"Ένα μπαλκόνι γεμάτο Παναθηναϊκές σημαίες…"
Ο Μίμης Δομάζος απευθύνει μέσα απ’ το Contra.gr έναν στερνό χαιρετισμό στον Ανδρέα Βγενόπουλο, με ιστορίες απ’ τη γνωριμία τους την εποχή που πήγαινε στη Λεωφόρο με κοντά παντελονάκια, ως το όραμα του 2008 και την προσπάθειά του για έναν μεγάλο Παναθηναϊκό.
Ηταν ένα απ’ τα "ιερά τέρατα" του Παναθηναϊκού, τους οποίους ζήτησε ο Ανδρέας Βγενόπουλος να είναι στο πλευρό του τον Γενάρη του 2008, στο ξεκίνημα της Παναθηναϊκής Ενωτικής Κίνησης και της προσπάθειας να αλλάξει σελίδα ο σύλλογος.
Ο Μίμης Δομάζος γνώριζε από μικρό παιδί τον Ανδρέα Βγενόπουλο, ο οποίος έφυγε "προδομένος" απ’ την καρδιά του τα ξημερώματα του Σαββάτου (5/11) και η είδηση του θανάτου του, ήταν και για τον ίδιο ένα πολύ μεγάλο "σοκ", όπως τόνισε μιλώντας στο Contra.gr.
"Είναι ένα μαύρο μαντάτο για την οικογένεια του Παναθηναϊκού, για όλους μας. Είναι πραγματικά σοκαριστικό, αν σκεφτεί κανείς ότι ο Ανδρέας ήταν ένας τρομερά δραστήριος και δυναμικός άνθρωπος μόλις 63 ετών. Τα τελευταία χρόνια βεβαίως δεν ήταν σε καλή κατάσταση, είχε κι αυτός τα προβλήματά του με τις επιχειρήσεις του. Πιέστηκε πολύ κι αυτό όπως φαίνεται του βγήκε με το χειρότερο τρόπο.
Τι να πω για τον Ανδρέα. Ήταν ένας άνθρωπος, κυριολεκτικά Παναθηναϊκός από… κούνια. Ο παππούς του, Ανδρέας κι αυτός είχε διατελέσει πρόεδρος στην Ένωση Ποδοσφαιρικών Σωματείων Αθηνών και στην ΕΠΟ τη δεκαετία του ’50 κι ο πατέρας του, ο Ευάγγελος Βγενόπουλος ήταν γενικός αρχηγός του Παναθηναϊκού για πολλά χρόνια, στη δική μου εποχή. Θυμάμαι που έφερνε τον Ανδρέα με κοντά παντελονάκια, μαζί μας στα παιχνίδια στη Λεωφόρο, στα ταξίδια στην επαρχία, έξω απ’ τα αποδυτήρια. Πάντα και παντού μαζί με την ομάδα από πολύ μικρό παιδί…
Δεν δίσταζε να κάνει ταξίδια ακόμη και 10 ώρες με το πούλμαν, μόνο και μόνο για να είναι δίπλα στην ομάδα. Θυμάμαι ακόμη την πολυκατοικία που έμενε όλη η οικογένειά του, κοντά στο γήπεδο της Λεωφόρου και το μπαλκόνι του, το οποίο στόλιζε ο ίδιος ο Ανδρέας με σημαίες του Παναθηναϊκού από πάνω μέχρι κάτω. Αγαπούσε τον Παναθηναϊκό από μικρό παιδί, ήταν κομμάτι του συλλόγου. Και σαν αθλητής της ξιφασκίας, αλλά και τα χρόνια που ακολούθησαν. (σ.σ. υπήρξε πρωταθλητής Ελλάδος στο ξίφος ασκήσεων το 1972 και το 1973 και στο ξίφος μονομαχίας το 1972, 1973, 1974, 1975, 1977, 1980 και 1981, ενώ κατέκτησε περισσότερα από 45 μετάλλια σε Πανευρωπαϊκούς και Βαλκανικούς Αγώνες στο φλερέ και στο επέ). Ο Παναθηναϊκός ήταν μέρος της ζωής του.
Τον χειμώνα του 2008, ζήτησε από μένα κι από άλλους παλαιμάχους του συλλόγου να είμαστε δίπλα του σε μια νέα προσπάθεια για τον Παναθηναϊκό. Είχε μεγάλο όραμα και φιλοδοξία για τον σύλλογο. Μπορεί τα πράγματα να μην εξελίχθηκαν εντέλει τα πράγματα, όπως θα θέλαμε όλοι μας, όμως ουδείς μπορεί να πει ότι δεν αγαπούσε τον Παναθηναϊκό. Μην ξεχνάμε ότι το καλοκαίρι του 2008, έβαλε 20-22 εκατομμύρια ευρώ στον σύλλογο, στο ξεκίνημα της πολυμετοχικότητας. Πίστευε σε έναν μεγάλο Παναθηναϊκό και είχε όραμα. Τι να πω… Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει. Η ιστορία του Παναθηναϊκού θα γράψει στο μέλλον, πολλά πράγματα και για τον Ανδρέα…".
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ: