Μουντιαλικά νεύρα, δάκρυα και ιδρώτας

Τα πράγματα δεν έρχονται πάντα όπως τα θέλουμε ή όπως τα περιμένουμε. Οι συντάκτες του Contra.gr διαλέγουν τη στιγμή που το Παγκόσμιο Κύπελλο τους δημιούργησε νεύρα, στεναχώρια, θλίψη, ακόμα και δάκρυα.

"Σιχτίρια" για τη διαιτησία του 2002 ο Κώστας Κεφαλογιάννης...

Δεν έχω κλάψει από στεναχώρια για αγώνα ποδοσφαίρου από το 1990 και μετά (Λίβερπουλ, Άρσεναλ, Τόμας,καθυστερήσεις, άστα να πάνε...). Κόντεψα να κλάψω από τα νεύρα μου όμως στο Μουντιάλ της Νότιας Κορέας και της Ιαπωνίας το 2002. Οι σφαγιαστικές διαιτησίες υπέρ της Κορέας και εις βάρος αρχικά της Ιταλίας και εν συνεχεία της Ισπανίας, έχουν ακυρώσει, μέσα στο μυαλό μου τουλάχιστον, ολοκληρωτικά το συγκεκριμένο παγκόσμιο κύπελλο. Μιλάμε για όργια. Με το ζόρι να φτάσουν τους διοργανωτές στην τετράδα. Τους έφτασαν αλλά στην πορεία «έχασαν» το ενδιαφέρον του μισού πλανήτη που σιχτίρισε απολύτως δικαιολογημένα. Στο ίδιο παγκόσμιο κύπελλο, δάκρυσα λίγο και με το κούρεμα του Ρονάλντο.

...και ο Άρης Ασβεστάς

Αν είσαι 10 χρονών, ναι, θα δεχτώ ότι μπορεί και να κλάψεις για την ήττα μιας ομάδας που υποστηρίζεις στο Μουντιάλ. Αν είσαι παραπάνω και κλαις για τη Βραζιλία, την Αργεντινή, την Ολλανδία και την… Ακτή Ελεφαντοστού, έχεις πρόβλημα και πρέπει να το κοιτάξεις!! Απλές… στεναχώριες βέβαια, μπορεί να υπάρξουν. Στεναχωρήθηκα πάρα πολύ με την εικόνα του Ρονάλντο στον τελικό του 1998 με τη Γαλλία, όπου το «φαινόμενο» ήταν η σκιά του εαυτού του. Αν ήταν καλά, ίσως η ιστορία να είχε γραφτεί διαφορετικά.

Αυτό που με στεναχώρησε πολύ όμως και κατά κάποιο τρόπο γκρέμισε τον μύθο, την εικόνα που είχα για τα Μουντιάλ στα μάτια μου, ήταν η διοργάνωση του 2002! Εκεί όπου είδαμε το αποκρουστικό πρόσωπο της εμπορευματοποίησης και της απάτης με το «σπρώξιμο» συγκεκριμένων ομάδων γιατί… έτσι έπρεπε! Η διαιτητική εύνοια της διοργανώτριας Κορέας σε αυτό το Μουντιάλ θα μείνει στην ιστορία: Οι Κορεάτες «σπρώχνονταν» σκανδαλωδώς και απροκάλυπτα σχεδόν σε όλα τους τα παιχνίδια, από τη φάση των ομίλων ως τον αποκλεισμό της Ιταλίας στους «16» χάρη στη διαιτησία, ακόμα και με την Ισπανία την οποία απέκλεισαν στα πέναλτι. Και η άλλη διοργανώτρια, Ιαπωνία, βοηθήθηκε σε εκείνο το Μουντιάλ, παίρνοντας αρκετά σφυρίγματα για να περάσει τη φάση των ομίλων. Αλλά δεν μπορώ να ξεχάσω και το αδιανόητο «σπρώξιμο» της Βραζιλίας κόντρα στο εξαιρετικό Βέλγιο στους «16»! Οι Βραζιλιάνοι χρειάστηκαν τη διαιτησία για να περάσουν στα προημιτελικά και αυτό δεν αμφισβητείται. Με εξαίρεση το δίδυμο Ρονάλντο-Ριβάλντο που χαιρόσουν να τους βλέπεις, εκείνο το Μουντιάλ στιγματίστηκε από την εύνοια των συνδιοργανωτών και της πιο εμπορικής ομάδας της διοργάνωσης.

Σφίξιμο στο στήθος για τον Μπάτζιο ο Τόλης Χορτάτος

Ο τελικός του Παγκοσμίου Κυπέλλου των ΗΠΑ το 1994 δεν έχει μείνει στη μνήμη κανενός για το θέαμα που παρουσίασαν μετά από 120 λεπτά αγώνα η Βραζιλία και η Ιταλία. Ήταν ένα κακό παιχνίδι, σε κακή ώρα διεξαγωγής, με κοινό που δεν γνώριζε τι παρακολουθούσε. Με λίγα λόγια δράμα. Σε δράμα εξελίχθηκε όμως και η διαδικασία των πέναλτι. Η Ιταλία είχε αποτύχει τέσσερα χρόνια νωρίτερα στην έδρα της να διακριθεί και αναζητούσε στις ΗΠΑ την εξιλέωση. Κατάφερε να φτάσει στον τελικό όπου έπαιξε εξαιρετικά συντηρητικά ευελπιστώντας να "κλέψει" με μισή φάση τη νίκη απέναντι στη "σελεσάο". Δεν τα κατάφερε όμως και όλα θα κρίνονταν στη "ρώσικη ρουλέτα" των πέναλτι.

Η εξέλιξη γνωστή με τον σούπερ σταρ της ομάδας εκείνης, Ρομπέρτο Μπάτζιο, να αστοχεί, βυθίζοντας μια ολόκληρη χώρα στη θλίψη, αλλά και κάθε φίλαθλο σε ολόκληρο τον κόσμο που στήριζε τη "σκουάντρα ατζούρα". Το χαμένο πέναλτι του "μικρού Βούδα" αποτέλεσε πηγή έμπνευσης ακόμη και για διαφημιστικές εταιρίες, ενώ πολλά ποδοσφαιρικά ντοκιμαντέρ το περιλαμβάνουν στη θεματολογία τους. Ένα στιγμιότυπο που καταφέρνει να προκαλεί (εκτιμώ όχι μόνο σε μένα) σφίξιμο στο στήθος ακόμη και σήμερα, βλέποντας τη φάση στο youtube.

Λύπη για τους Σοβιετικούς ο Σταύρος Γεωργακόπουλος

Η πρώτη ομάδα που με άφησε με ανοικτό το στόμα δεν ήταν η διαχρονική μου αγαπημένη, Βραζιλία. Είχα εντυπωσιαστεί παρακολουθώντας το Μουντιάλ του 1986 από τα «υπερηχητικά» της ΕΣΣΔ, την υπερομάδα που δημιούργησε ο Βαλερί Λομπανόφσκι. Δεν θα ξεχάσω τον απίστευτο πορτιέρε Ρινάτ Ντασάεφ, τον πρώτο τερματοφύλακα που θυμάμαι να κάνει μπλονζόν αστραπιαία με το πού έφευγε η μπάλα από τους αντιπάλους με κατεύθυνση στην εστία του. Ακόμη και σήμερα παρότι έχω παρακολουθήσει μεγάλους τερματοφύλακες όπως ο Σμάιχελ, ο Φαν Ντερ Σαρ, ο Τζοφ και πολλοί άλλοι, κανείς στα δικά μου μάτια δεν συγκρίνεται με τον ιπτάμενο Ρώσο, τον οποίο όποιος από τους νεότερους δεν έχει παρακολουθήσει αγωνιζόμενο, καλό θα είναι να τον αναζητήσει στο διαδίκτυο.

Ήταν μεγάλη η λύπη μου, λοιπόν, μετά βίας κράτησε τα δάκρυα στα βουρκωμένα μάτια μου, όταν αυτή η ομαδάρα ηττήθηκε από το Βέλγιο του Σίφο και του Κέλεμανς στην παράταση της αναμέτρησης για τη φάση των 16 της διοργάνωσης (3-4)! Τα τρία γκολ που αέρινου Μπελάνοφ δεν στάθηκαν αρκετά, αλλά αυτή είναι –σε τελική ανάλυση- και η μαγεία του ποδοσφαίρου. Δεν κερδίζει πάντα ο καλύτερος…

Σοκ με Αργεντινή-Ελλάδα 4-0 ο Νίκος Γιαννόπουλος

Το καλοκαίρι του 1994 είχαμε όλοι παραμυθιαστεί, μην πείτε όχι. Το νέκταρ της πρώτης πρόκρισης της Εθνικής ομάδας σε τελικά παγκοσμίου Κυπέλλου ήταν τόσο μεθυστικό ώστε οι περισσότεροι από εμάς δεν βλέπαμε καν μπροστά μας. Δεν παρατηρούσαμε ότι η ομάδα είχε γίνει θίασος προς τέρψιν των ομογενών στις ΗΠΑ ούτε ότι ο μέσος όρος ηλικίας ξέφευγε των 30. Αυτά ήταν λεπτομέρειες που απλώς χαλούσαν την πολύ ωραία ιστορία που είχαμε πλάσει με το ελληνικό, ελαφρύ, μυαλό μας. Για την ακρίβεια την ιστορία του τελικού με αντίπαλο τη Βραζιλία, τον όχι και τόσο κρυφό πόθο του αείμνηστου Αλκέτα Παναγούλια. Η προσγείωση μετά τον πρώτο αγώνα κόντρα στην Αργεντινή ήταν απότομη. Τόσο απότομη που αίφνης άπαντες συνειδητοποιήσαμε ότι η Ελλάδα στον ποδοσφαιρικό χάρτη ήταν μία ασήμαντη κουκκίδα και τίποτα παραπάνω.

Τα τέσσερα γκολ από τον Γκαμπριέλ Μπατιστούτα, τον Ντιέγο Μαραντόνα και την παρέα τους ήταν ταυτόχρονα και η αφορμή να διαφοροποιήσουμε τις προσδοκίες μας και να πάψουμε να μιλάμε για τελικούς και φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Ηταν, σε τελική ανάλυση, ένα σοκ. Και όταν βρίσκεται κανείς στην τρυφερή ηλικία των 15 ετών τέτοιου είδο ς σοκ χαρακτηρίζονται μέχρι και τραυματικά, επικίνδυνα για την ψυχολογία και το μέλλον του νεαρού ατόμου. Ευτυχώς δέκα χρόνια αργότερα στην Πορτογαλία επήλθε και η ψυχοθεραπεία.

Στεναχώρια για την Αργεντινή του 2006 ο Μάνος Ανδρουλάκης

"Οι κεντρικοί αμυντικοί βαράνε πέναλτι στις προπονήσεις;", σκέφτηκα και πάνω στη σχετική ένταση το είπα δυνατά σε 2-3 φίλους μου τη στιγμή που ο Ρομπέρτο Αγιάλα προχωρούσε προς τη μεγάλη περιοχή για να εκτελέσει το δεύτερο πέναλτι της Αργεντινής στον προημιτελικό με την Γερμανία. Δεν πήρα απάντηση από εκείνους, αλλά από τον επίδοξο σκόρερ που τελικά έμεινε με τον χαρακτηρισμό, καθότι ο Γενς Λέμαν έγινε... Λέφτμαν. Κοινώς, διάλεξε αριστερά, μπλόκαρε (!) και έδωσε σαφές αβαντάζ στην οικοδέσποινα για την πρόκριση στην ημιτελική φάση του Π.Κ. 2006. Όπερ και εγένετο.

Σε επίπεδο χωρών, όταν δεν παίζει η Εθνική ομάδα, υποστηρίζω την "αλμπισελέστε" λόγω Κλαούντιο Κανίγια, Γκαμπριέλ Μπατιστούτα και μερικών ακόμα "μπαλαδόφατσων". Εκείνη την πολύ ζεστή μέρα, μάλιστα, φορούσα την αυθεντική εμφάνιση της Αργεντινής από το Μουντιάλ του 1978. Δεν έφερε και πολύ γούρι. Φεύγοντας από την καφετέρια που παρακολουθούσα το ματς, διαπίστωσα ότι ήμουν στεναχωρημένος. Δεν είχα "ξενερώσει" ποτέ για την έκβαση κάποιου αγώνα πλην εκείνων που είχα ενδώσει στον πειρασμό του τζόγου και είχα "πάει κουβά". Ίσως επειδή η ομάδα που πήρε το εισιτήριο ήταν η "μισητή" Γερμανία...

Η κακή στιγμή του Ζιντάν για τον Σταύρο Καραϊνδρο

Δεν έκλαψα ποτέ για το Μουντιάλ. Μπορεί να έκλαψα γιατί δεν παραγγείλαμε πίτσες στον τελικό του 1994, μπορεί να έκλαψα γιατί κοιμήθηκα με γουργουρητό στο στομάχι. Για μια ποδοσφαιρική στιγμή του Μουντιάλ δεν έκλαψα ποτέ. Λυπήθηκα για το χαμένο πέναλτι του Μπάτζιο και για την κουτουλιά του Ζιντάν στον Ματεράτσι. Ειδικά στη δεύτερη περίπτωση είχα την ωριμότητα να προσπαθήσω να το εξηγήσω και να κάνω τον εαυτό μου να καταλάβει την αντίδραση του Γάλλου.

Με χάλασε το γεγονός ότι ένας τέτοιος ποδοσφαιριστής με αυτή την καριέρα και ό,τι τίτλους έφερε αυτή να μνημονεύεται για μία κακή στιγμή που -δυστυχώς- την είδαν εκατομμύρια τηλεθεατές. Με χάλασε και η αντιμετώπιση που είχε από πολλούς και δη δημοσιογράφους. Ναι, και τους Ελληνες που τον έστησαν στον τοίχο λες και ήταν ο μεγαλύτερος εγκληματίας επί γης. Σύμφωνοι, καταδικάστε την ενέργεια, αλλά μη σβήνετε αυτό που πραγματικά είναι. Όλοι έχουμε μια κακή στιγμή...

...αλλά και τον Δημήτρη Κριτή

Συνήθως οι τελικές φάσεις μεγάλων διοργανώσεων γεννούν ακραία συναισθήματα, αλλά όσο κι αν το παλεύω δεν μπορώ να θυμηθώ κάποιο δάκρυ. Στενοχώριες θυμάμαι αρκετές, αν και δεν διαρκούν και πολύ.

Θα ξεχωρίσω την αποβολή του Ζιντάν με την κουτουλιά στον Ματεράτσι στον τελικό του Μουντιάλ του 2006. Παρ' ότι φιλο-Ιταλός και γνώριζα πόσο σημαντικό πλεονέκτημα ήταν αυτό για την Σκουάντρα Ατζούρα, πρώτον ήμουν σίγουρος ότι κάτι του είχε πει το μιλανέζικο ρεμάλι και δεύτερον, δεν ήταν αυτό το τέλος που θα ήθελα σε μια τόσο σημαντική καριέρα ενός καθ' όλα συμπαθή και τεράστιου ποδοσφαιριστή όπως ο Γαλλοαλγερινός.

Υπάρχει και μια δεύτερη, αλλά δεν έχει καμία σχέση με το αγωνιστικό κομμάτι. Ήταν στο Μουντιάλ της Ιταλίας, το 1990, όταν στον αγώνα της Γερμανίας με τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα (5-1 το τελικό σκορ), μία γερή νεροποντή υποχρέωσε τον Γιάννη Διακογιάννη να πετάξει την κάσκα και να διακόψει τη μετάδοση. Θα πρέπει να έχω παρακολουθήσει και 100 φορές το σχετικό βίντεο...

Νεύρα στον τελικό του 1998 ο Κώστας Μπράτσος

Το ταξίδι στη Γαλλία δεν έγινε ποτέ. Ως εκ τούτου, δεν έβλεπα τον τελικό (ή οποιοδήποτε άλλο παιχνίδι του Παγκοσμίου Κυπέλλου 1998) από το Σεν Ντενί, αλλά από έναν οικισμό έξω από την Καλλικράτεια Χαλκιδικής. Διόλου άσχημα, το τουρνουά ήταν ωραίο και η Βραζιλία είχε στις τάξεις της ΤΟΝ Ρονάλντο (αν και μεγαλύτερος φαν του Ρομάριο). Τι μπορούσε να πάει στραβά; Εάν η εποχή του διαδικτύου είχε εισχωρήσει στη ζωή μας όπως τώρα, οι εξελίξεις θα με είχαν προφτάσει. Όμως εκείνη την εποχή, τα νέα για την κατάσταση του Ρονάλντο πριν από τον τελικό δεν έφτασαν ποτέ σε αυτή τη μαγευτική γωνιά της βόρειας Ελλάδας. Ένα μικρό παιδί ήταν έτοιμο να καλύψει το κενό της φυσικής απουσίας του από το πιο μεγάλο ποδοσφαιρικό ραντεβού της εποχής με νίκη της αγαπημένης ομάδας του.

Ποια Γαλλία; Όταν ο Ζινεντίν Ζιντάν σηκώθηκε για την κεφαλιά στο 2ο γκολ, δεν μπορούσα να καταλάβω τι είχε συμβεί. Πού ήταν η "σελεσάο" επί 45 λεπτά; Πού ήταν οι παίκτες που έκαναν εκείνα τα απίθανα κόλπα στην περίφημη διαφήμιση του αεροδρομίου; Ναι, ΟΚ, διαφημιστικό τρικ, αλλά και από την άλλη, ένα 13χρονο παιδί ζητούσε πίσω τα λεφτά του! Η Βραζιλία δεν κατέπληξε τα πλήθη σε εκείνη τη διοργάνωση, ωστόσο αυτό που συνέβη στον τελικό ήταν αδιανόητο. Οι φωνές και τα νεύρα είχαν χτυπήσει κόκκινο. Το ημίχρονο έδωσε την ευκαιρία σε εμένα και τα ξαδέρφια μου να βγούμε στην αυλή για να παίξουμε κανονικό ποδόσφαιρο. Αυτό που δεν έπαιζαν οι Βραζιλιάνοι. Δεν γυρίσαμε ποτέ για το 2ο ημίχρονο. Απουσία διαδικτύου και επιθυμίας να μην εκνευριστώ άλλο βλέποντας τα αθλητικά σε δελτία ειδήσεων και εκπομπές, έκανα πολλά χρόνια για να δω για πρώτη φορά το γκολ του Εμανουέλ Πετί..

Ψυχολογικά απ' το 1998 έχει ο Ηλίας Αναστασιάδης

Όταν τέλειωσε το Μουντιάλ του '98. Δεν με ενδιέφερε ποιος θα το έπαιρνε αφότου αποκλείστηκε η λατρεμένη Χιλή του Σάλας και του Ζαμοράνο (είχα ξεπεράσει τη Γερμανία απ' το Euro του '96). Αυτό που με έκαιγε είναι ότι είχα στήσει ολόκληρο το καλοκαίρι μου γύρω από τη διοργάνωση. Ήταν η ζωή μου και με διαφορά ό,τι πιο σημαντικό. Πιο σημαντικό κι απ' το μπάσκετ που έπαιζα με τους φίλους μου σταθερά 8-10 ώρες τη μέρα. Η σκέψη καθόλη τη διάρκεια του τελικού, πέρα απ' το τι συνέβη στον Ρονάλντο στα αποδυτήρια, ήταν το πώς θα γεμίσουν ξανά οι μέρες μου με ενδιαφέρον. Ζούσα ξανά τις στιγμές μετά το Παγκόσμιο Στίβου στην Αθήνα το 1997, που μετά την τελετή λήξης είχα ρωτήσει τη μητέρα μου αν θα βρεθεί τίποτα να με ενθουσιάσει τόσο πολύ, ξανά. Είχα τα θέματά μου από μικρός. Τη στεναχώρια μετά το Μουντιάλ της Γαλλίας δεν την έχω ξανανιώσει μετά από Μουντιάλ. Μάλλον γιατί άρχισα να μεγαλώνω. Μάλλον.

Δεν χώνεψε το γκολ του Λέτσκοφ ο Γιάννης Ζωιτός

Πάμε πολύ πίσω, καλοκαίρι ’94. Κυριακή ήταν. Μεσημεριανό στη Γλυφάδα με οικογένεια-συγγενείς (αν θυμάμαι καλά). Η ώρα περνάει, οι «μεγάλοι» καλοπερνούν με λίγο αλκοόλ παραπάνω, εμένα, έφηβος ακόμη δεν έπινα, με κατατρώει το άγχος για το πότε επιτέλους θα επιστρέψουμε σπίτι. Δεν ήθελα να χάσω ούτε λεπτό από τον προημιτελικό της Γερμανίας με τη Βουλγαρία στο Μουντιάλ των ΗΠΑ. Το κάζο από το χαμένο τελικό στο EURO ’92 από τους απίθανους Δανούς ήταν πολύ όψιμο και ως φίλα προσκείμενος στα «πάντσερ» προσδοκούσα… εκδίκηση με κούπα στο Μουντιάλ. Εν τέλει έχασα τα πρώτα λεπτά, αλλά (ουφ!) το 0-0 δεν είχε αλλάξει, οπότε όλα καλά. Θέση μάχης και… φύγαμε για τετράδα. Αμ δε…

Ο παμμέγιστος -και αλάνθαστος από την άσπρη βούλα- Λόταρ άνοιξε το σκορ με την έναρξη του δεύτερου ημιχρόνου και ήμουν ήσυχος. Να σου όμως ο Στόιτσκοφ και ο Λέτσκοφ, οι οποίοι μέσα σ’ ένα τρίλεπτο έγραψαν διαφορετικά την ιστορία. Από τον κορυφαίο Βούλγαρο όλων των εποχών να το δεχθώ, όλοι του βγάζουμε το καπέλο. Αλλά από τον «φαλακρό πράκτορα», τον Τοτό Σκιλάτσι του ’94, αδυνατούσα να το «χωνέψω». Μήπως θα έπρεπε να είχα μείνει παραλία;

Ρονάλντο και Καν για τον Γιάννη Ντάλλα

Οι στιγμές που στεναχωρήθηκα ήταν δύο και κατά κάποιο τρόπο συνδεδεμένες μεταξύ τους. Τα πρόσωπα για τα οποία "πληγώθηκα" ήταν ένας Βραζιλιάνος και ένας Γερμανός. Ο Ρονάλντο και ο Καν. Το "φαινόμενο" ήταν μια ποδοσφαιρική φιγούρα βαθιά χαραγμένη στην ποδοσφαιρική μου καρδιά. Ο τρόπος που εκτελούσε, ο τρόπος που πανηγύριζε, ο τρόπος που ντρίμπλαρε με είχε συνεπάρει. Το 1998 έκανε φοβερά πράγματα στην Γαλλία, αλλά την πιο κρίσιμη ώρα "εξαφανίστηκε". Δεν έπαιξε στον Τελικό κόντρα στους Γάλλους για λόγους που μόνο υπονοήθηκαν. Αυτή η απουσία σκόρπισε απογοήτευση στις προσδοκίες που είχα για τον αγώνα στο Παρίσι...

Για τον Καν οι λόγοι είναι σχεδόν ίδιοι, με τη διαφορά ότι αυτός έπαιξε σε κάτι που ο ίδιος είχε φροντίσει να συμβεί. Με τις αποκρούσεις που έκανε στη διοργάνωση του 2002 οδήγησε τη Γερμανία στον Τελικό. Εκεί όμως λύγισε. Του έφυγε η μπάλα από τα χέρια και ο Ρονάλντο πήρε αυτό που δεν μπόρεσε να διεκδικήσει τέσσερα χρόνια πριν.

Πικρή γεύση η Ουρουγουάη για τον Άκη Γεωργίου

Από τη στιγμή που συμμετέχει η Εθνική, οι φίλαθλες προτιμήσεις σε ένα Μουντιάλ είναι λίγο-πολύ δεδομένες. Ωστόσο η αδυναμία στην Ουρουγουάη, η απίστευτη πορεία της «Σελέστε» και ο τρόπος με τον οποίο γράφτηκε ο επίλογός της κόντρα στην Ολλανδία, δάκρια μπορεί να μη μου έφερε, ωστόσο μία πικρή γεύση μου την άφησε.

Θλίψη για Σιλαβέρτ απ'τον Θέμη Καίσαρη

Το Παγκόσμιο του 1998 δεν μου είχε πάει καλά. Συνέβαινε συνέχεια το αντίθετο απ'αυτό που ήθελα. Η Κροατία απέκλεισε με τη Γερμανία, αλλά δεν κατάφερε το ίδιο κόντρα στη Γαλλία και η Ολλανδία λύγισε στα πέναλτι απέναντι στη Βραζιλία και βρέθηκα με το χειρότερο ζευγάρι που μπορεί να μου τύχει σε τελικό: οι διοργανωτές κόντρα στη Βραζιλία. Δεν είχα ομάδα να υποστηρίξω και ευτυχώς ο τελικός κρίθηκε νωρίς και τελικά ήταν ο πιο αδιάφορος που έχουμε δει.

Η θλίψη όμως ήρθε πιο νωρίς. Πρώτο εμπόδιο για τη Γαλλία η Παραγουάη. Κλασικά ήθελα αποκλεισμό των διοργανωτών, που εκείνη την ημέρα ήταν παρά πολύ καλύτεροι, αλλά δεν μπορούσαν να σκοράρουν. Συνεχόμενες χαμένες ευκαιρίες από Τρεζεγκέ, Ανρί, Τζορκαέφ, που είτε δεν σημάδευαν σωστά είτε έβλεπαν τον τιτάνα Σιλαβέρτ να τους λέει όχι.

Η Παραγουάη δεν ήταν αξιόμαχο αουτσάιντερ, ούτε καλή άμυνα έπαιζε, ούτε ευκαιρίες είχε χάσει. Παρόλα αυτά ο Σιλαβέρτ τους κρατούσε όρθιους και ήθελα όσο τίποτα να φτάσουν έστω μέχρι στα πέναλτι, γιατί με είχε εκνευρίσει και ο εκφωνητής που ούρλιαζε σε κάθε χαμένη ευκαιρία των Γάλλων λες και ήταν η δικιά μας ομάδα.

Κι όταν τελικώς ο Μπλαν πέτυχε το χρυσό γκολ λίγο πριν το 120' κατέρρευσα κι εγώ όπως οι αμυντικοί της Παραγουάης. Στεναχώρια, θλίψη που ξαφνικά έγινε θαυμασμός. Θαυμασμός και συγκίνηση για τον Σιλαβέρτ, που προσπαθούσε να συνεφέρει τους συμπαίκτες του, που τους σήκωνε απ'το έδαφος, τους κρατούσε όρθιους. Ήταν η πιο στενάχωρη στιγμή που είχα ζήσει σε Παγκόσμιο Κύπελλο. Και μάλλον ήταν και η καλύτερη.