Νικολίνο Λότσε, o άνθρωπος με το αυτοκινούμενο κεφάλι

Ούτε που του το ‘χες ποτέ. Ούτε κατά διάνοια. Από τη μεριά του στο ρινγκ έβγαιναν τολύπες καπνού. Από πάνω, μπορούσες να δεις το καραφλό μέρος του κεφαλιού, αυτό που αποκαλείται ‘μπιφτέκι’. Υποπτευόσουν, βεβαίως, ότι υπήρχε πολλή δύναμη σε αυτό το σώμα, αλλά καταλάβαινες ότι ήταν προϊόν καλοπέρασης. Έχουν περάσει εκατοντάδες, ου μην και χιλιάδες, πρωταθλητές στο επαγγελματικό μποξ. Ουδείς εξ αυτών, πάντως, έμοιαζε, ούτε κατά διάνοια, με τον Νικολίνο Λότσε.

Δεν υπάρχει κάποιος που να γνωρίζει ένα μέρος της ιστορίας της πυγμαχίας και να φτιάξει λίστα με τους καλύτερους αμυντικούς της χωρίς να βάλει τον Αργεντινό σε περίοπτη θέση. Έναν μποξέρ που γεννήθηκε πριν από 80 χρόνια, στις 2 Σεπτεμβρίου 1939, στην Τουνιουάν, και πέθανε στις 7 Σεπτεμβρίου του 1995 στην Έρας. Πέντε μέρες αφού έκλεισε τα 66 χρόνια ζωής, από ανακοπή καρδιάς. Ακόμα κι όταν βαριόταν, όταν αγωνιζόταν με τα χέρια κάτω, ο Λότσε ήταν ένας από τους κορυφαίους αμυντικούς πυγμάχους όλων των εποχών. Και το έκανε με τρόπο τόσο υποτιμητικό για τους αντιπάλους του, που θα μπορούσε να αποτελεί σκάνδαλο.

Τι ήταν αυτός ο τύπος; Θα μπορούσε κάποιος να φανταστεί ότι για έναν μποξέρ που κάπνιζε στα διαλείμματα των γύρων του, η πυγμαχία θα ήταν αποκλειστικά ένα ψυχαγωγικό μέσο. Ο Λότσε, άλλωστε, δεν έκανε κάτι περισσότερο από το να ψυχαγωγεί το κοινό γελοιοποιώντας τον αντίπαλό του. Αυτό, όμως, δεν το έκανε δέρνοντάς τον. Απλώς τον έβαζε να κυνηγά χίμαιρες, το περίεργο πρόσωπο, τον προκαλούσε να τον χτυπήσει, τείνοντας το κεφάλι προς τα μπρος, και μετά άρχιζε μία θύελλα χτυπημάτων που έσχιζαν τον αέρα και δεν έβρισκαν το εμπόδιο που θα σταματούσε την πορεία τους και θα διοχέτευε τη δύναμή τους.

Ο Λότσε, τη δεκαετία πριν ο Μοχάμεντ Αλί προβεί στην τακτική του 'rope a dope' για τον αγώνα με τον Τζορτζ Φόρμαν στις 30 Οκτωβρίου του 1974 στην Κινσάσα του Ζαΐρ, άραζε στα σκοινιά και περίμενε. Ήταν μία κίνηση έμπλεη φιλοσοφικού νοήματος, αφού στον αντίπαλο δημιουργούνταν η ελπίδα ότι τον είχε του χεριού του. Και χωρίς να του ξεφύγει, μένοντας εκεί, πάνω στα σκοινιά, ο 'Intocable' ήταν ακριβώς αυτό που το προσωνύμιό του υποδήλωνε: άθικτος.

Μάλιστα, ήταν μία πρόταση του φωτογράφου Τζον Καλίνσκι στον προπονητή Άντζελο Νταντί, δείχνοντάς του ένα ενσταντανέ του Λότσε πάνω στα σκοινιά, να υιοθετήσει αυτήν την πρακτική στον αγώνα με τον Τζορτζ Φόρμαν στις 30 Οκτωβρίου 1974 στο Ζαΐρ. Ο Νταντί βρήκε πολύ ενδιαφέρον το εγχείρημα, υπό την έννοια ότι ο Αλί, που επέστρεφε σε αγώνα για τον παγκόσμιο τίτλο βαρέων βαρών έπειτα από 7 χρόνια, δεν ήταν όσο γρήγορος ήθελε να παρουσιάζεται και με τίποτα δεν εξασφαλιζόταν ότι ο Φόρμαν δεν θα τον έβρισκε με μία μπουνιά σε κίνηση.

Τι ηταν αυτος ο τυπος; Θα μπορουσε καποιος να φανταστει οτι για εναν μποξερ που καπνιζε στα διαλειμματα των γυρων του, η πυγμαχια θα ήταν αποκλειστικα ενα ψυχαγωγικο μεσο

Και μπορεί να παρουσιάστηκε ως επιφοίτηση η στάση του Αλί, την ώρα που, μάλιστα, το τεχνικό επιτελείο απαιτούσε να φύγει από τα σκοινιά, ωστόσο, αν και δεν γίνεται να αποδειχθεί, είχε γνώση της τακτικής του Λότσε. Ήταν τόσο… επιστημονική η προσέγγιση του σπουδαίου πυγμάχου από το Λούιβιλ, που οι άνθρωποι της ομάδας του Φόρμαν κατηγόρησαν του Ζαϊρινούς ότι τα σκοινιά στο ρινγκ ήταν πιο χαλαρά από ό,τι έπρεπε, ώστε να μπορεί να πέφτει με την πλάτη πάνω τους και να βρίσκεται σε διαγώνια στάση, με το κεφάλι του έξω από το ρινγκ, χωρίς να χάνει την ισορροπία του. Για τον Αργεντινό θα μπορούσε να είναι η καριέρα του μια μεγάλη παρέλαση στα ρινγκ όλης της Λατινικής Αμερικής, συνδυασμένη με 50 τσιγάρα τη μέρα, αν δεν ήταν πρωταθλητής κόσμου. Για την ακρίβεια, πρωταθλητής κόσμου για σχεδόν μία τετραετία. Ένα απίθανο χρονικό διάστημα, αν αναλογιστεί κάποιος ότι από τις 12 Δεκεμβρίου 1968 έως τις 10 Μαρτίου 1972 κατέκτησε τον τίτλο WBA και Lineal της Light Welterweight, έδωσε 17 αγώνες και υπερασπίστηκε τη ζώνη του πέντε φορές.

Ήταν 12 Δεκεμβρίου 1968 όταν στο Τόκιο ο Τακέσι Φούτζι ήταν φαβορί απέναντι στον Λότσε για τις παραπάνω ζώνες. Ο Αργεντινός δεν ήταν γνωστός. Και στο ρινγκ του 'Kuramae Kukugikan' κανόνισε να τον μάθουν, τουλάχιστον οι Ιάπωνες. Είχε πάει εκεί, άλλωστε, με την πρόθεση να αγωνιστεί για 106η φορά στην επαγγελματική καριέρα του μέσα σε 10 χρόνια. Σε ακριβώς 10 χρόνια, που λέει ο λόγος, μια και τον πρώτο αγώνα του είχε δώσει στις 11 Δεκεμβρίου 1958, όταν αντιμετώπισε το συμπατριώτη του Λουίς Γκαρσία στην ηλικία των 19. Ήταν νίκη, όπως άλλωστε, ως τότε, οι 89 από τις 105 αναμετρήσεις που είχε μετάσχει. Μάλιστα, είχε μόλις 2 ήττες, που σήμαινε ότι πολύ δύσκολα έχανε.

Ακόμα και τις κακές στιγμές, ο Λότσε μπορούσε να βασίζεται στο αμυντικό παιχνίδι του. Στέκοντας μπροστά στον αντίπαλο, σε θέση προφίλ, έβαζε τον ώμο του να απορροφά γροθιές, δηλαδή την κίνηση-σήμα κατατεθέν του Φλόιντ Μέιγουέδερ. Στο inside boxing, τα χέρια του έμοιαζαν να κινούνται τσαπατσούλικα, αλλά οι περισσότερες μπουνιές των αντίπαλων σταματούσαν σε γάντια. Στο Τόκιο ο Λότσε έβγαζε γύρους ολόκληρους με χτυπήματα μόνο με το αριστερό, το μπροστινό χέρι του. Με τους γύρους να περνάνε, ο Φούτζι σιγά σιγά διαπίστωνε ότι δεν μπορούσε να τον χτυπήσει. Ένα δεξί χουκ που ήθελε να του προκαλέσει ζημιά, 1’23’’ για τη λήξη του τρίτου γύρου, ήταν τόσο άστοχο, που όταν ο Λότσε ξέφυγε από τα μάτια του και πια δεν βρισκόταν μπροστά του, από τη φόρα που είχε ο Ιάπωνας έπεσε κάτω.

Ο καημένος ο Φούτζι. Είχε το στόχο στα μάτια του, έβαζε όση δύναμη είχε στις γροθιές του και δεν μπορούσε με τίποτα να τον βρει. Ο Λότσε έγερνε στα σκοινιά και προκαλούσε τον αντίπαλό του. Καμιά φορά θα έριχνε ένα άπερκατ στο σώμα ή θα τον έβρισκε με ένα ευθύ τζαμπ στο πρόσωπο. Κι όταν ο Ιάπωνας πλησίαζε πολύ, δεν μπορούσε να διαπεράσει τον αριστερό ώμο του και βρισκόταν υπόλογος απέναντι στο δεξί άπερκατ του Αργεντινού, ο οποίος είχε την ευκαιρία να βρίσκει γροθιές στην κόντρα, καθώς ο θυμωμένος και κουρασμένος αντίπαλός του ξεκινούσε την κίνησή του από κάτω προς τα πάνω για το χουκ του, κάτι που τον κατέστησε προβλέψιμο. Ο Ιάπωνας ήταν τόσο εξαντλημένος και χτυπημένος, που τρέκλιζε πηγαίνοντας στο σκαμνάκι του μετά τη λήξη του δέκατου γύρου.

"Κάπνιζε 50 τσιγάρα τη μέρα. Διάολε, κάπνιζε ανάμεσα στους γύρους στο ρινγκ! Και, παρ’ όλα αυτά, ο Λότσε ήταν, πιθανότατα, ο πιο υπέροχος αμυντικός μπόξερ στην ιστορία της πυγμαχίας", είχε πει για τον Αργεντινό ο Ρέι Αρσέλ, προπονητής του Ρομπέρτο Ντουράν, ενός από τους πιο εμβληματικούς μποξέρ στην ιστορία. Παρέμεινε αήττητος και πρωταθλητής τρία χρόνια και τρεις μήνες, ως τις 10 Μαρτίου 1972, που έχασε από τον Παναμέζο Αλφόνσο Φρέιζερ, την ίδια εποχή που ο Ντουράν έκανε τα πρώτα βήματά του.

Το αριστούργημά του, αυτό που μπορεί κάποιος να έχει παρακολουθήσει σε στιγμιότυπα πυγμαχίας, ήρθε στα τελευταία δευτερόλεπτα του 15ου γύρου με τον Κολομβιανό Αντόνιο Σερβάντες, στο ‘Λούνα Παρκ’ του Μπουένος Άιρες ακριβώς 13 χρόνια από την ημερομηνία που ξεκίνησε, στις 11 Δεκεμβρίου 1971. Έβαζε το κεφάλι του σε πολύ κοντινή απόσταση με τα χέρια του Κολομβιανού και, παραμένοντας σχεδόν ακίνητος, απλώς απέφευγε τις γροθιές ενός πιο αθλητικού πυγμάχου. Ο Λότσε έδωσε 135 αγώνες και του έχει δοθεί ακόμα μία νίκη, για έναν που ο αντίπαλός του δεν κατέβηκε. Τελείωσε με 117 νίκες, 4 ήττες και 14 ισοπαλίες. Αλλά αυτά είναι απλώς αριθμοί για το φαινόμενο με το αυτοκινούμενο κεφάλι.