Ο Πολ Γκασκόιν κυριολεκτικά δεν κατάλαβε τον Άντι Μέλερ

Πέρα από τη Γερμανία, την Ισπανία και τη Γαλλία, ποδοσφαιριστής να έχει κατακτήσει Παγκόσμιο Κύπελλο, Euro και Κύπελλο Πρωταθλητριών δεν υπάρχει. Το αυτό ισχύει και με τη Βραζιλία, σε ό,τι αφορά το δικό της τριπλέτε: Παγκόσμιο Κύπελλο, Copa America και Copa Libertadores. Ή... κουαρτέτο, μαζί με το Champions League.

Ο θρυλικός Καφού, παραδείγματος χάρη, έχει πάρει από δύο φορές το Παγκόσμιο Κύπελλο, το 1994 και το 2002, το Copa America, το 1997 και το 1999, το Copa Libertadores, το 1992 και το 1993 με τη Σάο Πάουλο, ενώ έχει, ως υπερπολύτιμο πετράδι, στην κατοχή του και το Champions League, που κατέκτησε στην Αθήνα με τη Μίλαν. Μαζί, μπορεί να είναι υπερήφανος για το ότι έχει κατακτήσει δύο πρωταθλήματα Ιταλίας με διαφορετικές ομάδες, εκ των οποίων η μία είναι η Ρόμα, το 2001, κι η δεύτερη η Μίλαν, το 2004. Αν κάνει καμιά πλάκα το μυαλό να προσπαθήσει να αναλογιστεί τι έχει κάνει ο απίθανος Βραζιλιάνος ακραίος, θα κάψει φλάντζα. Στην ίδια κατηγορία ανήκουν ο Ροναλντίνιο, ο τερματοφύλακας Ντίντα και ο αμυντικός Ρόκε Ζούνιορ και αυτό είναι όλο.

Τέτοια κατορθώματα είναι παροιμιωδώς ζηλευτά. Ο Γερμανός Άντι Μέλερ ανήκει στην εκλεκτή κατηγορία που αναφέρθηκε στην αρχή. Είναι ένας από τους λίγους ποδοσφαιριστές που έχουν πάρει Παγκόσμιο Κύπελλο, Euro και Champions League. Μόλις 57 είναι οι ποδοσφαιριστές που έχουν σηκώσει το τρόπαιο του πρωταθλητή κόσμου κι εκείνο του πρωταθλητή Ευρώπης σε επίπεδο συλλόγων, 24 εκείνοι που έχουν πάρει Παγκόσμιο Κύπελλο, Euro και Champions League. Εξ αυτών, 15 είναι οι Ισπανοί της τριετίας 2008-2012 και των Ρεάλ Μαδρίτης και Μπαρτσελόνα, 7 είναι οι Γάλλοι του 1998 του 2000 και ως επί το πλείστον της Ρεάλ Μαδρίτης στην τετραετία 1998-2002 και της Μπάγερν το 2001. Μόλις δύο είναι Γερμανοί: ο Μέλερ και ο Στέφαν Ρόιτερ, οι μόνοι που ήταν στη 'νατσιονάλμανσαφτ' το 1990, στην εθνική που κατέκτησε το τρόπαιο του πρωταθλητή Ευρώπης στην Αγγλία το 1996 και στην Ντόρτμουντ που, έναν χρόνο μετά, κέρδισε το Κύπελλο Πρωταθλητριών, με το 3-1 επί της Γιουβέντους.

Ο Μέλερ, άλλωστε, ήταν ο 'εγκέφαλος' της Ντόρτμουντ, ένας πρακτικός μέσος με αισθησιακή τεχνική, που απλώς διακρινόταν για τη στοχοπροσήλωση και τη στόχευση, όπως όλοι οι Γερμανοί μέσοι που έφτασαν να ζήσουν ένδοξες στιγμές στην εθνική ομάδα. Το μινιμάλ παιχνίδι του δεν ήταν άλλο από τη συστράτευσή του στον κοινό στόχο κι η ομορφιά του δεν αναδιδόταν λόγω ματαιοδοξίας, αλλά επειδή ήταν η μόνη απαραίτητη σύσταση που θα έκανε τη δουλειά τη δεδομένη στιγμή. Μπορεί κάποιος να θυμηθεί την ακριβή, σχεδόν αυστηρή, πάσα στον Λαρς Ρίκεν για το 3ο γκολ της Ντόρτμουντ, που 'κλείδωσε' τη νίκη απέναντι στο φαβορί Γιουβέντους στο Μόναχο.

Κορυφή της καριέρας του ο ίδιος θεωρεί το πέναλτι που πέτυχε με την εθνική Αγγλίας, στη διαδικασία του ημιτελικού του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος 1996. Για την ακρίβεια, όχι το ίδιο το πέναλτι, όσο τον πανηγυρισμό του. Μόλις σκόραρε κι αφού σχημάτισε μισή σπείρα με το τρέξιμό του, έβαλε τα χέρια στη μέση και κοίταξε τους Άγγλους φιλάθλους. Το μεταπολεμικό τραυματικό στρες σε πλήρη ισχύ.

Αυτό το πλάνο τον συνοδεύει ως τώρα, στα 52, που δουλεύει ως επικεφαλής των ακαδημιών της Άιντραχτ Φρανκφούρτης στην οποία ξεκίνησε την καριέρα του το 1985 πριν αναχωρήσει για την Ντόρτμουντ. Ύστερα απ' τον πανηγυρισμό του, ένας εκνευρισμένος Πολ Γκασκόιν, ο οποίος με το χαμένο πέναλτι του Γκάρεθ Σάουθγκεϊτ (όποιος θέλει, μπορεί να διαβάσει το κείμενο του Γιάννη Φιλέρη για το παιχνίδι) βρόντηξε με δύναμη το παγούρι του στον αγωνιστικό χώρο του 'Γουέμπλεϊ', στράφηκε με άγριες διαθέσεις προς το μέρος του και τον ρώτησε γι' αυτήν τη συναισθηματική εκδήλωση, τόσο ταιριαστή σε Γερμανό ποδοσφαιριστή και, ταυτοχρόνως, τόσο ακροβατούσα στο σκοινί του κοινού αισθήματος. Ο Μέλερ απάντησε "δεν ξέρω, ήταν απλώς μια αντίδραση, επειδή ήμασταν στον τελικό και νικήσαμε τους Άγγλους στο 'Γουέμπλεϊ', ήταν μια αίσθηση περηφάνιας".

Ο 'Γκάζα' δεν τον κατάλαβε -και πώς θα μπορούσε. Ο ίδιος ευστόχησε στο δικό του χτύπημα, πριν ο Μέλερ, που δεν ήταν στην αρχική επιλογή, πάρει θέση για το 6ο γερμανικό πέναλτι, το οποίο εκσφενδόνισε στο κέντρο της εστίας του Ντέιβιντ Σίμαν. Ο Άγγλος μέσος, ένας από τους πιο αμφιλεγόμενους ποδοσφαιριστές του καιρού του, έχει νιώσει τα συναισθήματα που συνοδεύουν την εκτέλεση πέναλτι σε μια διαδικασία κι έχει αισθανθεί με κάποιον τρόπο την πληρότητα να ευστοχείς σε ένα χτύπημα που χαρίζει την πρόκριση, αν και τεχνικά, αυτό το απέριττο πλασέ με τους Ισπανούς, δεν ήταν το τελευταίο σουτ, μια και ο Σίμαν έπιασε λίγο αργότερα την προσπάθεια του Μιγκέλ Άνχελ Ναδάλ. Οπότε, υπάρχει μια διαφορά, ένα χάσμα, το οποίο ο ίδιος ο 'Γκάζα' κι η εθνική Αγγλίας στην ολότητά της δεν το κάλυψαν.

Ο ίδιος ο Γερμανός πλέι μέικερ, πάντως, είχε ακόμα δύο λόγους για να χαρεί με έναν τρόπο που αν ήταν Βραζιλιάνος, θα στηριζόταν πάνω του ολόκληρη διαφημιστική καμπάνια: ο πρώτος ήταν ότι έχανε τον τελικό με την Τσεχία, αφού ήδη είχε συμπληρώσει κίτρινες κάρες. Ο δεύτερος, ότι οι Γερμανοί είχαν γυρίσει το ρολόι, όχι στο 1990 ή στο 1970 αλλά 30 χρόνια πριν, στο γκολ που μπήκε-δεν μπήκε ακόμα κι η επιστήμη διαφωνεί, του Τζεφ Χαρστ, από τον περίφημο τελικό πάλι του 'Γουέμπλεϊ' για το Παγκόσμιο Κύπελλο 1966, το 4-2 στην παράταση, με τον Χαρστ να γίνεται ο μόνος παίκτης στην ιστορία που κάνει χατ-τρικ σε τέτοιο ματς.

Για τον ίδιο τον τότε 29χρονο ποδοσφαιριστή, αν αυτή η στιγμή δεν έσβησε εξ ολοκλήρου το γκολ του Χαρστ, τουλάχιστον διέγραψε ένα μέρος του. Τι να κάνουν κι οι τετράκις πρωταθλητές κόσμου και τρις Ευρώπης Γερμανοί; Αφού δεν έχουν προβλήματα, παλεύουν να τα δημιουργήσουν...