Το καθυστερημένο 'that's it' που σκότωσε τον Νταντάσεφ
Ο τρίτος θάνατος πυγμάχου -εν ώρα εργασίας, για τον τελευταίο χρόνο αποτελεί πραγματικότητα, με τον Μαξίμ Νταντάσεφ να προστίθεται στη μακροσκελή λίστα των θυμάτων ενός σπορ που μάλλον πρέπει να βελτιώσει τους κανονισμούς ασφαλείας.
O Maxim Dadashev ήταν πυγμάχος. Αγωνίστηκε την περασμένη Παρασκευή (19/7) στις MGM National Harbor του Μέριλαντ, με τον Subriel Matias, σε αγώνα της International Boxing Federation που θα έδινε τη ζώνη της κατηγορίας junior welterweight. Για αυτή τη 'μάχη' θα έπαιρνε 75.000 δολάρια και θα του κάλυπταν τα έξοδα διαμονής, διατροφής και μετακίνησης.
Ο Πορτορικανός είχε καταφέρει να κυριαρχήσει του Ρώσου, σε 11 γύρους. Ο προπονητής του Νταντάσεφ, Μπάντι ΜακΓκιρτ του είπε 'ας σταματήσουμε. Έχεις χτυπηθεί άσχημα'. Ο Ρώσος τον παρακάλεσε να μην το κάνει, με τον ΜακΓκιρτ να απαντά 'αν δεν το ζητήσω εγώ, θα το αποφασίσει ο διαιτητής', στον οποίον γύρισε και είπε 'that's it'. Μετά αποκάλυψε ότι ήθελε να πει αυτό το that's it από τον 9ο γύρο, γιατί τον είχε δει να λιποθυμάει. "Ήξερα πως έπρεπε να το κάνω μετά τον 11ο” -χάριν της συμφωνίας που είχε υπογραφεί. Αν ωστόσο, είχε εμπιστευτεί το ένστικτο του το πιθανότερο είναι να ζούσε σήμερα ο Νταντάσεφ.
Πρώτα αποχώρησε από το ρινγκ, υποβασταζόμενος. Έκανε εμετό και κατέρρευσε, χάνοντας τις αισθήσεις του, πριν καν φτάσει στα αποδυτήρια. Διεκομήσθη στο πλησιέστερο νοσοκομείο, όπου εισήχθη για επείγουσα επέμβαση στον εγκέφαλο. Είχε υποδόριο αιμάτωμα -αιμορραγία στον εγκέφαλο. Κατόπιν τον έβαλαν σε τεχνητό κώμα, ώστε να επιτρέψουν στο οίδημα να υποχωρήσει. Σήμερα (24/7) παραδόθηκε. “Ο θάνατος του μας κάνει να καταλάβουμε ποιο είναι το σπορ μας. Έκανε τα πάντα στις προπονήσεις, χωρίς να αντιμετωπίσει το παραμικρό πρόβλημα. Ειλικρινά, δεν ξέρω τι να σκεφτώ. Τι θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Έδειχνε να είναι μια χαρά. Ήταν έτοιμος. Αλλά τελικά χρειάστηκε μια γροθιά” δήλωσε απελπισμένος ο προπονητής του, στο ESPN.
Ο εκλιπών γεννήθηκε στη Ρωσία (στο Λένινγκραντ), αλλά τα τελευταία χρόνια ζούσε στην Αμερική -λόγω δουλειάς. Είχε αρχίσει την πυγμαχία στα 10 και το 2017 βρέθηκε στο Νο10 της κατάταξης του ESPN, ως κορυφαίο prospect. Ένα χρόνο νωρίτερα τη χρονιά έκανε το πέρασμα από το ερασιτεχνικό στο επαγγελματικό μποξ. Μεταξύ πολλών άλλων, είχε φορέσει το ασημένιο μετάλλιο στο Παγκόσμιο Εφήβων του 2008. Ήταν στις τετράδες ουκ ολίγων διοργανώσεων. Ως επαγγελματίας, είχε κερδίσει τους 13 πρώτους αγώνες. Τους 11 με νοκ άουτ. Η κηδεία θα γίνει στη γενέτειρα του, όπου θα μεταφερθεί η σορός.
Δεν είναι ο πρώτος θάνατος πυγμάχου, από τραύμα που απέκτησε εν ώρα εργασίας. Δυστυχώς, αυτή η λίστα είναι πολύ μεγάλη. Η πρώτη απώλεια κατεγράφη το Δεκέμβρη του 1926, όταν ο Ντάνιελ Μάρσαλ πέθανε την επομένη του πρώτου επαγγελματικού αγώνα που έδωσε ποτέ. Είχε 'νικηθεί' από τα τραύματα.
Ο θάνατος που άλλαξε -κάπως- τους κανονισμούς
Το 1991, όταν ο Chris Eubank συνάντησε τον Μichael Watson, για την κατηγορία των σούπερ μεσαίων βαρών. Ο Ουότσον ήταν σε κώμα για 40 μέρες και οι υπεύθυνοι του σπορ έκριναν πως είχε έλθει η ώρα να βελτιώσουν τους κανονισμούς ασφαλείας. Είχαν πια περισσότερες απαιτήσεις από τον εξοπλισμό, ενώ ορίστηκε γιατρός αγώνα που είναι δίπλα στο ρινγκ, σε επιφυλακή. Φυσικά, υπάρχει και παραϊατρικό προσωπικό, ενώ το team του κάθε πυγμάχου πρέπει να είναι έτοιμο να κρίνει ανά πάσα ώρα και στιγμή, αν μπορεί να συνεχίσει ο αθλητής.
Η αμφιλεγόμενη έρευνα
Αυτό που δεν υπήρχε, ήταν ομόνοια. Βλέπεις, άλλα ισχύουν για την ερασιτεχνική πυγμαχία και άλλα για την επαγγελματική -όπου οι αθλητές αγωνίζονται σε περισσότερους γύρους, άρα δέχονται περισσότερα χτυπήματα. Εδώ σημείωσε και την απόφαση της παγκόσμιας ομοσπονδίας ερασιτεχνικής πυγμαχίας (Association Internationale de Boxe Amateur) να αφαιρέσει τις προστατευτικές κάσκες, το 2016. Είχε 'πατήσει' σε έρευνα που είχε διενεργήσει η ίδια και είχε δείξει πως οι αθλητές είναι πιο ασφαλείς χωρίς αυτές -από εγκεφαλικά τραύματα. “Η κάσκα εμποδίζει την οπτική γωνία στα πλάγια και άρα ο αθλητής δεν βλέπει τα χτυπήματα που έρχονται, ώστε να τα αποφύγει” ήταν η εξήγηση.
Επίσης, δεν υπήρχαν εγκεφαλογραφήματα στα ιατρικά τεστ, στα οποία υποβάλλονται κάθε χρόνο οι μποξέρ. Ανεξαρτήτως σπορ, δεν υπάρχει χτύπημα στο κεφάλι που να μην ενέχει ρίσκο. Φαντάσου τι γίνεται με τα δεκάδες χτυπήματα, κάθε αγώνα πυγμαχίας, όπου όσο κουράζεται ο όποιος αθλητής, από τους μεγάλους σε διάρκεια και απαιτητικούς γύρους, τόσο πιο επιρρεπής γίνεται. Δεν είναι τυχαίο πως οι περισσότεροι τραυματισμοί έχουν προκύψει στο τέλος μεγάλων αγώνων.