Τι θα είχε συμβεί, αν ο Μουρίνιο επέστρεφε στο Μιλάνο μετά τον τελικό του 2010;

To 2009-10 ήταν η πιο επιτυχημένη σεζόν στην ιστορία της Ίντερ. Τη χρονιά της συμπλήρωσης 102 χρόνων από την ίδρυσή της, ο δεύτερος ποδοσφαιρικός πόλος στο Μιλάνο συνδύαζε την κατάκτηση των δύο εγχώριων τίτλων στην Ιταλία με το αρχοντικό 2-0 επί της Μπάγερν Μονάχου στον μαδριλένικο τελικό του Champions League και κατ' επέκταση το τρεμπλ.

Αν δεν θυμάσαι τι είχε συμβεί, σού φρεσκάρουμε τη μνήμη.

Από το τότε οι 'νερατζούρι' έχουν προσθέσει στη βιτρίνα τους μονάχα δύο κούπες, το Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων (Δεκέμβρης του 2010) και το Coppa Italia (Μάης 2011). Αυτό είναι όλο και τίποτα παραπάνω, δίχως να προσβάλλουν τα πρωτεία της Γιουβέντους. Καταλαβαίνεις μετά γιατί άπαντες αναπολούν τον Ζοζέ Μουρίνιο και εξακολουθούν ν' ανάβουν ένα κερί στο όνομά του.

Θα μπορούσαν βέβαια πίνουν στην 'υγειά του αχάριστου που δεν άξιζε τότε'. Διότι ο μεγάλος αγώνας της 22ας Μαΐου στο 'Σαντιάγο Μπερναμπέου' ήταν ο τελευταίος του Πορτογάλου προπονητή στην τεχνική ηγεσία της Ίντερ. Ναι μεν η επικράτηση υπήρξε ένα παράσημο της δικής του προπονητικής ευφυίας που επικυρώθηκε με τα δύο γκολ του Ντιέγκο Μιλίτο στο 35ο και στο 70ο λεπτό της αναμέτρησης. Ταυτόχρονα όμως θεωρήθηκε μια προδοτική πράξη, καθώς επέλεξε να μην επιστρέψει στο Μιλάνο με την υπόλοιπη αποστολή των θριαμβευτών.

Σήμερα, 9 χρόνια μετά, σε συνέντευξή του στο DAZN, ο Μουρίνιο ομολογεί αρχικά πως όλο το σχέδιο εξουδετέρωσης του φαβορί, των Βαυαρών δηλαδή, βασίστηκε στην υπεροψία του Λουίς Φαν Χαάλ. "Τον ήξερα, ήξερα ότι το 'εγώ' του θα είναι πλεονέκτημα για μένα και στηρίχθηκα σε αυτό. Στον τελικό είχαμε ήδη νικήσει προτού καν πατήσουμε το πόδι μας στο χορτάρι", υποστηρίζει χαρακτηριστικά συμπληρώνοντας ακολούθως ότι "αυτό το επίτευγμα μ' έδεσε αιώνια με το κλαμπ και τη χώρα. Εκείνοι οι παίκτες και εγώ είμαστε θρύλοι".

Την ίδια στιγμή πάντως αποπειράται να δικαιολογηθεί για το γεγονός πως όχι μόνο έφυγε από την Ίντερ αμέσως μετά το θρίαμβο στη Μαδρίτη, προτιμώντας την πρόταση της Ρεάλ, αλλά δεν έκανε τον κόπο να επιβιβαστεί στο αεροπλάνο για την Ιταλία, αφήνοντας ολομόναχους τους ποδοσφαιριστές του. Ο ίδιος έχει αρνηθεί πολλάκις πως είχε συμφωνήσει με τους 'μερένγκες', επαναλαμβάνοντας άλλη μία φορά πως "είχα απλώς πάρει την απόφασή μου, αλλά δεν είχα υπογράψει τίποτα ακόμη. Είχα απορρίψει δις τη Ρεάλ, θα ήταν αδύνατο να πω όχι πάλι".

Ας το δεχθούμε. Αυτό που δεν αμφισβητείται είναι η πράξη του. Προτίμησε να μείνει μόνος, κίνηση που σχολιάστηκε ποικιλοτρόπως. Δικαιολογημένα, όσο απέφευγε να πάρει θέση. Από το 2010 είχε αποφύγει να τοποθετηθεί, αφήνοντας τις θεωρίες να αιωρούνται. Σαν να 'νιώσε πάντως την ανάγκη να εκμυστηρευτεί "κάτι που δεν έχω πει ποτέ".

Κατά τα λεγόμενά του, "ο λόγος που δεν γύρισα στο Μιλάνο μετά τον αγώνα ήταν επειδή σκεφτόμουν πως αν επέστρεφα, δεν θα πήγαινα ποτέ στη Ρεάλ. Ήθελα ν' αποδράσω από τα συναισθήματά μου, δεν πήγα καν στ' αποδυτήρια, αφού δεν θα μπορούσα να ελέγξω τον εαυτό μου. Ήξερα και φοβόμουν πως επιστρέφοντας για τους πανηγυρισμούς, το μυαλό μου θα γύριζε εντελώς. Αυτό ήταν το λάθος μου. Μου λείπουν οι παίκτες μου. Δεν μπορείς να γυρίσεις το χρόνο πίσω, δεν μπορώ να βιώσω ξανά εκείνες τις στιγμές, αλλά μου λείπουν. Θα είναι φίλοι μου. Για πάντα".