Ο Μανσούρ Μπαραμί παραμένει ένας αρτίστας του τένις

Δεν του επέτρεψαν να διαγράψει την πορεία που θα μπορούσε, παρόλα αυτά ο Ιρανός Μανσούρ Μπαραμί δεν έχει σταματήσει ν' απολαμβάνει το τένις κάνοντας τον κόσμο να γελά ακόμα και σήμερα.

Iran's Mansour Bahrami serves the ball to USA's John McEnroe and Ecuador's Andres Gomez during a men's legends match for the French Open tennis tournament at the Roland Garros stadium in Paris, Sunday, June 6, 2010. (AP Photo/Christophe Ena)
Iran's Mansour Bahrami serves the ball to USA's John McEnroe and Ecuador's Andres Gomez during a men's legends match for the French Open tennis tournament at the Roland Garros stadium in Paris, Sunday, June 6, 2010. (AP Photo/Christophe Ena) AP PHOTO/CHRISTOPHE ENA

Αν ο Τζο ΜακΕνρό 'έσπασε' τους κανόνες του 'savoire vivre' στα κορτ, αποτελώντας το 'κακό παιδί' του παγκόσμιου τένις, ο Μανσούρ Μπαραμί υπήρξε εκείνος που μετέτρεψε κάθε αγώνα σε αθλητική παράσταση.

Ο χαρακτήρας του είναι τέτοιος. Διαφορετικά δεν θα ήταν ικανός να υπηρετήσει την 'πανούργα' ιδέα του. Ταυτόχρονα όμως ίσως αυτός να ήταν ο δρόμος που διάλεξε να περπατήσει έως ότου γίνει αποδεκτός στην 'κάστα' των κορυφαίων του σπορ. Διότι δεν πρόλαβε πολλά απ' όσα η γυάλινη σφαίρα μιας μάντισσας στο Αράκ, στην πόλη που γεννήθηκε, είχε προβλέψει για το μέλλον του.

Ο διάσημος και άκρως δημοφιλής Ιρανός με το παχύ μουστάκι θα κλείσει στις 26 Απριλίου τα 63 χρόνια του. Παιδί κηπουρού στα μεγαλύτερα γήπεδα τένις της Τεχεράνης, γήπεδα που ανήκαν στο σύλλογο 'Imperial Country Club', θαμπώθηκε από τη λάμψη που εξέπεμπε το κιτρινοπράσινο μπαλάκι και το λάτρεψε ένα άθλημα που -τότε- δεν ήταν για πολλούς.

Mansour Bahrami (Iran), rechts, kuesst die Stirne von Bjoern Borg, nachdem er Borg den Ball gegen die Stirne schoss, bei der Tennis ATP Tour of Champions, Donnerstag 16. Juli 1998 in Poertschach.(AP Photo/Gert Eggenberger)
Mansour Bahrami (Iran), rechts, kuesst die Stirne von Bjoern Borg, nachdem er Borg den Ball gegen die Stirne schoss, bei der Tennis ATP Tour of Champions, Donnerstag 16. Juli 1998 in Poertschach.(AP Photo/Gert Eggenberger) AP PHOTO/GERT EGGENBERGER

AP Photo/Gert Eggenberger

Το κατάλαβε νωρίς, αφού το γήπεδο ήταν μια 'απαγορευμένη ζώνη' για τον φτωχό πιτσιρικά. Η πρόσβαση επιτρεπόταν μόνο στους πλούσιους και σε στελέχη του διπλωματικού σώματος. Ούτε χρήματα για τον απαραίτητο εξοπλισμό διέθετε, μια και η οικογένειά του ζούσε με τα λίγα που έβγαζε ο πατέρ-φαμίλιας, με αποτέλεσμα το τηγάνι της κουζίνας να γίνει η πρώτη ρακέτα του.

Δεν έπαψε, βέβαια, να εφευρίσκει τρόπους για να προπονείται, να εξελίσσεται και να περιμένει τη στιγμή του. Με ό,τι άλλο μπορούσε να χτυπήσει ένα μπαλάκι έγινε προέκταση του χεριού του. Στα 10 του ξυλοκοπήθηκε μέχρι αιμορραγίας γιατί βρήκε τρύπα και τρύπωσε σ' ένα γήπεδο, προτού συλληφθεί από τους αδίστακτους φρουρούς.

Αφού στα 13 απέκτησε την πρώτη ξύλινη ρακέτα του - την είχε φτιάξει ο ίδιος, στα 16, 1972 πλέον, βρέθηκε από τύχη στην εθνική ομάδα του Ιράν, η οποία συμμετείχε στο Davis Cup. Τη διοργάνωση που έχει βαλθεί ν' αλλάξει ο Ζεράρ Πικέ, προκαλώντας την οργή των σταρ του αθλήματος.

Πέτυχε μάλιστα μία νίκη, με αποτέλεσμα να κεντρίσει το ενδιαφέρον χάρη στο ταλέντο του και επιλεχθεί για το τουρνουά του Γουίμπλεντον στην κατηγορία των juniors. Έχασε κι αποκλείστηκε πρόωρα από τον Αμερικανό Μπίλι Μάρτιν, εκ των υστέρων πάντως έγινε γνωστό πως δεν είχε τραφεί για τρία μερόνυχτα, εσώκλειστος στο ξενοδοχείο.

Ο συνοδός μου με εγκατέλειψε κι όταν επέστρεψε μου είπε πως παίζω σε μια ώρα.

Μέχρι τη στιγμή που το 1979 η Ισλαμική Επανάσταση στο Ιράν και οι θεοκρατικοί κανόνες που επέβαλε ο ηγέτης αυτής Αγιατολάχ Χομεϊνί, μετέβαλαν τα δεδομένα στην καθημερινότητα κάθε πολίτη. Το τένις, όπως και άλλα αθλήματα, κρίθηκε ως ένα καπιταλιστικό κατάλοιπο της προηγούμενης κατάστασης και ασχολία για λίγους, με αποτέλεσμα τα γήπεδα να κλείσουν και ο Μπαραμί να εγκλωβιστεί. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. " Για τρία χρόνια δεν μου επέτρεψαν να χτυπήσω την μπάλα. Επιβίωσα παίζοντας τάβλι όλη την ημέρα", είχε θυμηθεί.

Η διέξοδός του ήταν ένας φίλος ενός φίλου ενός φίλου του νέου υπουργού εξωτερικών, μέσω του οποίου εξασφάλισε μια βίζα για την Ευρώπη. Με το αζημίωτο βέβαια. Δεν γύρισε ποτέ για μόνιμη εγκατάσταση. Αγαπάει ακόμη την πατρίδα του και είναι περήφανος για τις ρίζες του, αλλά οι αναμνήσεις του είναι σκληρές και ήταν πάντα ανεπιθύμητος αφότου βγήκε από τα σύνορα.

Mansour Bahrami of Iran returns the ball in an exhibition match holding 7 tennis balls in his left hand and one in his mouth at the French Open tennis tournament in Roland Garros stadium in Paris, Saturday June 4, 2011. (AP Photo/Michel Spingler)
Mansour Bahrami of Iran returns the ball in an exhibition match holding 7 tennis balls in his left hand and one in his mouth at the French Open tennis tournament in Roland Garros stadium in Paris, Saturday June 4, 2011. (AP Photo/Michel Spingler) AP PHOTO/MICHEL SPINGLER

AP Photo/Michel Spingler

Όχι πως στη Γαλλία (αρχικά στη Νίκαια και μετά στο Παρίσι) βρήκε κόκκινο χαλί στρωμένο. Χωρίς χρήματα, χωρίς σπίτι, χωρίς να γνωρίζει τη γλώσσα. Μια βαλίτσα με ρούχα και τις ρακέτες του τένις είχε μαζί του. Α, και λίγα χρήματα που τζόγαρε στο καζίνο κυνηγώντας την τύχη του. Τα έχασε όλα το ίδιο βράδυ.

Δεν επέλεξε πάντως τον τίτλο του πολιτικού πρόσφυγα και όταν η βίζα του έληξε διέμεινε παράνομα στη χώρα. Κοιμόταν στο δρόμο, κάτω από γέφυρες, φοβόταν τη σκιά κάθε αστυνομικού, γιατί ανά πάσα στιγμή κινδύνευε με απέλαση, αλλά επέμεινε, παίρνοντας μέρος σε κάποια μικρά τουρνουά με έπαθλα και δουλεύοντας ως δάσκαλος τένις σ' ένα παρισινό κλαμπ.

Είχε φτάσει πλέον 30 όταν συμμετείχε στους προκριματικούς του Ρολάν Γκαρός, ανακηρύχθηκε επαγγελματίας και απαιτήθηκε από τον Τύπο η ανανέωση της άδειας παραμονής του.

Έχασα εννιά χρόνια από τη ζωή μου. Πόσο καλός θα γινόμουν. Ποιος ξέρει; Ο Ναστάζε έλεγε πως θα ήμουν σίγουρα στη 10άδα.

Παρεμπιπτόντως η καλύτερη θέση του στην παγκόσμια κατάταξη ήταν το 192 (1988).

Ο Μπαραμί δεν πτοήθηκε ποτέ του. Άδραξε την ευκαιρία του να γίνει παίκτης του διπλό και παρέα με τον Έρικ Βινογκράντσκι έφτασε ως τον τελικό του Ρολάν Γκαρός το 1989. Ήταν η κορυφαία στιγμή μιας καριέρας που δεν άρχισε ποτέ και δεν θα τελειώσει ποτέ.

Διότι ο Μπαραμί δεν σταμάτησε να παίζει τένις και ν' απολαμβάνει τη στιγμή που κρατά τη ρακέτα στο χέρι. Με την καθιέρωση των τουρνουά ATP για τους άνω των 35 μετά το 1993, αντιμετώπισε ορισμένους από τους σπουδαιότερους παίκτες και υπήρξε δίδυμο με τον Γιανίκ Νοά ή τον Ανρί Λακόν.

Το σπουδαιότερο που κατάφερε ήταν ν' αναγνωριστεί ως ένας από τους πιο φαντεζί αθλητές τένις. Εξ αυτών που δεν αντιμετώπισαν το σπορ ως δουλειά ή τρόπο ανέλιξης στην ιεραρχία και αύξησης του τραπεζικού λογαριασμού τους. Αρτίστας από τους λίγους με τη ρακέτα στο χέρι, έγινε το μαγικό ραβδί του στα διάφορα τουρνουά επίδειξης. Περίτεχνα χτυπήματα, ακροβατικές κινήσεις και συνεχή αστεία με αντιπάλους και διαιτητές τον μετέτρεψαν σε μια φιγούρα που άλλη τέτοια δεν έχει περάσει από τα κορτ.

Τις 40 εβδομάδες του χρόνου είναι εκτός εστίας, σε ταξίδια και τουρνουά.

Λατρεύω να παίζω. Λατρεύω να νιώθω ότι αυτοί που παρακολουθούν διασκεδάζουν. Δεν μπορώ να μετρήσω πόσα ματς έχασα επειδή έκανε πλάκα. Θέλω να τους κάνω να γελούν. Όταν τα καταφέρνω είμαι ο ευτυχέστερος άνθρωπος στον κόσμο.

Το τένις δεν είναι για λίγους...

News 24/7

24MEDIA NETWORK