1-0 με κακή εμφάνιση.
Θα ξέραμε τι έγινε και γιατί, θα κερδίζαμε χρόνο, θα περιμέναμε βελτίωση στη συνέχεια.
Και που βρήκες τη "λογική" στην αλλαγή στο ημίχρονο; Δεν ξέρουμε πως ο Σάμαρης δεν είναι επιτελικός; Δεν είδες στον αγώνα με τη Φινλανδία πως το Ταχτσίδης, Μανιάτης, Σάμαρης δεν προσφέρει τίποτα δημιουργικά;
Ή νομίζεις πως είναι εύκολο να συνέλθει μια ομάδα όταν έχει αφεθεί έτσι για ένα ημίχρονο;
Είναι αδιανόητο να λέμε πως αποκλειστήκαμε και τώρα θα φτιάξουμε κάτι νέο.
Σήμερα, για πρώτη φορά μετά από αγώνα της Εθνικής, δεν έχω κάνει καμία σχετική ανάλυση, δεν έχω γράψει κουβέντα για την απόδοσή των παικτών.
Δεν λέω να φύγει ο Ρανιέρι, δεν λεω πως αποκλειστήκαμε, πως δεν μπορούμε πια.
Αλλά είναι ακόμα σοκαριστική η σκέψη πως το 2014 η Εθνική Ελλάδας κατέβηκε να παίξει έτσι σε επίσημο παιχνίδι.
Εδώ ολόκληρος Τσάβι είχε πρόβλημα όταν ο Ντελ Μπόσκε τον έπαιρνε απ'το κέντρο και τον έβαζε λίγο έξω απ'την περιοχή.
Ο Καραγκούνης και Κατσουράνης έτσι έπαιξαν στην Εθνική; Έκαναν μισή σεζόν και φόρεσαν τη φανέλα;
Δεν είναι talent show οι εθνικές ομάδες, η θέση πρέπει να είναι ακριβή.
Λυπάμαι που το λέω, αλλά δεν έχω τέτοια πίστη για την τωρινή πραγματικότητα.
Δεν φταίει το παιδί για την ήττα, δεν κακίζω τον παίκτη.
Αλλά δεν έπρεπε ποτέ να ξεκινήσει αυτή η κουβέντα, να πάρουμε εκείνον, να πάρουμε τον άλλον.
Για να παίζεις στην Εθνική θα πρέπει να σ'έχουμε δει να κάνεις τη διαφορά, να έχεις διάρκεια.
Νομίζετε πως είναι εύκολο να μαζέψεις μερικούς καλούς την Τρίτη, να πάτε για παιχνίδι την Παρασκευή και να κερδίσετε.
Ποδόσφαιρο κυριαρχίας ήταν πάντα αναγκασμένη να παίξει η Εθνική σ'αυτά τα παιχνίδια με τα προκριματικά. Δεν τα κέρδιζε; Είχε πρόβλημα, έκανε γκέλες;
Μόνο που οι νίκες είναι το πιο δύσκολο πράγμα. Το να κερδίζεις παντού και πάντα, ανεξαρτήτως συνθηκών, είναι τεράστια κατάκτηση.
Και το καταλαβαίνεις όταν το χάνεις, όταν ξαφνικά δεν νικάς, ό,τι κι αν κάνεις στο χορτάρι.
Για όλους ισχύει το ίδιο: για να παίξεις στην Εθνική θα πρέπει τουλάχιστον να κάνεις τη διαφορά στην ομάδα που αγωνίζεσαι και σε μεγάλη διάρκεια.
Με τη Β. Ιρλανδία δεν θα τον κρίνω, όπως και κανέναν άλλον, αφέθηκαν στο χορτάρι για να εκτεθούν.
Ο Καρέλης είναι φορ και τέτοιους έχουμε ήδη δύο, τον Μήτρογλου και τον Αθανασιάδη, έστω κι αν ο ένας είναι σε κακή κατάσταση.
Με ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας έπαιξε με τη Ρωσία, ήθελε μόνο τη νίκη, άρα δεν μπορούσε να περιμένει πίσω, και νίκησε μια ομάδα που ήταν αήττητη για 16-17 παιχνίδια.
Μπορεί το ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας να μην ήταν η ταυτότητα της ομάδας (και καλώς δεν ήταν), αλλά μια χαρά τα καταφέρναμε σ'αυτό που δεν είναι το φόρτε μας.
Γι'αυτό πχ είδα με ψυχραιμία όσα έγιναν στη Φινλανδία. Ήθελε ο κόουτς τρεξίματα στο πλάι πάνω στα μπακ του αντιπάλου, κανένα πρόβλημα, έβαλε Μαυρία-Καρέλη. Όπως και αν έπαιξαν, υπήρχε μια λογική.