Καραγιάννη - Μωραϊτίδου στο Contra.gr

---

Συνέντευξη στον Βαγγέλη Μπαλτσαβιά

---

Μπορεί το πόλο να μην έχει την απήχηση άλλων ομαδικών αθλημάτων στη χώρα μας αλλά οι συνεχείς επιτυχίες σε παγκόσμιο και ευρωπαϊκό επίπεδο το έχουν χαρακτηρίσει ως τον... συνεπή "αιμοδότη" επιτυχιών. Δύο από τα κορυφαία στελέχη της Εθνικής γυναικών, η αρχηγός και πολίστρια του Εθνικού, Ευτυχία Καραγιάννη και η αθλήτρια του Ολυμπιακού, Εύη Μωραϊτίδου, μίλησαν στο contra.gr και εξέφρασαν τις ελπίδες του για καλύτερες ημέρες στο άθλημα, ενώ δεν έκρυψαν πως ακόμη περιμένουν την καταβολή των θεσμοθετημένων πριμ. Όλα αυτά, περίπου 45 μέρες μετά την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου στο World League της Ρωσίας. Αναλυτικά ...

Εσύ Ευτυχία ως αρχηγός, θα πρέπει να αισθάνεσαι υπερήφανη για την Εθνική...
ΕΚ: « Σίγουρα, αισθάνομαι πολύ υπερήφανη που είμαι μέλος της ομάδας. Ιδιαίτερα που είμαι και αρχηγός. Εφέτος δεν πρέπει να ξεχνάμε πως κατακτήσαμε το χρυσό μετάλλιο στο World League, ένας πολύ σημαντικός τίτλος για εμάς και η συνέχεια του ασημένιου μεταλλίου στους Ολυμπιακούς Αγώνες».

ΕΜ: « Είμαι κι εγώ υπερήφανη. Μαζί με την Ευτυχία είμαστε συμπαίκτριες πολλά χρόνια. Έχω πονέσει για την Εθνική και έχουμε παλέψει μαζί σε καιρούς εύκολους και δύσκολους. Είναι πολύ ευχάριστο να βλέπουμε τους κόπους μας να έχουν αποτέλεσμα».

Ας ξεκινήσουμε από πιο παλιά. Πως αρχίσατε το πόλο;
ΕΚ: « Ξεκίνησα από το κολύμπι, στον Ολυμπιακό, σε ηλικία πέντε ετών. Η αδερφή μου είναι αυτή που με τράβηξε. Στη πορεία υπήρξε πρωταθλήτρια στη κολύμβηση. Στα 17 μου χρόνια πήγα στο πόλο. Το 1990 δημιουργήθηκε ομάδα πόλο στον Ολυμπιακό και πήραν την αδερφή μου, κάποιες μεγαλύτερες κοπέλες αλλά και μένα. Πήραμε κάποια πρωταθλήματα, ανεβήκαμε κατηγορία και άρχισε η πάλη να δούμε που μπορούμε να φτάσουμε».

ΕΜ: « Άρχισα αργά το κολύμπι, περίπου 12 χρονών αφού πρώτα ασχολήθηκα με άλλα αθλήματα. Μέχρι τα 17 ήμουν πρωταθλήτρια σε ορισμένες κατηγορίες. Μετά με παρακίνησαν από την Γλυφάδα και μετακινήθηκα στο πόλο. Οι πρώτες επιτυχίες ήταν πρωταθλήματα Νεανίδων και συμμετοχές στην εθνική νεανίδων. Έμεινα για δέκα χρόνια στη Γλυφάδα η οποία ήταν πρωταθλήτρια αρκετές φορές».

Τι σας τράβηξε στο πόλο;
ΕΚ
: « Η αδερφή μου! Από τα πέντε μέχρι τα δέκα, πήγαινα στη πισίνα επειδή με τραβούσε η αδερφή μου. Στη πορεία, όταν άρχισα να καταλαβαίνω και αποκτούσα ικανότητα στο νερό, άρχισα να βλέπω με καλό μάτι το πόλο και τώρα έχει γίνει αναπόσπαστο κομμάτι».

ΕΜ: « Αντίθετα με την Ευτυχία, ήθελα από μικρή να ασχοληθώ με το κολύμπι αλλά οι γονείς μου δεν συμφωνούσαν. Η μητέρα μου φοβόταν μήπως γίνω σαν… ντουλάπα(!) επειδή θα άνοιγαν οι πλάτες μου! Στην ηλικία των 12 κολυμπούσα μετά την προπόνηση της ενόργανης. Οι δικοί μου είδαν ότι επέμενα και με έγραψαν στην Ελλάδα».

Είχατε προβλήματα τραυματισμών ή άλλα;
ΕΚ: « Πάρα πολλά. Δεν είναι μόνο οι τραυματισμοί. Στη σχολική περίοδο κάναμε πρωταθλητισμό και υπήρχε σοβαρό πρόβλημα χρόνου, κάτι που γίνεται και τώρα. Έπρεπε να ξυπνάμε από τις 05:30. Όταν όμως διαλέγεις να κάνεις πρωταθλητισμό δεν υπάρχουν περιθώρια. Τραυματισμούς πολύ σοβαρούς δεν έχουμε αντιμετωπίσει. Έχουμε σπάσει μύτες, χέρια αλλά μετά από έναν – δύο μήνες επιστρέφαμε. Σε ένα ερασιτεχνικό άθλημα με επαγγελματικές υποχρεώσεις, δεν είναι εύκολο να ανταπεξέρθεις».

ΕΜ: « Ο πιο σημαντικός τραυματισμός μου ήρθε την Ολυμπιακή χρονιά. Στη τελική φάση του ευρωπαϊκού με τη Βουλιαγμένη έσπασα το δάχτυλό μου και ήταν οριακό το να προλάβω. Ευτυχώς όμως ήμουν καλά και τα πάντα πήγαν καλά. Προβλήματα όμως αντιμετωπίζουμε γενικότερα. Περιμένουμε υποστήριξη από τη Πολιτεία αλλά και τους χορηγούς. Η ομάδα έχει συνέχεια. Υπάρχει το πανευρωπαϊκό και ελπίζουμε να φέρουμε μετάλλιο όπως έκαναν και τα άλλα ομαδικά αθλήματα. Στη συγκεκριμένη διοργάνωση δεν έχουμε πάει πάνω από την τέταρτη θέση. Υπάρχει επίσης το Παγκόσμιο Κύπελλο στη Κίνα τον Ιούνιο και το World League της χώρας μας τον Αύγουστο. Ελπίζουμε να κατακτήσουμε και αυτό το τρόπαιο ώστε να μας λείπει ένα για να κρατήσουμε τη κούπα!».

Ας πάμε λίγο πίσω, στους Ολυμπιακούς Αγώνες...

ΕΚ: « Ελπίζω στο Πεκίνο να πάρουμε αυτό που στερηθήκαμε. Η Εθνική θα φτάσει, άλλο αν κάποιες από εμάς δεν θα είναι εκεί. Το καράβι θα συνεχίσει την πορεία του. Και εμείς είχαμε πει πως θα σταματήσουμε αλλά εν τέλει δεν τα παρατάμε. Οι τίτλοι έρχονται στο τέλος της καριέρας μας και όσο μπορούμε παρατείνουμε την παρουσία μας στα γήπεδα. Βέβαια, υπάρχουν και άλλα σημαντικά πράγματα, ιδιαίτερα στη ζωή μίας γυναίκας. Αν όμως υπάρχουν δυνάμεις και επιτυχίες, είναι προσωπική επιλογή το τι θα κάνει ο καθένας».

ΕΜ: « Οι Αγώνες ήταν κάτι το συγκλονιστικό, το μοναδικό. Θυμάμαι τον εαυτό μου να ετοιμάζω τα πράγματα μου για το Ολυμπιακό Χωριό και είναι ζωντανή η κάθε λεπτομέρεια. Αυτές οι μέρες θα μείνουν αξέχαστες. Η κάθε μέρα ήταν ξεχωριστή, τα πάντα πήγαιναν καλά, η τελετή έναρξης, η διοργάνωση. Όλοι ευχαριστήθηκαν με την αρτιότητα της διοργάνωσης. Αν είχε έρθει το χρυσό, αυτό που μας άξιζε, τα πάντα θα ήταν τέλεια. Το χάσαμε όμως από την απειρία μας. Η Ιταλία είχε κερδίσει τα πάντα. Εκείνη την ώρα ήμαστε καλύτερες αλλά το χάσαμε μέσα από τα χέρια μας».

Πολλοί έλεγαν πως η Ελλάδα δεν θα κάνει καλούς Αγώνες. Έχετε πάει σε πολλές μεγάλες διοργανώσεις. Υπήρχε καλύτερη από αυτή της Αθήνας;
ΕΚ
: « Σε καμία περίπτωση. Μπορεί εμείς να μην έχουμε πάει σε άλλους Ολυμπιακούς Αγώνες αλλά άλλοι αθλητές και ο προπονητής μας είπαν πως δεν υπήρχε διοργάνωση τόσο καλή όσο αυτή της Αθήνας. Ήταν μακράν η καλύτερη. Οι εγκαταστάσεις ήταν εκπληκτικές, άλλο αν το τι θα γίνει στο μέλλον είναι ένα πρόβλημα. Θεωρώ πως θα γίνουν κάποιες κινήσεις εκμετάλλευσης των γηπέδων. Το κακό είναι πως δεν έχουμε εμπειρία στον συγκεκριμένο τομέα».

Μήπως του χρόνου η Ελλάδα δεν διοργανώσει τόσο καλά το World League;
ΕΚ: « Δε νομίζω να συμβεί κάτι τέτοιο. Ο Έλληνας έχει αποδείξει πως όταν αναλαμβάνει κάτι το φέρνει εις πέρας. Ας μην ξεχνάμε για παράδειγμα το Παγκόσμιο του Στίβου το 1997, το οποίο ήταν άρτιο».

ΕΜ: « Αποδεικνύουμε πως μπορούμε τα βγάζουμε πέρα όποια διοργάνωση και αν αναλαμβάνουμε».

Τι έχει αλλάξει στη ζωή σας μετά τις επιτυχίες;
ΕΚ: « Η ζωή μας! Η χαρά που αισθανόμαστε εμείς στη καρδιά μας, έχει αλλάξει τον… κόσμο μας. Προς στιγμήν, τίποτα περισσότερο. Ελπίζουμε κάποια στιγμή πως θα πάρουμε τα πριμ που έχει θεσμοθετήσει η Πολιτεία. Ακόμη περιμένουμε. Τα παιδιά που μπαίνουν στα σώματα ασφαλείας δεν έχουν ορκιστεί ακόμη. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως για την Ελλάδα το πόλο είναι από τα πιο σημαντικά αθλήματα και χρειάζεται καλύτερη δουλειά σε θέματα υποδομής. Ελάχιστα σωματεία κάνουν σωστές κινήσεις».

ΕΜ: « Κανείς αθλητής από την ομάδα δεν έχει πάρει το πριμ. Έχει ακουστεί πως θα καταβληθεί σε δύο δόσεις. Τέτοια βοηθήματα είναι που μας στηρίζουν για το επόμενο βήμα. Η μόνη ευχαρίστηση είναι πως μικρά παιδιά θέλουν να μάθουν το άθλημα, έστω κι αν η αναγνώριση από τον κόσμο δεν είναι τόσο μεγάλη όσο στο μπάσκετ ή το ποδόσφαιρο. Είναι δύσκολο άθλημα και στις εξέδρες δε μπορεί να καταλάβει ο πολύς κόσμος πως παίζεται το σπορ και τι γίνεται κάτω από το νερό».

Η Ελλάδα πήρε Ευρωπαϊκό σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ, η Παπαρίζου τη Eurovision και έγινε ντόρος. Στο πόλο όμως δεν είδαμε κάτι ανάλογο...
ΕΚ
: « Πήραμε το World League και ουδείς γνώριζε πως γινόταν αυτή η διοργάνωση και δεν θα το μάθαιναν αν δεν παίρναμε το χρυσό. Αυτό είναι το παράπονό μας. Δεν υπάρχει ανάλογη προβολή όπως άλλα αθλήματα. Οι επιτυχίες είναι πολλές, σε σημείο μία πέμπτη θέση σε παγκόσμιο να θεωρείται αποτυχία. Το ελπιδοφόρο είναι πως πλέον η Πολιτεία δείχνει διάθεση να βοηθήσει. Ο κ. Ορφανός αντιλαμβάνεται το μέγεθος των επιτυχιών».

ΕΜ: « Θα μπορούσε η τηλεόραση να προβάλει περισσότερο το World League. Στο Παγκόσμιο, οι άνδρες ήρθαν τρίτοι».

Πως φαντάζεσαι τους εαυτούς σας μετά από χρόνια;
ΕΚ
: « Κάποια στιγμή η καριέρα θα σταματήσει. Έχω τελειώσει τη γυμναστική ακαδημία και δε μπορώ να με φανταστώ έξω από τον χώρο. Δεν ξέρω το πόστο που θα με τραβήξει. Το σίγουρο είναι πως για ένα διάστημα θα αποτραβηχτώ. Κάποια στιγμή πρέπει να κάνουμε και οικογένεια. Ξέρουμε όμως ότι στο γυναικείο πόλο δεν υπάρχουν πολλοί που να το αγαπούν».

ΕΜ: « Έχω και μία δεύτερη αγάπη, την αρχιτεκτονική. Πάντα θα είμαι δίπλα στο πόλο, έχω δώσει τη ζωή μου για το άθλημα. Κάνουμε και μία προσπάθεια με το Δήμο Γλυφάδας, θέλοντας να βοηθήσω από τη θέση του Δημοτικού Συμβούλου. Μπορεί με τον Δήμο να έχω καλές σχέσεις αλλά δεν συμβαίνει το ίδιο και με την ομάδα. Έχω πολλές ενστάσεις».