Θρίαμβος της θέλησης: Η αναπηρία δεν είναι εμπόδιο για την αναρρίχηση (photos+video)

O Tζέιμι Αντριου ήταν, είναι και θα είναι ένας φανατικός (με την καλή έννοια) της αναρρίχησης. Το γεγονός ότι έχασε πόδια και χέρια από κρυοπαγήματα στις Aλπεις πριν από δεκαπέντε χρόνια όταν αυτός και οι συναθλητές του έπεσαν σε μία τρομερή φονική χιονοθύελλα ουδόλως άλλαξαν τη διάθεσή του.

Ο Αντριου, στα 45 του πια, εξακολουθεί να κάνει αυτό που λατρεύει δείχνοντας τεράστια θέληση, επιμονή και υπομονή. Το κάνει χρησιμοποιώντας τα τεχνητά του κάτω άκρα και τα χέρια του από τον αγκώνα και πάνω αλλά το κάνει καλά. Το κυριότερο; Προτρέπει και άλλους ανθρώπους που βρίσκονται στην ίδια κατάσταση με εκείνον να το κάνουν.

Στην πατρίδα του, τη Σκωτία, οργάνωσε τους πρώτους αγώνες αναρρίχησης για άτομα με ειδικές ανάγκες (πιο σωστά άτομα με ειδικές δυνατότητες) και κατάφερε να πείσει ουκ ολίγους να το τολμήσουν. Ακόμα και παιδί έξι ετών έπεισε ο αθεόφοβος.

Στην ειδική αρένα για αναρρίχηση του Εδιμβούργου έσπευσαν εκατοντάδες άνθρωποι για να διαπιστώσουν ότι η θέλησή τους μπορεί να τους οδηγήσει πολύ ψηλά, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Και ο Αντριου δεν είχε παρά να χαμογελάει με ικανοποίηση.

"Στην αναρρίχηση για άτομα με ειδικές ανάγκες δεν χωρούν αποκλεισμοί" εξηγεί ο Τζέιμς. " Ούτε μας ενδιαφέρει αν η αναπηρία είναι σωματική ή διανοητική. Πιστεύω ότι όλοι έχουν την ευκαιρία να δοκιμάσουν και να διαπιστώσουν αν αυτό είναι κάτι που μπορούν να απολαύσουν. Πριν από δύο εβδομάδες δεν ήμουν σίγουρος για τίποτα, τώρα είδα 60 ανθρώπους να το παλεύουν!"

Η Κατ Λάνγκτον, 22 χρονών, είναι μία από τις γυναίκες που αποδέχθηκαν αυτήν την πρόκληση. Ιδού τι λέει από τη δική της πλευρά: "Για μένα η αναρρίχηση είναι βασικά ελευθερία. Επιασα τον τοίχο και νόμισα ότι είμαι ελεύθερη όπως όλοι οι άλλοι. Στον τοίχο δείχνω ακριβώς ίδια με τους άλλους ανθρώπους".

Συμπέρασμα: Η θέληση είναι ΠΑΝΩ απ' όλα

Δείτε βίντεο από παλαιότερο αγώνα