Ντε Χέα-Μπέκερ: Δύο ιστορίες ζωής που δε χωράνε οπαδικά

Συνήθως στο σύγχρονο ποδόσφαιρο, οι χαφ και οι επιθετικοί είναι αυτοί που απολαμβάνουν τα φώτα της δημοσιότητας, εκείνοι που φλερτάρουν με το να χρηστούν ήρωες ή κόκκινα πανιά με την κάθε ευκαιρία. Όμως στο επικείμενο Μάντσεστερ-Λίβερπουλ, τα φώτα αξίζει και πρέπει να σταθούν επάνω στον Άλισον Μπέκερ και τον Νταβίντ Ντε Χέα.

Οι δυο τερματοφύλακες αναμένεται να εμφανιστούν κάτω από τα δοκάρια των ομάδων τους στο μεγάλο ντέρμπι του Νησιού, στην μητέρα των μαχών της Premier League και ο καθένας με τον δικό του τρόπο είναι ένας πρώτης τάξεως ήρωας στην ταινία της ζωής του, στα χρόνια που μεσολάβησαν μέχρι να γίνει το απόλυτο Νούμερο 1. Οι δρόμοι τους φαινομενικά τελείως διαφορετικοί, οι ιστορίες που προηγήθηκαν της καθιέρωσης τους, διαθέτουν κοινά σημεία. Ενίοτε μοιάζουν κωμικές, ενίοτε τραγικές.

Ο 'τουρίστας' Νταβίντ Ντε Χέα Κιντάνα είπε να μείνει λίγο παραπάνω

Ο Ντε Χέα βρέθηκε στην Αγγλία το 2011, ως επιλογή του σερ Άλεξ Φέργκιουσον για την αντικατάσταση του Έντβιν βαν ντε Σαρ. Είχε προηγηθεί μια ένδοξη πορεία με την 'Escuela de Fútbol Atlético Casarrubuelos', δηλαδή τις παιδικές-εφηβικές ομάδες της Ατλέτικο Μαδρίτης. Για τέσσερα χρόνια, μέχρι να υπογράψει το πρώτο του επαγγελματικό συμβόλαιο σε ηλικία 17 ετών, κατάφερε να κερδίσει με την ομάδα του να κερδίσει το τρόπαιο σε κάθε συλλογική διοργάνωση εφήβων και να γίνει μαθημένος πια στις διακρίσεις.

Το παιδί του Χοσέ Ντε Χέα, τερματοφύλακα-θρύλου της Χετάφε στη δεκαετία του '80, με ύψος πάνω από 2 μέτρα και αξιοθαύμαστες αθλητικές ικανότητες, έχοντας μεγαλώσει σε ένα χλιδάτο αστικό περιβάλλον, βρέθηκε στο σκληρό, βιομηχανικό Μάντσεστερ. Η κατάρρευση και ένα 'έφυγε νύχτα'-άδοξο τέλος, ήταν τα πιο πιθανά σενάρια για εκείνον.

"Μοιάζει σαν ζελές. Είναι ένα παιδί που παίζει σαν να κέρδισε κάποιο διαγωνισμό για να φορέσει τη φανέλα της Μάντσεστερ. Περιμένουμε τον επόμενο", ήταν κάποια από τα πρώτα σχόλια του βρετανικού Τύπου στις πρώτες εμφανίσεις του Ντε Χέα

"Έπρεπε να δουλέψουμε μαζί του πάρα πολύ. Καταρχήν ήταν μόλις 70 κιλά, άρα έπρεπε να αυξήσουμε τη μυική του μάζα. Παράλληλα, ο τρόπος ζωής του δεν τον βοηθούσε να καθιερωθεί. Μετά από κάθε προπόνηση, άλλαζε γρήγορα και έφευγε για το σπίτι. Του έλεγα, θα καθίσεις έξτρα ώρες το απόγευμα και μου απαντούσε, μα γιατί. Τον έπεισα να προπονείται περισσότερο αλλά και να μάθει καλύτερα αγγλικά, να δουλεύει έξτρα ώρες στο γυμναστήριο, να κοιμάται περισσότερο και να τρώει λιγότερο junk food, έτρωγε πάρα πολλά tacos", λέει για τον Ντε Χέα ο Έρικ Στιλ, προπονητής τερματοφυλάκων της Μάντσεστερ.

Στις 5 Φεβρουαρίου 2012, η Μάντσεστερ γυρνούσε από την κόλαση ένα 3-0 στην έδρα της Τσέλσι και το 3-3 έμοιαζε λυτρωτικό. Σε ένα απευθείας φάουλ του - τότε παίκτη της Τσέλσι- Χουάν Μάτα η μπάλα με διαστημική ταχύτητα και ένα 'ζαλιστικό' φάλτσο ετοιμαζόταν να γεμίσει το δεξί παραθυράκι του Ντε Χέα. Όχι. Ο Ισπανός με μια εκτίναξη που καταργούσε τη βαρύτητα, έδιωχνε τη μπάλα και ο βαθμός της ισοπαλίας ήταν ασφαλής. Ο 'Τουρίστας' Νταβίντ έγινε "Βαν Ντέρ Χέα', θυμίζοντας σε πολλά σημεία τον Ολλανδό προκάτοχο του. Θα φύγει από το νησί, μόνο όταν το θελήσει.

Άλισον, ο 'φούρναρης' που έκλαιγε μετά από τους αγώνες

Άλισον 'Μπέκερ' στα πορτογαλικά δεν σημαίνει 'γκάφα', αλλά σίγουρα σημαίνει 'φούρναρης'. Ο Άλισον στα πρώτα του χρόνια ως έφηβος, έκανε τα πάντα για να δικαιώσει αυτό τον τίτλο. "Λάτρευε να τρώει ό,τι είχε ζύμη, οτιδήποτε τηγανητό και φυσικά σοκολάτες. Ο Άλισον ήταν τρομερά λαίμαργος!", είχε διηγηθεί μεταξύ άλλων στο ESPN η γιαγιά του, Αντονία.

Ο νεαρός Άλισον ήταν 12 ετών όταν μπήκε για πρώτη φορά στις προπονήσεις της Ιντερνασιονάλ μαζί με τον μεγαλύτερο αδελφό του, Μουριέλ, και τα πρώτα δυο χρόνια έβλεπε το χορτάρι του αγωνιστικού χώρου από απόσταση, με μάτια συνήθως μουλιασμένα από το κλάμα. Παχύς και ψηλός, αλλά όχι τόσο ψηλός για να καταφέρει να ανταγωνιστεί τους υπόλοιπους τερματοφύλακες, ο Άλισον έμενε στα περισσότερα παιχνίδια εκτός αγωνιστικής δράσης και γυρνούσε σπίτι κλαίγοντας. "Του έλεγα, ότι πρέπει να χάσει βάρος για να τα καταφέρει να παίξει ποδόσφαιρο, δεν μπορούσε όμως".

"Είχα δει πάνω του ότι είχε την ποδοσφαιρική τεχνική, ήταν όμως παχουλός και κοντός. Και οι γονείς του δεν ήθελαν να παίξει ποδόσφαιρο", δήλωσε στο ESPN ο προπονητής των ακαδημιών της Ιντερνασιονάλ, Νταβίντ Μπάβα. Όλα έγιναν ακόμα χειρότερα για τον μικρό Άλισον Μπέκερ, όταν ο πατέρας του, που μέχρι τότε εργαζόταν σε εργοστάσιο παπουτσιών, απολύθηκε.

Ο Χοσέ Μπέκερ σκέφτηκε σοβαρά να πάρει τα δυο του παιδιά από το ποδόσφαιρο, καθώς ούτε τα χρήματα για να πληρώνονται οι προπονήσεις έφταναν, ούτε ο ένας εκ των δυο, ο Άλισον, έδειχνε να περνάει καλά. "Ύστερα από ένα τουρνουά όπου τα αδέλφια Μπέικερ είχαν χάσει μέρες στο σχολείο, οι γονείς τους με πλησίασαν, λέγοντας πως το ποδόσφαιρο δεν τους προσφέρει τίποτα πια. Ευτυχώς κατάφερα να τους αλλάξω γνώμη".

Στα 15,5 του χρόνια, ο Άλισον ψήλωσε 16 πόντους σε 4 μήνες και κατάφερε να προσαρμόσει ανάλογα τη σιλουέτα του.

Η καθιέρωση στη βασική ενδεκάδα της Ιντερνασιονάλ και η κλήση στην ομάδα νέων της Βραζιλίας ήρθαν πολύ γρήγορα. Σήμερα το χοντρό παιδί από τη Βραζιλία που έτρωγε με λαιμαργία σπιτική ζύμη, είναι ο βασικός τερματοφύλακας της Λίβερπουλ και της Εθνικής Βραζιλίας, σε μια εξέλιξη που μοιάζει με όνειρο, στο οποίο μόνο ο Νταβίντ Μπάβα είχε καταφέρει να δει και να πιστέψει.

"Αλήτες σαν εμάς, γεννήθηκαν για να τρέχουν", τραγουδούσε ο Μπρους Σπρίνγκστιν στο θρυλικό 'Born To Run'. Ίσως και αυτός να είναι ο συνδετικός κρίκος των Μπέκερ-Ντε Χέα. Δεν σταμάτησαν ποτέ να τρέχουν, ακόμα κι αν η γραμμή τερματισμού δεν φαινόταν πουθενά στον ορίζοντα.

Photo Credits: AP/Rui Vieira