Το τελευταίο "αντίο" σ' ένα γνήσιο άνθρωπο, στον Ευγένιο Γκέραρντ

Πάει καιρός που ο Γκέραρντ ήταν Ολλανδός. Αυτό έγραφε το διαβατήριό του, αλλά στην ψυχή ήταν Έλληνας. Κρητικός. Του άρεσε το φαγητό και το καλό κρασί. Του άρεσαν οι καλές παρέες. Το σπίτι του στην Ελιά ήταν πάντα ανοιχτό για όλους. Κερνούσε το δικό του κρασί, το περίφημο "Γκεραρντάκης".

Εκεί έζησε, εκεί ήθελε να πεθάνει. Ο Κρητικός ουρανός ήταν μουντός από το πρωί της Πέμπτης. Το χώμα νωπό από τη βροχή, έτοιμο να "υποδεχθεί" έναν καλό άνθρωπο. Γιατί ο Γκέραρντ ήταν καλός άνθρωπος.

Δεν ήταν από τους Κρητικούς που είναι μπολιασμένοι με την ιδέα του τοπικισμού. Η Κρήτη τού άρεσε από την πρώτη μέρα που πάτησε το πόδι του στο νησί, την ερωτεύτηκε. Μέσα του ήξερε ότι δεν ήρθε στη χώρα μας για λίγους μήνες, αλλά για να ζήσει το υπόλοιπο της μοίρας του.

Έκανε φίλους, έκανε οικογένεια, έκανε ολόκληρη την Ελλάδα να μιλά γι' αυτόν. Για τον ΟΦΗ του. Την ομάδα που την έβγαλε από την Κρήτη και την ταξίδεψε στην Ευρώπη. Ήρθε στην Ελλάδα για να ζήσει και να δουλέψει. Ήρθε στην Ελλάδα για να γευτεί την ωραία ζωή.

Ο θάνατός του, το τελευταίο "αντίο", συγκέντρωσε πλήθος κόσμου στην Ελιά. Το σπίτι του, αυτό το υπέροχο καταφύγιο με την εκπληκτική θέα στη θάλασσα, άνοιξε για ακόμα μία φορά προκειμένου να υποδεχθεί φίλους, γνωστούς και απλούς ανθρώπους που τον αγάπησαν.

Το μεσημέρι της Πέμπτης, στην κηδεία του, έβλεπες δακρυσμένα πρόσωπα. Όπως στις 20 Νοεμβρίου στο φιλικό που έγινε προς τιμή του στο "Γεντί Κουλέ". Την εκδήλωση αγάπης και σεβασμού. Τότε που κάποιοι ταξίδεψαν από την άλλη άκρη της γης για να βρεθούν δίπλα του, να του φιλήσουν το χέρι, να τον αγκαλιάσουν. Όπως ο γιος τον πατέρα. Τον ποδοσφαιρικό πατέρα τους.

Είναι από τις σπάνιες φορές που κάποιος δέχεται την καθολική αναγνώριση. Ουχί τώρα που κάνει το μεγάλο ταξίδι, αλλά σχεδόν από την πρώτη στιγμή. Γιατί ο Γκέραρντ όχι μόνο σεβάστηκε το ψωμί που έφαγε στην Ελλάδα, αλλά φρόντισε να δώσει και σε άλλους.

Ένα μεγάλο ποσοστό ποδοσφαιριστών οφείλουν την ύπαρξή τους στον Ολλανδό. Ο Κώστας Κιάσσος το έθεσε καλύτερα από όλους: "Χωρίς τον Γκέραρντ θα ήμουν ένα τίποτα".

Η Ελιά "βούλιαξε" από την παρουσία του κόσμου το μεσημέρι της Τρίτης και πλημμύρισε από τα δάκρυα. Έβλεπες ρυτιδιασμένα πρόσωπα να κλαίνε σαν μικρά παιδιά. Η απώλεια είναι μεγάλη, οι αναμνήσεις περισσότερες. Ο Ευγένιος Γκέραρντ έφυγε για το μεγάλο ταξίδι, αλλά η κληρονομία του μένει πίσω.

Δεν είναι ότι "ξεκρεμάστηκαν" από τους τοίχους οι ποδοσφαιρικές αναμνήσεις. Δεν είναι ότι έκλεισε το μπαούλο μίας ρομαντικής εποχής. Είναι ότι η γη θα στερηθεί έναν καλό άνθρωπο. Το ελληνικό ποδόσφαιρο θα ζει με τις θύμησες μίας ωραίας και αγνής εποχής. Οι φίλαθλοι του ΟΦΗ θα κουβαλούν το βαρύ φορτίο του Γκέραρντ. Όλος ο κόσμος θα κοιτάξει ψηλά στον ουρανό και θα πει το τελευταίο αντίο σε έναν "Κρητικό εξ αγχιστείας" που έζησε σαν Ελληνας και πέθανε σαν Κρητικός.

Τελικά, η Κρήτη είναι ωραίο μέρος για να πεθάνεις γιατί ξέρεις από πριν τι θα συναντήσεις στον παράδεισο...